The Rewriter

Hoofdstuk 1; in één ruk uit leven á normaal

Het licht van de monitor scheen op zijn gezicht. Zijn vingers vlogen razendsnel over de toetsen, en steeds verschenen er andere tabbladen op het scherm. Er zate wallen onder zijn ogen, maar zijn blik was vastberaden. Er kwam een foto van een blond meisje in beeld "Rosalie Steward, 17 years old, lives in California.." Hij verwijderde de tekst en begon opnieuw. Zijn handen bleven boven het toetsenbord zweven. 'Wie..' raspte hij. 'Wie..'  gefrustreerd plantte hij zijn elleboog op zijn bureau, en wreef over zijn kin, die hij al dagen niet geschoren had. Dan lichtten zijn ogen op, en hij begon weer te typen. "Diana Maison, 17 years, lives in.." Er kroop een grijns over zijn gezicht. "Rome, Italy."  Tevreden sloot hij de computer af. 'Tijd om een pakketje op te halen, morgen.' 

Ik checkte nog één keer of ik alles bij me had en liep het schoolplein op.

  Oké. Het is maar school. zo erg kan het niet.. 

'Rose!!!' Een meisje met donkerbruin haar kwam gillend op me afgerend. Ik kreunde. 

...zijn. 

Ik wou dat ik gelijk had. Ik perste er een glimlachje uit. 

'Hé, Tess.' zeg ik, als een boer met kiespijn. 

'Rosalie!!!! Je bent er weer!!! Ik ben zo blij je te zien, het was zo saai zonder jou! Nora heeft je ook gemist, ze wacht binnen. Je bent toch wel weer beter hé? Ik hoop het wel, want we hebben vandaag een proefwerk van economie waar je je hoofd wel bij moet houden. Gelukkig heb ik goed geleerd en..' 

Dat bedoel ik nou. Altijd druk druk druk, overal. Ik mag Tess wel, alleen ik wou dat ze niet zoveel praatte. Dat helpt nou niet bepaald tegen de hoofdpijn. ik was een paar dagen thuisgebleven, wat ik behoorlijk zat was geweest, en ik had erop gestaan dat ik weer naar school ging. 

Wat een fantastisch slimme actie. 

Ik zal mezelf door de dag moeten slepen.

***

'Mam! Ik ben thui-huis!' ik ramde de deur achter me dicht, gooide mijn tas op de bank en liep de keuken in. 

Leegte. 

'Hallo?!?!' 

Niemand. 

Chagrijnig rukte ik de koelkast open en pak een flesje water. Ik weet het alweer. Mama werkt tot vanavond. 

Ik ben lekker alleen vandaag. 

Na nog een paar koekjes mee gegrist te hebben plofte ik op de bank. Dan maar even tv kijken. Ik zapte wat heen en weer en keek uiteindelijk reclame. Ik zette mijn flesje tussen mijn voeten, en natuurlijk, hij kieperde om. Vloekend vloog ik overeind. Heb ik weer. Ik liep net naar de keuken om een doekje te pakken, als ik de voordeur hoor rammelen. Nieuwsgierig liep ik de gang in. Zou mama al thuis zijn? Dan is ze wel.. 

HOLY CRAP! 

ik vloog achteruit toen ik een vreemde man aan het slot zag rommelen. Man gelukkig hebben wij dat spuuglelijke gordijntje nog voor het raam hangen, zodat hij me niet ziet! Ik smoorde mijn gil. Verlamd staarde ik naar de deur, met mijn hand strak over mijn mond geslagen. Wat nu? Wat nu? Wat nu? mijn ogen schoten heen en weer tussen de trap en de man. Ik moest me verstoppen. Boven. Zo snel als ik kon rende ik de trap op, en ik vloog onder mijn bed. 

WAAR DE - IS MIJN MOBIEL??? 

Ik kreeg bijna een hartverzakking toen hij niet in mijn broekzak zat. O, gelukkig. Hij zit in de andere. Trillend probeerde ik het alarmnummer in te typen. Angstig hield ik mijn mobiel aan mijn oor. Waarom nemen ze niet op?!?! Ik voelde mijn hart tegen mijn borstkas rammen, en eindelijk, eindelijk hoorde ik een stem.