Ik, een draak?! 3: Verloren

H25: Gevangen

Pov Harred
Het was donker, zoals altijd. Ik had geen tijdsbesef meer en mijn maag was gestopt met grommen. Ik wist niet waar ik was of wie me had meegenomen. Ik herinnerde me alleen vaag zijn stem.'Dit zal ze leren mijn zoon weg te halen'. Ik zag dat er een soort licht dichterbij kwam vanonder de deur spleet. De deur ging krakend open en ik moest wegkijken omdat mijn ogen niet tegen het licht konden. 'Hallo Harred'. Het was de zware stem die me meegenomen had. Hij trok de kettingen die me vast hielden van de muur en trok me mee, het licht in. Het duurde een tijdje voordat ik weer kon zien. Ik klauterde recht en zag dat ik aan de wand van een grot vastgebonden was. Naast me lag iemand, een man. Ik herkende hem eerst niet maar toen zag ik dat het Stochel was. Hij was geslagen en had vele verwondingen. Aan zijn gestalte te zien had hij ook geen eten of drinken meer gehad sinds hij hier was. Hij was hier al 1 dag langer dan ik en dat zag je ook aan hem. Voor ons stond een grote kooi met daarin een Zwarte schaduw, die er ook niet zo best uitzag. Er scheen rood licht vanonder zijn schubben. Hij opende langzaam zijn ogen en keek me aan. Wat ik in zijn ogen zag zou ik nooit vergeten. De pijn, de angst... 'Ik zie dat je wakker bent' snauwde de stem en goot een emmer koud water over de draak zijn hoofd. Toen de man zich omdraaide keek hij me grijnzend aan. Ik slikte.'Hallo Harred' lachte hij en hurkte voor me neer. Hij was een Zwarte schaduw, dat kon ik zien aan zijn felle groene ogen, net dezelfde als die van Krusha...'Je vraagt je vast af wie ik ben' zei de man en stond weer op.'Of wat je hier doet, samen met deze 2 nietsnutten'. Hij keek naar Stochel. Drie sukkels, dat zijn jullie. Maar er zijn blijkbaar draken die erg om jullie geven'. Hij lachte en keek weer naar mij.'Wat zal het pijn doen als ze jullie dood terugvinden in het bos van Barks' Hij draaide zich naar de kooi.'En in jouw geval, mijn kleine broertje, bij vader. Hij zal niet weten wat hij overkomt wanneer hij geen zieners meer heeft'. Toen herkende ik de draak. Het was Valko, Krusha's nonkel. Ik had hem 4 jaar geleden ontmoet toen Krusha ontvoerd was. Al had ik nooit geweten dat Valka en Valko nog een oudere broer hadden.'Vuile verrader' kraakte Stochels stem.'Zwijg jij mens' snauwde hij en schopte in zijn maag. 'Ik weet nog altijd niet wat mijn zusje in jou zag, of wat haar dochter in jou zag'. Hij keek me kwaad aan.'Maar ja, dat zal wel in de familie zitten zeker'. Hij keek weer even rond en keek toen weer naar mij.'Jij pakte mijn zoon van me af' snauwde hij.'Lucas was de enige familie die ik had en door jou is hij nu weg'. Ik wist hoe belangrijk familie voor draken was. Valko had de kinderen de juiste kant opgestuurd en hadden daar Lucas gevonden. Ik had Lucas opgevangen en Stochel accepteerde zijn kleinzoon en liet hem in Barks verblijven. We hadden er samen voor gezorgd dat Lucas bij hem vandaan was weten te komen. Daarom waren we hier.'Lucas is mijn zoon' zei ik stil. Ik had de kracht niet meer om normaal te praten.'Nee dat is hij niet!' riep de man.'Ik heb hem opgevoed! Ik gaf hem eten en onderdak! En wat hebben jullie gedaan?! Jullie lieten hem hulpeloos achter!'