Ik, een draak?! 3: Verloren

H13: Waterval

Pov Felix
'Komop dan vertrekken we' lachte Jake en liep opgewonden het huis uit.'Doe eens een beetje rustig, straks loopt ons neefje nog van je weg' lachte ik en transformeerde.'Doet die niet' zei Maxim en transformeerde half.'Van jullie 2 klungels? Het zou me niet verbazen' lachte Clarissa en deed hetzelfde als Maxim. Jake ging op mijn rug zitten en keek rond.'Weet je de weg nog?' vroeg hij.'Natuurlijk, ik ben niet achterlijk' bromde ik en steeg op.

'Zijn we er al bijna?' vroeg Jake klagend.'Waarom begin jij toch altijd te zagen?' vroeg Clarissa en keek naar mij.'Ja of nee?'.'Ja' bromde ik.'Hoor je dat, we zijn er bijna' zei ze en vloog wat omhoog.'Eindelijk' zuchtte Maxim. 'Het voelt alsof we al een eeuwigheid vliegen'. Ik rolde met mijn ogen en bedacht me dat het voor hen veel zwaarder was dan voor mij. Een Alpha kon meer hebben, al was ik er officieel nog geen. In de verte zag ik het gigantische eiland liggen en versnelde mijn pas. Ik kwam als eerste aan bij de rivier en transformeerde.'Even verderop is een waterval' zei Maxim. 'Gaan we daar niet even heen?'. Ik lachte en keek naar Jake.'Denken jullie wat ik denk?'.'Oh echt wel' lachte Jake en liep in de richting van de waterval.

'Bommetje!' riep Maxim en sprong het water in. We lachten en ik zwom naar de kant.'Dit is super!' riep Jake en sprong van de waterval in het water. 'Dit is geweldig!' riep ik vanaf de kant. 'Waarom hebben we dit niet in Barks?'. Ik hoorde een krakend geluid vanuit het bos en keek verward achterom. Er was niets te zien, maar ik vertrouwde het niet. De anderen zouden het niet merken als ik even weg was ofwel? Ik wandelde voorzichtig het bos in en keek om me heen.'Hallo?' vroeg ik verward.'Is daar iemand?'. Ik werd langs achter gegrepen en op de grond geduwd.'Wie zijn jullie en wat doen jullie hier?'

Pov Lucas
Vandaag was het zover, de grote zuivering. Het zou pas in de avond plaatsvinden dus ging ik nu nog wat wandelen in het woud om mezelf wat te kalmeren. Op een dag zoals deze was alles anders. Iedereen hielp elkaar en er waren geen ruzies. Vijanden bestonden niet meer. Niemand wou het op zijn geweten hebben om nog kwaad geweest te zijn op de persoon die net vermoord was, dus daarom deden ze het. Daarom deden mensen alles. Uit eigenbelang. Ik spitste mijn oren en hoorde stemmen. Vreemde stemmen. Ze kwamen van bij het meertje. Ik sloop langzaam dichterbij en zag dat het 4 kinderen waren. Niet zomaar kinderen, kinderen zoals ik! Twee van hen hadden vreemde grote vleugels die ik nog nooit eerder gezien had. Een andere had exact dezelfde vleugels als mij. En dan was er nog de 4de, zonder vleugels. Ze speelden in het meer en aan de waterval alsof er niets aan de hand was. Wie waren zij? Hoe kwamen ze hier? En misschien nog het meest belangrijkste, hoe kwam het dat ze waren zoals ik?. De jongen met dezelfde vleugels spitste zijn oren en draaide zich om. Snel dook ik weg achter een boom in de hoop dat hij me niet zou zien. Ik hoorde hem dichterbij komen.'Hallo? Is daar iemand?' vroeg hij verward. Dit was mijn kans. Hij stond dicht bij genoeg om gevangen genomen te worden. Ik sprong langs achter op hem en haalde hem naar de grond.'Wie zijn jullie en wat doen jullie hier?'