Ik, een draak?! 3: Verloren

H7: Monster

Pov Lucas
Ik zat zoals altijd weer alleen op mijn kamer. Omdat ik anders was. Niet zoals de andere kinderen van het dorp. Ik was 4 jaar geleden als baby in een mandje teruggevonden aan de rand van het dorp. Maar ik leek wel even oud als iemand van 12. De man die me in huis haalde is net zoals mij. Hij is de leider van het dorp. Iedereen is bang voor hem omdat hij is zoals ik. Daarom is ook iedereen bang voor mij. Ik keek naar Eiks, die op 1 van de balken van het plafond lag te slapen. Hij was een kruising tussen een Schriele dood en een Waterslang.'Hey Lucas!'. Ik stond verward op en keek uit het raam. Het was Lafterd, mijn enige vriend.'Ga je mee naar de rivier?'.'Ik kom eraan' zei ik en gaf Eiks een por.'Komop luie draak' lachte ik. 'We gaan naar de rivier'. Hij opende langzaam zijn ogen en stretchte zich. Dan sprong hij op mijn schouder en deed ik mijn kap op. Ik had mijn donker groene pull aan, zoals meestal. Ik sprong de trap af en zwaaide de deur open.'Wat gaan we doen?' vroeg ik en wandelde samen met Lafterd naar de rivier.'Ik wil dat trucje van jou nog wel een keer zien' lachte hij.'Het is echt gaaf hoe je dat doet'.'Het hoort bij wie ik ben' zuchtte ik.'Ik ben een monster'. 'Het is niet omdat iedereen dat zegt dat het ook echt zo is' zei hij en wandelde over een gevallen boomstam.'Je hebt toch nog nooit iemand pijn gedaan'. 'Maar vader wel' zuchtte ik.'En we zijn hetzelfde'.'Denk je dat je later word zoals hem?' vroeg Lafterd.'De kans zit er goed in denk je niet?' vroeg ik en zag de rivier in de verte.'Hij is niet je echte vader Lucas, dus misschien ook niet'. Ik zuchtte en zette Eiks op de grond.'Misschien heb je gelijk'. Eiks liep naar het water en sprong met een plons de rivier in. Ik deed mijn schoenen uit en ging met mijn voeten in het water staan.'Komop, doe je truc' zei Lafterd en ging op een grote steen midden in de rivier zitten. 'Hou je je goed vast?' vroeg ik en sloot mijn ogen.'Natuurlijk' zei Lafterd. Ik strekte mijn hand en voelde het tintelen. Toen ik mijn ogen opende, zweefde de rots in de lucht met Lafterd erop.'Dit is zo cool!' riep hij. Ik lachte en liet het water tot aan de steen komen. In 1 beweging bevroor ik de ijspilaar. Daarna liet ik water langs de paal naar boven lopen en bevroor dat ook. Zodat er een soort glijbaan ontstond.'Klaar?!' riep ik.'Klaar!' riep Lafterd en vloog op zijn buik de glijbaan af. Daarna landde hij met een plons naast Eiks in het diepere water. Ik lachte en liet het water weer smelten zodat de steen met een grote kracht in het water viel en een grote golf veroorzaakte.'Whoohoo!' riep Lafterd en werd door de golf meegevoerd. Ik bevroor een kleine oppervlakte water en surfte achter hem aan.'Pak mijn hand!' lachte ik en trok hem op het ijs. 'Daar komt de sprong!' riep Lafterd en pakte mijn arm vast. De waterval. Ik kreeg vleugels en trok Lafterd mee de lucht in terwijl het ijs naar beneden viel. Daarna dook ik naar beneden en liet Lafterd in het water vallen. Zelf vloog ik tot aan de kant en liet mijn vleugels daar verdwijnen. Aan de overkant van het kleine meer zag ik kinderen van het dorp. Ze waren van Lafterds leeftijd, 12 jaar. Gelukkig hadden ze alleen hem gezien en niet mij. Eiks sprong uit het water en vloog tot bij mij zodat ze me wel opmerkten. Ondertussen was Lafterd ook al in mijn richting aan het zwemmen en zag ik dat ze over me begonnen te fluisteren. 'Let niet op hen' zei Lafterd en klopte op mijn rug.'Ze weten niet wie je echt bent'. Ik zuchtte.'Ik ga naar huis'. Ik transformeerde en vloog naar huis. Daar ging ik op mijn bed liggen en staarde naar het plafond. Ik pakte de brief uit het mandje waarin ik gevonden was.'Aan de persoon die ons kind vind' las ik in mezelf.'Alsjeblieft zorg goed voor Lucas. Wij kunnen hem door omstandigheden niet zelf opvoeden maar willen de beste zorgen voor onze zoon. H&K'. Als ik weer eens overstuur was zocht ik altijd troost in deze brief. De brief die aantoonde dat mijn ouders me nooit hadden willen achterlaten. En altijd als ik die brief las, hoopte ik dat ik ze op een dag zou terugvinden en dat ze me zouden accepteren voor wat ik ben.