Ο Φανταστικός μου Φίλος....

Η αναγνώριση.

Είχε νυχτώσει και εγώ δεν μπορούσα να ξεχάσω τις εικόνες των νεκρών σωμάτων ειδικά την πράξη των δύο κολλητών μου δεν περίμενα να με στείλουν εδώ πίστευα πως αυτές με καταλαβαίναμε αλλά ποτέ δεν ξέρεις.Όταν είχα φτάσει εδώ πέρασα από πολλά κελιά με ψυχολογικά διαταραγμενους ανθρώπους ο ένας χτυπούσε το κεφάλι του στο τοίχο και ένας  μιλούσε μόνος  του,καθόμουν κι σκεφτόμουν το τι μπορεί να έχουν περάσει αυτοί οι άνθρωποι και κατέληξαν εδώ μέχρι που ο άντρας που με κρατούσε με πέταξε με δύναμη σε ένα από τα δεκάδες κελιά τους και ύστερα κλείδωσε το κελί  με κοίταξε με ένα σατανικό ύφος εγώ αμέσως κουλουριαστηκα σε μια γωνία και άρχισα να κλαίω αν και οι φωνές είχαν φύγει Δεν τις άκουγα πια .Μετά από τόσο κλάμα είχα αρχίσει να νυστάζω και πήγα να ξαπλώσω στο κρεβάτι που υπήρχε μόνο που ούτε σαν κρεβάτι δεν έμοιαζε ήταν βρεγμένο σε κάποια μέρη υπήρχαν πεθαμένα έντομα πάνω από τα σκεπάσματα ομως δεν είχα άλλη επιλογή άνοιξα το σκέπασμα και έτσι όπως πήγα να ξαπλώσω κάποιος άρχισε να μου τραβάει το πόδι εγώ τσιριζα και προσπαθούσα να ελευθέρωσε το πόδι  μου μέχρι που αυτός που μου  κρατούσε το πόδι με γύρισε απότομα και έτσι μπόρεσα να δω ποιος είναι,γουρλωσα τα μάτια μου δεν μπορούσα να το πιστέψω αυτός ήταν ο Λουίς ο κολλητός μου που είχε πεθάνει εδώ και χρόνια άλλα πώς γίνεται να ζει πως γίνεται να τον βλέπω μα έχει πεθάνει,είχα μείνει άφωνη δεν ήξερα τι να πω κοιτούσα τα μάτια του και μετά τα χείλη του τον άγγιξα και με τράβηξε πιο κοντά του "Λουίς είπα μέσα από τα δόντια μου και αυτός δεν μου απάντησε αντίθετα με άφησε απότομα και με έσπρωξε τόσο δυνατά που έπεσα κάτω και χτύπησα το κεφάλι μου στην γωνία του κρεβατιού έτσι έχασα τις αισθήσεις μου.Όταν άνοιξα τα μάτια μου είχε εξαφανιστεί μάλλον είχα πάλι παραισθήσεις αλλά το κεφάλι μου πονούσε αρκετά και οι εικόνες από πριν ερχόντουσαν πάλι στο μυαλό μου μα καλά τι στο καλό θα μου συμβεί πάλι ???