Yalnız Popüler

Merhaba :D Yeni bir hikayeyle karşınızdayım :D

Imm…Bu hikayemin kurgusu uzun zamandır aklımı meşgul ediyordu.Değişik bir kurgu.Yani önceden yazılmış mıdır pek bilmiyorum ama yazılmadığını umuyorum.Diğer hikayelerden farklı olduğunu düşünüyorum.Karakterlerim sevilir mi hiç bilmiyorum ama Rachel’dan nefret edenler olacaktır.Yani kötü kız sonuçta.Her neyse.Rachel’a girersek işin içinden çıkamayız. Okuyan ve beğenenler lütfen oy versin.Birde hikaye hakkında düşüncelerinizi belirtin.İyi ya da kötü.Fark etmez.Amatörüm sonuçta benimde yanlışlarım olacak değil mi?Siz yanlışlarımı bildirirseniz düzeltme şansım olur :D

Ha birde unutmadan bu bölüm tanıtım yerine geçiyor benim gözümde.Uzun biraz ama...İnş okurken üşenmezsiniz :/ Diğer bölümler hemen çabucak gelmeyecek :/ O yüzden bu bölüm uzun oldu.Diğer hikayem ile yürütmem biraz zor olacak zaten,ımm nasıl desem bölüm yazdığımda eğer bölümün okunma sayısı beni tatmin ederse dakikasında paylaşmayı düşünüyorum :D 

Herkese iyi okumalar !Beğenmeniz dileğiyle…  :D ♥

NOT:Eğer beğenilmezse kaldırılacak.

 

 

1.BÖLÜM

 ‘’Baba son kez söylüyorum,tanımadığım insanların tanımadığım kızlarıyla aynı evi paylaşmam.’’derken kollarımı göğsümün altında birleştirdim.

   Babama geçen hafta sonu ayrı eve çıkmak istediğimi söylemiştim.O ise ‘’Bakacağım.’’  Deyip konuyu kapamıştı.Bakacağım derken milletin kızlarıyla aynı evi paylaşacağımı nereden bilebilirdim ki?

‘’Rachel sınırlarımı zorluyorsun.Onlar annenin arkadaşlarının kızları.Hem hepiniz de aynı lisedeymişsiniz.’’dediğinde içimden lanetler savurdum.

‘’O benim annem değil baba!’’ dedim.Babam gözlerini devirip önünde ki kağıtları incelemeye başladı.Masasının yanına gittim ve:

‘’Bana bak.’’dedim.Tamam haddimi fazla zorluyordum ama sinirliydim.Ve sinirlendim mi gözüm kimseyi görmezdi.Babam bana bakıp:

‘’Ayrı eve çıkmak istiyor musun,istemiyor musun?’’dediğinde homurdandım.Bu demek oluyordu ki  ya o kızlarla ayrı eve çıkar ya da bu evde kalırdım.Bu evden kurtulmam için bir yol vardı ve ben bu yolu denemeden silip atamazdım.Öyle bir şansım yoktu.

‘’İstiyorum.’’dediğimde babam zafer gülücüğünü atıp işine geri döndü.Kendimi bir zavallı gibi hissetmiştim.Resmen ona kafa tutmuş ve kaybetmiştim.Omuzlarım düşük bir şekilde kapıya yaklaşırken aklıma bir şeyin gelmesi ile heyecanla ona dönüp:

‘’Peki beni evde istemezlerse?’’diye sordum.İncelediği kağıtlardan kafasını kaldırıp:

‘’Efendim?’’

‘’Ya beni evde istemezlerse diyorum, o zaman bana ayrı bir ev kiralayabilir miyiz?’’

‘’İstemezlerse kiralarız.Ama istemezlerse Rachel tamam mı?’’

‘’Tamam.’’derken sırıtmaya başlamıştım bile.

Odama çıktığımda hizmetçimiz Daisy’nin  elbiselerimi bavullara koyduğunu gördüm.

‘’Ne yapıyorsun sen?’’diye sordum sinirle.Daisy  hafifçe sıçramıştı.Onu korkutmak istemiş ve başarmıştım.Önceden Daisy ile iyi anlaşırdık.Bana bir anne sevgisiyle yaklaşmış ve bende onu anne bellemiştim.Tabi seneler önce, kalbimi kaybetmeden önceydi bu.Çok çok önceydi.Şimdi sadece nefret besliyordum ona karşı.Herkese karşı.Dünya’ya karşı.