The Rewriter

Hoofdstuk 18; de metalige smaak van bloed

Ik hield mijn adem in en gluurde langs Jakes schouder. We stonden voor een soort kantoor; in het midden van de kamer stond een groot houten bureau, waar de man van de foto achter zat. Ik vroeg me af hoe Jake zo goed had geweten dat dit de juiste kamer was. De man schreef iets in een groot boek, terwijl er een laptop naast hem stond. Op de vloer lag een vuurrood kleed, en de muren stonden vol met kasten. Vooral boekenkasten. Er scheen licht uit grote ramen links van het bureau. 

"Hoe gaan we dit doen?" fluisterde ik nerveus. Jake keek even over zijn schouder. Ik zag dat hij ook even achter me keek, om te zien of er niemand was.

"Leid hem af. Zeg dat je de weg kwijt bent, of zo. Ik besluip hem van achter." fluisterde hij terug. Ik knikte. Het leek mij ook niet handig als het bloed uit zijn voorhoofd op het bureau zou lopen. Ik rilde bij de gedachte. 

Ik nam snel op hoe alles erbij lag op het bureau, en liep de kamer binnen nadat Jake naar binnen was geglipt.

"Meneer? Het spijt me, ik ben verdwaald. Kunt u me de weg naar buiten wijzen?" vroeg ik zo vriendelijk mogelijk. De man keek nors op van zijn werk, en ik zorgde dat ik vooral niet naar Jake keek. Ik wist dat hij de lange route zou nemen; als hij langs het raam zou gaan zou de man opkijken omdat er licht wegviel. Ik praatte snel door.

"Ik volgde gewoon een rondleiding, maar toen moest ik naar de wc en ik liep verkeerd. Ik ben bang dat mijn ouders ongerust zijn, dus ik wil graag weer naar ze toe. Heeft u enig idee hoe ik weer buiten kom?" bazelde ik, terwijl ik mijn ogen op de man gericht hield.

Hij moest er nu bijna zijn.

"Ik laat wel zien, ik heb plattegrond hier." zei hij in gebrekkig Engels. Ik begon hem uitgebreid te bedanken en liep naar het bureau. Ik boog me geïnteresseerd over de plattegrond die hij me voorhield terwijl Jake achter hem opdook.

"En dan hier-" was de laatste zin die hij ooit heeft uitgesproken. Jakes kogel ging recht door zijn achterhoofd, en hij klapte met zijn gezicht op het bureau. Ik haalde snel alle spullen van het bureau en Jake verbond zijn hoofd. Ik legde een zeil over het bureau en sleepte samen met Jake het lichaam erop. Hij goot olie over het lichaam en haalde een aansteker uit zijn broekzak. Ik keek weg toen de vlammen hem langzaam verteerden. Zwijgend sloeg Jake een arm om me heen. Toen er niks meer over was dan botten en as, vouwde Jake de punten van het zeil naar binnen en bond er een tie wrap omheen. Het was het beste om het weer mee te nemen naar ons ondergronds netwerk, waar niemand het ooit zou kunnen vinden.

Jake stopte de zak in zijn rugzak en we liepen weer naar de uitgang. Ik bande de gedachte dat hij nu restjes mens in zijn rugzak had zo snel mogelijk uit mijn hoofd. 

"Hé!" hoorden we opeens achter ons. "Wat doen jullie hier?" 

Jake wou net aan een ingestudeerde uitleg beginnen, toen ik zag dat we van alle kanten omsingeld werden. Zo'n zeven mensen in uniform stonden ons bozig aan te staren.

Shit.

"Jake? Dit lijkt me niet het moment." Hij volgde mijn blik en schrok. Hij maakte een soort spastische beweging met zijn voet, schuin naar achter. Ik wist wat dat betekende en begon te rennen. 

"Stop!" schreeuwden ze ons nog na. "Federale agenten!"

O, fijn. Dat ook nog eens.

We zigzagden door het paleis, en gingen via dezelfde weg naar buiten. Zonder probleem mengden we ons in de menigte, waardoor de agenten ons kwijt waren. 

"We moeten een andere doorgang nemen," zei Jake hijgend.

"Oh- ké," zei ik, totaal buiten adem.