Badboy's can't have a badgirl

Hoofdstuk 21

"Het spijt mij ook" Zegt hij met tranen in zijn ogen en richt het pistool op mij.

Nolan P.O.V.

Heb je ooit zo dicht in oog gestaan met de dood? Ik nooit en heb ook nooit geweten hoe het voelt. Op zo'n moment gaan er miljoenen vragen door je hoofd heen. Vragen als "Overleef ik het wel?" of ook hele domme vragen als "Hoe zouden mijn kinderen er ooit hadden gezien?" Ook flits op dat moment je hele leven voorbij. De dagen dat mijn vader en moeder nog samen woonden in Miami toen ik er nog niks van af wist. Mijn goudblonde haren nog nooit geverfd zaten in twee strakke invlechten op me hoofd. Later toen ik een jaar of vier was en s'weekends en in de vakanties naar me vader toeging dat hij me elke avond terug bracht naar me moeder in New York in dat verschrikkelijke Pent House. Dat ik naar toen ik veertien jaar was bij me vader ging wonen en alleen me moeder nog in de vakanties zag. Toen ik stopte met school op me zeventiende en direct bij me vader aan het werk ging. Alles flitst voorbij. Ook de mooiste dagen van me leven en die waren dat ik Cale ontmoette en het aller raarste is dat nu de jongen waar ik zo erg van houd nu mijn leven in zijn hand heeft. Hij bepaalt of ik vandaag mijn dood word of dat ik nog door ga leven.  Een schot en ik ben dood dan eindigt mijn leven hier het idee alleen al is zo raar. 

"Cale, je hoeft dit niet te doen!" zeg ik schor, hij kijkt me emotieloos aan "Verdomme Cale!" ik begin lichtelijk in paniek te raken nu. "Cale! Luister Je.Hoeft.Dit.Niet.Te.Doen!" "Het spijt me" ik doe me ogen dicht een traan rolt over mijn wang. Dit was het dus, hier eindigt mijn leven vermoord door Cale. 

"Bang" het blijft stil in de kamer. "Verdomme Cale wat bezielde je!" is dat de stem van Joël? Langzaam open ik me ogen weer, ze zijn helemaal betraand. Ik probeer helder te kijken en zie Joël boven op Cale liggen. Het pistool licht paar meter verder op, ze praten eerst zacht met elkaar "Ryans!?" hoor ik Joël één keer hard zeggen. Cale kijkt me nog één keer aan en loopt dan de kamer uit. Nu zijn alleen Joël en ik hier nog. "Jij bent de dochter van Ryans?" het enigste wat ik kan doen is ja knikken. "Maar je hebt het verteld omdat je van Cale houd?" weer knik ik ja "Ik begrijp je" hij lacht zwakjes naar mij "Ga maar mee naar boven we laten je vrij. Onthoud wel alsjeblieft één ding Cale houd ook van jouw, hij heeft nog nooit zoveel van een meisje gehouden als jouw. Maar het blijft een ingewikkelde jongen" ik heb echt geen flauw idee wat ik hiermee aan moet. Ik knik alleen ja. Ik heb veel liefde problemen gezien maar iemand bijna vermoorden gaat een beetje heel erg ver. Het is ingewikkeld ik hou nog wel van hem en hij ook van mij. Maar naar dit het hele gedoe het liegen het bedreigen alles. Ik wil niet dat het hier gaat eindigen. Ik sta hier in een gang van een villa in Sydney, ik ben net ontsnapt aan de dood. Ergens heeft het me ogen geopend, het heeft me laten zien in wat voor shit ik zit. En ja ik wil hier zo snel mogelijk uit, ik wil gewoon op iemand verliefd worden zonder dit. Gewoon mezelf zijn mijn diploma halen eerlijk werk vinden. Een huis man kinderen, een gewoon leven. 

