Until the end

1.08

De tramrit verloopt vrij stil. Geen een van ons zegt iets. Buiten ons is er ook niemand op de tram enkel de chauffeur natuurlijk. Noah heeft zichzelf vandaag echt overtroffen. Ik had nooit verwacht dat ik in zo'n situatie op hem kon rekenen. Ik ben hem echt wel dankbaar dat hij op dat moment voor mij opkwam, hij twijfelde geen seconde en hij was klaar om te vechten als het moest.

De tram stopt aan onze halte en we stappen uit. Deze keer lopen we niet hand in hand maar gewoon naast elkaar. Ik heb nog steeds Noah zijn vest aan aangezien het echt frisjes is in de nacht. We naderen mijn huis en mijn handen beginnen te zweten. Het gaat sowieso cliché worden. Ik weet niet hoe ik hem gedag moet zeggen, moet ik hem een high five geven of een knuffel. Ik heb echt geen idee hoe ik mij moet gedragen want ik had ook nooit verwacht dat ik juist met hem in zo een situatie zou komen.

We gaan voor mijn deur staan en ik weet totaal niet wat te zeggen. "Heb je ondanks alles een leuke avond gehad?" Vraagt Noah. Waarom maakt hij het toch zo moeilijk? "Ja hoor." Glimlach ik nerveus. "Mag ik je een knuffel geven als afscheid zodat het niet cliché wordt?" Vraagt Noah lachend alsof hij mijn gedachten kan lezen. Ik knik en hij doet zijn gigantische armen open. Ik nestel mijn hoofd op zijn borstkas en zo blijven we eventjes staan. Hij ruikt echt wel lekker. Ik trek weg en glimlach nog naar Noah voordat ik verdwijn achter mijn grote witte deur.

Ik kijk door het klein raampje in de deur en zie dat Noah wegwandelt. Ik trek mijn schoenen uit en ga naar de keuken. Door al het gebeuren heb ik veel honger gekregen. Ik open de koelkast en zie een potje met pasta erin. Ik pak het potje en gooi de pasta in een kom die ik erna in de microgolf steek. Mijn moeder haar pasta is fantastisch. Niemand kookt beter dan mijn familie.

Ik pak mijn pasta en loop zo stil mogelijk naar het salon waarna ik mij herinner dat ik niet muisstil moet zijn omdat mijn ouders nog niet terug zijn van de barbecue. Ik doe netflix aan en eet mijn overheerlijke pasta op. Mijn telefoonscherm licht op en ik ontgrendel hem.

Noah: Kan ik misschien langskomen? Ik heb mijn sleutels niet bij en mijn ouders zijn nog steeds bij Soph. De laatste tram vertrok tien minuten geleden en wandelen naar Soph duurt meer dan een half uur.

Ik antwoord snel dat hij mag langskomen en kijk verder naar mijn serie. Niet veel later hoor ik de bel. Ik doe mijn pantoffels aan en doe de deur open. Noah begroet me met een kus op mijn wang en we gaan op de sofa zitten. Ik geef hem een bord pasta en eet de mijne verder op.

De stoerste bink van onze school zit nu naast mij pasta te eten terwijl hij naar een meisjes film kijkt. Ik denk dat niemand mij zou geloven als ik dit op school zou vertellen. Ik lach bij de gedachte en Noah kijkt mij raar aan. "Het is gewoon raar dat je zo macho op school bent terwijl je hier nu met mij Mean Girls kijkt." Lach ik.

"Het is niet dat ik geen gevoelig kantje heb James. Ik probeer gewoon mijn status hoog te houden. Dat is iets totaal anders." Fluistert hij verlegen. "Hoe komt het dan dat ik je gevoelige kan wel mag zien?" Vraag ik oprecht geïnteresseerd. Hij lacht en even zegt hij niks. "Omdat je anders bent dan de anderen." Antwoord hij simpel. Ik staar vooruit en denk even na. Ik ben anders dan de anderen? Wat heeft dat nou te betekenen? 

"Ik ga slapen, als je wilt kan je op de sofa in mijn kamer slapen zodat mijn ouders geen hartaanval krijgen als ze thuis komen.". Ik kan mij het al voorstellen dat mijn moeder mij komt wakker maken en plots treft ze Noah aan in mijn bed. 

Noah knikt en gaat naar de trap. Ik doe alle lichten uit en wandel naar boven met Noah achter mij zodat de monsters hem eerst grijpen voordat zij mij opeten. Ik pak een deken en wat kussen en geef ze aan Noah. "Erg comfortabel ligt mijn zetel nu niet maar je gaat niet in mijn bed." Zeg ik snel als ik zijn betreurt gezichtje zie. Hij accepteert mijn antwoord en gaat op de steen harde sofa liggen. Ik doe mijn licht uit en ga in bed liggen.

"Welterusten James." Hoor ik Noah nog fluisteren. "Welterusten Collins." Antwoord ik nog snel voordat mijn ogen dichtvallen. Vrij meteen val ik in een diepe slaap.

04:17

"Psst! Noah! Heb je dat gehoord? Noah word toch eens wakker!" roep ik fluisterend richting de zetel. Noah zet zich overeind en wrijft in zijn ogen. "Het is gewoon onweer kleintje, ga slapen." Zegt hij rustig. Dat is 'm nou, ik kan niet tegen onweer. Ik ben er echt bang van. "Als je belooft om mij te beschermen tegen het onweer en als je op je eigen kant blijft dan mag je in mijn bed slapen." Fluister ik verlegen. Noah klimt in mijn bed en zit rechtop. "Ga maar slapen kleintje." Fluistert hij terwijl hij op mij op me koppie aait. "Ik ben niet klein." Murmel ik.

Ik leg mij goed en wacht op beweging naast mij. "Waarom ga je niet slapen?" Vraag ik verbaasd. "Ik wacht tot je in slaap valt, ik moest je toch voor het onweer beschermen." Lacht hij. "Ga liggen Collins anders krijg je onvoldoende slaap binnen." Commandeer ik hem. Noah blijft zitten en ik weet dat ik de strijd ga verliezen dus ik leg me goed en sluit mijn ogen. Even later voel ik hoe Noah achter mij komt liggen. Hij slaat zijn arm rond mijn middel en ik val vredig in slaap. Voor deze ene keer mag hij mij knuffelen.