The secret girl (Voltooid)

hoofdstuk 44

Okey omdat jullie het zo graag wilden komt er  nog een hoofdstukje. Ik kan er niet tegen als jullie het zo graag willen :)

-xxx- zoeloe_shadow

(POV Skyler)

"Wat?" Vraag ik verbaasd. Hoe weet hij hier van? Ik hoop dat hij er ook special is, maar ik was toch nog de laatste? 

"Ik weet wat je bent. Verberg het maar niet. Je zei dat je iemand voelt dus dat ik mij niet moest verstoppen. Dat heeft maar èèn reden. Je bent een special en voelt mijn warmte." Legt hij uit.  Mijn steen begint te gloeien in mijn hand. Wat gebeurt er? Waarom gloeit die plots zilver? 

"Is dat de special steen?" Vraagt hij vol verbazing. "Ik denk het?" Zeg ik twijfelend. "Alleen de sterkste specials kunnen die vinden. Er bestaat maar èèn sterke special op de wereld. Dat betekent dat jij die persoon bent." Zegt hij vol ongeloof. Ik knik ter bevestiging. "Wat doe je hier? Waarom zat je bij het meer?" Vraagt hij verder. "Ik moest een speciale bloem hebben voor een probleempje." Zeg ik stil.

  Hij hoeft niet te weten dat ik zwak was. Ik zie aan hem dat hij hoopt zoekt bij mij. Hoop dat wat er aan komt gestopt kan worden door mij. Ik ga hem niet teleur stellen over het feit dat ik niet eens een energie drain aan kan. 

"Wat is er gebeurt? Die heb je alleen nodig als je te zwak bent." Na zijn zin lijkt het kwartje bij hem te vallen. Zijn ogen worden groot. "Wat is er gebeurt?" Vraagt hij. 

"Een energie drain gok ik, maar wie het was? Ik heb werkelijk waar geen idee. Er zat ook een gif in een chip. Die chip zat in mijn pols. Iemand waar ik vroeger bij woonde had die blijkbaar in mijn pols gedaan. Hij heeft mij een soort pil plus ene drankje gegeven en nu ben ik dit. Ik ben gevlucht toen ik dacht dat ik iedereen pijn deed en een monster was. Ze kwamen achter mij aan en paar week geleden kwam ik hier uit. Ik woon nu bij een bende waarvan èèn mijn vriendje is. Hij heeft mij geholpen die chip er uit te halen. Na dat die chip er uit was voelde ik mij zwak en licht in mijn hoofd. Ik viel weg en ik was meer dan een hele week zwak. Ik kwam niet van mijn kamer en kwam bij niemand in de buurt. Iemand van de bende had wat bloed afgenomen en gekeken wat voor gif er in zat. Ik zocht het op internet en kwam uit op die bloem. Ik wou er vandaag heen om er voor te zorgen dat ik weer geheeld was. Ik ben nu weer net zo als eerst." Leg ik uit. 

"Je weet dat je door die steen kan zien wie je kunt vertrouwen en wie niet? De kleur geeft aan hoe die persoon is. Hij is nu zilver en dat betekent vertrouwd. Zwart is slecht. Blauw geeft een energie drain aan. Als je wilt weten wie het gedaan zou kunnen hebben zal je met de steen in de buurt moeten komen. De steen waarschuwt je zelf van 80 meter afstand voor een slecht iemand. Bij elke persoon waarschuwt die je vroeg. Die steen is een soort van beschermen of een soort van waarschuwing. Alle vrolijke kleuren zijn goed en alle duistere kleuren zijn slecht. Alles wat donker is dus. Hoe feller hoe beter. zilver en goud zijn de beste. Goud ben je zelf en zilver zijn soort genoten of personen die je door en door kan vertrouwen. Ik ben daar dus èèn van. Ik wist dat deze dag zou komen, maar ik dacht dat je aan de andere kant van het land woonde. Daar woonde je eerst ook voor je vluchtte." Vertelt hij. Ik knik afwezig. 

Wat wil hij nu precies? Wie is hij eigenlijk? Het enige wat ik weet is dat hij te vertrouwen is een de zelfde soort als mij, maar dan minder sterk. Misschien zou hij mij hier mee kunnen helpen? Alles onder de knie krijgen? 

"Wie ben je eigenlijk?" Vraag ik stil.  "Owhja vergeten voor te stellen. Ik ben Nash. We zijn bijna het zelfde, maar jij hebt meerdere gaves als mij. Ik heb er maar èèn. Jij hebt alle gaves die er zijn." 

De laatste tijd praat ik niet zo snel met vreemden. Je weet maar nooit wie die persoon werkelijk is. De steen geeft het ander wel aan, maar ik blijf opletten. Ik voel dat iemand ons bespied. Wie zou hier nog meer zijn. Zou Nash het door hebben? Aan zijn houding te zien van niet. 

Zonder er bij na te denken pak ik zijn pols en ren naar de dichts bijzijnde struik. Ik ga op mijn hurken zitten. Hopen dat dit gaat werken. 'Alsjeblieft zie ons niet.' Denk ik in mijn hoofd en zie dat Nash al zijn spieren aanspant. Ik weet niet hoe, maar ik zie precies waar hij is.Volgens mij kunnen wij elkaar wel zien. Want Nash kijkt mij recht in mijn ogen aan. Hij ziet er verbaasd uit. 

"Hou je stil er is hier iemand die ons bespied." Fluister ik naar hem. Ik zie hem knikken als een antwoord. Ik hoor geluid uit de bosjes. Er loopt een gestalte richting het midden waar wij net waren. Als hij zich naar ons draait zie ik  pas wie het is. Ik val achterover van de schrik en probeer mij zo snel mogelijk te herstellen. Ik voel gewoon dat ik wit weg trek. Alsof ik zojuist een spook heb gezien. "Wat is er?" Vraagt Nash bezorgd. 

"Hij moet hier niet zijn." Komt er alleen uit mijn mond. De steen die ik in mijn hand had schrijnt plots pik zwart meet een beetje rood er door heen. Nash blijkt hiervan te schrikken. Blijkbaar weet hij wat dit betekent. 

 "Waarom word je plots zo bang?" Vraag ik hem. Ik voel warmte van voor dichter bij komen. Ik kijk op en zie hem met grote passen op ons afkomen. Wacht? Zijn we niet meer onzichtbaar? Heeft het een bepaalde tijd? Komt het omdat ik lang mijn kracht niet kon gebruiken? 

"We moeten hier weg en wel nu." zeg ik streng tegen Nash. Hij staat gelijk op en ik neem zijn voorbeeld. Nash begint al te rennen en net wanneer ik wil rennen word ik vanachter tegen een persoon aan gedrukt. 

"Lang niet gezien prinses."  Fluistert hij hees in mijn oor wat kippenvel op levert.