P.O.V. Cale 

5 dagen geleden. 5 dagen geleden heb ik bijna Nolan vermoord het was nooit mijn bedoeling geweest. 5 dagen lang heb ik in een shock gezeten. En nu, nu is ze voor de tweede keer weg. Alleen dit keer is de kans echt heel groot dat ze nooit meer terug gaat komen. Wat best wel logisch is, die dag heeft me ogen laten openen. Het heeft me laten zien wat voor ziek mens me dit heeft gemaakt, het hele wraak op Johnson Ryans is me zo erg naar me hoofd gelopen dat ik gewoon bijna Nolan heb vermoord. Ik heb Joël als een stuk of duizend keer bedankt voor dat hij ons had gehoord en er op tijd bij was. Ik loop naar de oprit en kijk in de brievenbus of er nog post bij zit. Eigenlijk allemaal onbelangrijke brieven op één na. Op één brief staat met sierlijke letter "Cale" ik ren als een gek naar binnen en open direct de envelop. Een lange witte brief, met blauw inkt geschreven. 

Hallo Cale, vijf dagen geleden. Het was vijf dagen geleden dat je me bijna had vermoord. Ja ik was erg in shock ik bedoel ik dacht dat jij genoeg van me hield, genoeg om dit te accepteren. Maar nee, je wou een kogel door me kop heen rammen. Misschien bedoelde je het zo. Maar dat moment heeft me ogen geopend, ik wil niet meer de gevreesde dochter zijn van Johnson Ryans zo erg niet dat ik me leven extreem heb veranderd. Ik heb me vader alles eerlijk verteld en gezegd als hij nog contact met me wil dan hij het snel goed zou moeten maken met jouw. Jullie hoeven nou niet perse direct beste vriendjes te worden. Maar gewoon dat jullie elkaar niet meer willen vermoorden. Maar verder ik ben weer begonnen met school. Serieus nu ik ga voor me diploma. Ik woon ook niet meer bij me vader omdat die natuurlijk hier mee door blijft gaan maar bij me moeder in New York. Ik heb zelfs me achternaam laten veranderen in die van me moeder, dus nu is het Nolan Waston, ja voor mij is het ook nog even wennen. Maar goed ik heb dus officieel afstand genomen van dat hele gedoe. Maar nu verder, ja dit doet me pijn om te zeggen. En ik kijk nu al meer dan een uur naar deze brief. Maar ik zeg het je maar.

Het lijkt me het best als we het contact tussen ons verbreken. Dat we alle twee gewoon weer verder gaan met ons leven we zijn beide 19 nu! Misschien heb jij geen plannen maar ik wel. Misschien komen we elkaar op een goeie dag nog wel eens tegen. Maar voor mij houd het hier op. Met jouw omgaan kom ik misschien weer in het leven waar ik net ben uitgegaan. Ja het klopt ik heb nog nooit zoveel gehouden van iemand als van jouw. Maar ik blijf in Amerika mijn leven leiden en jij in Australië en we kunnen wel doen alsof dit  gewoon nooit is gebeurt. Maar dit is gebeurt we hebben elkaar leren kennen en zijn verliefd geworden. Ik heb de mooiste tijden van me hele leven met jouw gehad, maar dit werkt gewoon niet. Dus dit is het laatste wat jij van mij hoort. Het spijt me maar ik denk dat dit het beste voor ons beide is . Ik ga je missen Cale 

Liefs Nolan Waston 

Ik kijk met tranen in me ogen naar het papier. Ze heeft ergens heel erg gelijk, maar haar vergeten dat lukt gewoon niet. Ook al is het het beste. Ik ga haar ook nooit vergeten Nicole Nyström, Nolan Ryans en Nolan Waston ze allemaal niet. Ja ik heb hele domme dingen gedaan, en domme dingen hebben ook zware gevolgen dat zie ik nu. Het verhaal van Nolan en mij is nu waarschijnlijk echt afgelopen denk ik. Ze hadden al die tijd denk ik gelijk "Badboy's can't have a Badgirl"

***

Hopelijk heb ik het niet te ingewikkeld gemaakt. Ik vind het altijd heel erg ingewikkeld als ik terug lees. Maar dit was het één na laatste hoofdstuk van Badboy's can't have a badgirl. Hierna nog één daarna is het boek officieel afgelopen :( Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden 

Xx Katharina