Η ζωή που δεν ήθελα να ζήσω [GWattpadies]

Κεφάλαιο 12- Αποφάσεις ζωής

''Είναι και κάτι άλλο..''

''Σοβαρό;''

''Όπως το πάρει κανείς''

''Πες μου''

''Αυτή τη στιγμή που μιλάμε ζω από ένα θαύμα. Ξέρεις τι θα πει ένας ολόκληρος μήνας σε κώμα; Όταν έπαθα το ατύχημα ένιωσα πως είναι να φτάνεις μια ανάσα μακριά από τον θάνατο. Όλη μου η ζωή πέρασε μπροστά από τα μάτια μου... Και τελευταία εσύ και το μωρό που περίμενες... Για εσάς τις δύο πολέμισα για να ζήσω. Κατάλαβα πως τελικά η ζωή μας είναι τόσο μικρή. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε καν το γεγονός ότι αναπνέεις.''

''Το ξέρω... Πέρασες τόσο δύσκολα... Αν σε έχανα δεν ξέρω τι θα έκανα... Όταν το έμαθα έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Έσβησαν όλα γύρω μου''

''Άφησε με να τελειώσω αυτό που θέλω να πω Κριστίνε... Έτσι, όταν ξύπνησα άρχισα να αναπολώ τη ζωή μου. Άρχισα να ευχαριστώ τον Θεό που με άφησε να ζήσω. Το βράδυ πριν ξυπνήσω από το κώμα είδα την Παναγία στον ύπνο μου. Και μου υποσχέθηκε ότι θα γίνω καλά. Και μετά ήρθες εσύ... Και με την ήρεμη φωνή σου με ξύπνησες... Έτσι πήρα μια απόφαση Κριστίνε. Θέλω να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου στη χώρα μου.''

''Εννοείς να γυρίσεις.... να γυρίσουμε στην Ελλάδα;'' ρώτησα με φωνή που έτρεμε 

''Αν θα το ήθελες και εσύ''

''Εγώ θέλω να είμαι μαζί σου''

''Θα μεγαλώσουμε την μικρή στην χώρα μας. Δεν θα είμαστε ξένοι''

''Γιώργο... Εμένα το Μόναχο είναι το σπίτι μου. Η Γερμανία η πατρίδα μου. Δεν νιώθω ξένη εδώ. Δυνατή νιώθω. Αλλά δεν θέλω να σε χάσω. Θέλω να είσαι ευτυχισμένος''

''Μην κλαις, σε παρακαλώ μην κλαις'' είπε και με αγκάλιασε

''Φοβάμαι''

''Όσο είμαστε μαζί δεν θα φοβάσαι. Θα είναι δύσκολο. Μα Κριστίνε... Θα είναι η πρώτη δυσκολία;'' 

Όλα είχαν μπει στην τελική ευθεία. Είχα κανονίσει τα πάντα περί δουλειάς... Περίμενα τον διορισμό μου... Και ενώ περίμενα και ετοίμαζα τις βαλίτσες μας ένιωθα χίλια κομμάτια. Πήγαινα στην δουλειά και δεν τολμούσα να κοιτάξω τα παιδιά στα μάτια. Ένιωθα πως τους έκρυβα κάτι. Ένιωθα υπεύθυνη για κάτι.

Εκείνη τη χρονιά, είχα αναλάβει την γιορτή των Χριστουγέννων. Οι πρόβες κρατούσαν πολλές ώρες... Τα σκηνικά είχαν σχεδόν τελειώσει. Είχαν μείνει κάτι μικρές λεπτομέριες... Δουλεύαμε τα κοστούμια με τα παιδιά εκείνη την μέρα... 

Η διευθύντριά μου μπήκε στην αίθουσα

''Κριστίνε. Έχεις τηλέφωνο από την Ελλάδα'' είπε

Έτρεξα στο γραφείο. Ήταν για τον διορισμό μου. Είχα διοριστεί. 

Επέστεψα στην τάξη σαν χαμένη και κοίταξα τα σκηνικά, έπειτα και κοστούμια και τέλος τα παιδιά. Ξαφνικά τα ένιωθα τόσο μακριά μου. Ήταν σαν να είχα φύγει ήδη. Σαν να είχα σταματήσει να είμαι η δασκάλα τους. Ήταν τόσο κοντά μου στην πραγματικότητα και τόσο μακριά στην καρδιά μου.

Δυσκολεύτηκα πολύ να τους μιλήσω. Είδα πρόσωπα να κλαίνε. Πρόσωπα να θυμώνουν. Και για όλα αυτά ήμουν υπεύθυνη εγώ. 

Μια μέρα πριν φύγουμε γύρισα μόνη μου όλο το κέντρο του Μονάχου με τα πόδια. Δεν χόρταινα να κοιτάω κάθε γωνιά, κάθε στενό. Ξαφνικά ένιωθα πως θα τα ξεχνούσα. Παρατηρούσα κάθε λεπτομέρια που άλλες μέρες μου περνούσε αδιάφορη. Έφτασα στην Μαρίενπλατς.... Πόσες αναμνήσεις... Όταν ήμουν παιδί έτρεχα στην πλατεία. Έτρωγα παγωτά, αργότερα ηρεμούσα πίνοντας τον καφέ ή την μπύρα μου. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά μέχρι τα μάτια μου να αντικρίσουν την κορυφή του κτηρίου του Νέου Δημαρχίου

Σήκωσα το κεφάλι μου τόσο ψηλά που δάκρυσα ακόμα περισσότερο. 

Η ώρα είχε φτάσει... Το πρωί είχε φτάσει... Έκλεισα την πόρτα του σπιτιού και δεν γύρισα ούτε μια στιγμή πίσω μου. Κρατούσα δύο βαλίτσες στα χέρια και στο μάρσιπο την Αλίνα, η οποία με κοιτούσε με βλέμμα φοβισμένο. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ένα δάκρυ έφυγε κύλισε από τα μάτια μου και μια ερώτηση γύριζε  στο μυαλό μου: Θεέ μου που πηγαίναμε;