Badboy's can't have a badgirl

Hoofdstuk 10

*flashback* Cale P.O.V.*

11 jaar was hij nu, sinds gisteren was hij 11. Zijn ouders waren er even en gaven hem veel cadeaus. Was het een verontschuldiging omdat ze er nooit waren of omdat ze hem gewoon graag verwenden? Het boeide hem niet zo heel veel. Houden deden ze toch niet van hem daar was hij van overtuigt. Het enigste waar zijn ouders echt van hielden was hun werk, hun oh zo belangrijke werk. Eigenlijk vond hij zijn verjaardagen nooit zo leuk maar dit keer was zijn verjaardag om nooit te vergeten want Merdith was er. Een LEGO auto gaf zij hem. Zijn verjaardag kon niet meer worden verpest zelfs  die gemene vrouw kon zijn verjaardag niet verpesten. Haar naam wist het jongetje nooit zo goed, veel te moeilijk was het.

De visite werd langzaam veel minder. Alleen het jongetje Merdith en de vrouw waren er nog. "Cale ruim je speelgoed nu op!" Schreeuwde de vrouw door het huis heen. "Ik kan dit niet alleen tillen" piepte het jongetje.

De vrouw zuchtte "wat kan jij dan wel?" De vrouw liep naar hem toe een walm van alcohol vulde zijn neusgaten. Ze had gedronken, "jij dom onnozel kind, jij kan niets niets alleen. Jij zorgt alleen maar voor ellende."

"Mama!" Schreeuwde Merdith naar haar moeder. Het jongetje volgde het gesprek tussen moeder en dochter.

"Mama doe alsjeblieft niet zo naar Cale hij is maar een kind." De gemeen vrouw keek haar dochter kwaad aan. "Merdith bemoei je er alsjeblief niet zo erg mee."
"Ik wil je even alleen spreken" zei Merdith naar haar moeder. Ze liepen beide weg en het jongetje bleef alleen over in de grote, moderne, woonkamer.

Hij probeerde het gesprek zo goed mogelijk te volgen. Hij hoorde bijna alleen maar geschreeuw. Af en toe ving hij iets op van 'Cale heeft het al moeilijk genoeg' of 'zijn ouders zijn er bijna nooit' daarna hoorde hij alleen nog maar geschreeuw. Even later kwamen ze er alle twee weer aan. Merdith liep recht op hem af, tilde hem op en liep met hem naar boven. Hij ademde diep in en rook de zoete geur van Merdith. Ze legde hem in bed en ging naast hem zitten. Nu pas zag het jongetje dat haar ogen rood waren van huilen. "Cale" zei haar lieve stem. Er rolden alweer tranen op haar wangen. " Het spijt mij zo vreselijk Cale," het jongetje keek haar verbaasd aan. "Wat spijt je Merdith?" Vroeg hij lief.
"Ik wou het echt anders doen." Zei ze weer ze gaf hem een kleine glimlach
"Ik kom voortaan niet meer om te spelen. Maar geloof me ik wou nog zo graag met je spelen bijvoorbeeld met je nieuwe LEGO auto" nu stroomden ook tranen uit de ogen van het jongetje. Het enigste persoon waarvan hij hield en die ook van hem hield. "Maar kom je dan nog wel een keer op bezoek?" Ze lachte met heel veel tranen in haar ogen. En wreef met haar zachte handen op zijn hoofd. Ze schudde haar hoofd. "Van mijn moeder mag ik niet meer langskomen." Nu huilde het jongetje echt. Hij voelde allerlei verschillenden emoties door zich heen stromen. Hij was woest woest op zijn ouders, en die stomme vrouw. Gebroken en verdrietig want Merdith ging weg. Maar alsof dat nog niet alles was. "Ik ga ook uit Sydney" zei ze ze huilde huilde nu nog harder. "Wa-waar g-ga je dan naar t-toe?" Ze probeerde naar hem te glimlachen om hem een beetje gerust te stellen maar het werkte niet. "Ver weg veel ste ver"
"Ik wil weten waar!" Huilde het jongetje.
"New York maar ik kom wel weer een keer terug en dan spreken we gewoon buiten af. En dan gaan we buiten wel spelen met je nieuwe LEGO auto" zo zaten ze nog even naast elkaar. Stil.

"Merdith het is nu tijd om te vertrekken!" Schreeuwde de vrouw weer vanaf benden. "Ik ga" zei ze. Ze keek naar het slaapende jongetje. Ze gaf hem nog een kus op zijn voor hoofd en liep stil de slaapkamer uit. Ze ging weg, de enigste persoon waar het jongetje van hield ging gewoon zijn leven uit in een flits en dat nog eens op zijn verjaardag.

***

Hoofdstuk 10 is klaar.

Nu weten jullie nog wat meer over het verleden van Cale.

Volgend hoofdstuk word weer een gewoon hoofdstuk.

Bedankt voor het lezen en tot het volgende hoofdstuk 😌

Bye xx Katharina