The One (n. h. fanfiction, Greeklish)

Chapter 21.

Νοιωθω το φως του ήλιου σιγά σιγά να μπαίνει στο δωμάτιο. Χθες ήμουν τόσο κουρασμένη που ξέχασα να κλείσω το παράθυρο πρώτου πάω για ύπνο. Απ έξω ακούγονταν κόρνες αυτοκινήτων και βγηκα έξω να δω τι τρέχει.

Το γνωστό μαύρο Range Rover ήταν για ακόμα μία φορά παρκαρισμένο έξω από την πολυκατοικία μας. Ο Niall είχε βγάλει το κεφάλι του από το παράθυρο και αφού με είδε σταμάτησε να κορναρει.

"KATHERINE, THIS IS YOUR LAST CHANCE! WE'RE LEAVING FOR THESSALONIKI IN TWO HOURS. YOU EITHER COME WITH ME OR LOSE ME FOREVER!"

"Shut the fυck up!" φώναξα γρήγορα πρώτου μας ακούσουν περισσότεροι γείτονες και γίνει σκηνή. Του εκανα νόημα να περιμένει και πηγα να βάλω τα παπούτσια μου. Ευτυχώς η μαμά κοιμόταν και δεν χρειάστηκε να δώσω σε κανέναν εξηγήσεις. Στο μεταξύ προσπαθούσα να σκεφτώ τι θα του έλεγα. Φοβόμουν την αντίδραση του. Φοβόμουν πως αν του έλεγα κάτι που δεν θα του άρεσε θα μου έκανε κακό...

Μόλις είχα πλησιάσει αρκετά παρατήρησα τα πρησμένα ματια του.... Έκλαιγε?

"Niall, please... Let me be... I've always wanted to be a friend of yours but you really make me feel... Scared. I've known you for some days and you have completely destroyed my impression of you... You aren't that innocent kid we see in the media, are you?..."

"No..." είπε μέσα από τα δόντια του, τόσο ήσυχα που δεν είναι σίγουρη αν όντως το άκουσα. Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια του. Δεν θα το περίμενα ποτέ αυτό... Πιστευα πως θα θυμωνε με αυτά που το ειπα αλλά απ ότι φενεται τα πράγματα θα πάρουν μεγάλη τροπή...

"Will you please join me to the hotel room once again before you make your final decision?"

Μεικτά συναισθήματα με γέμισαν. Φόβος για το τι θα γινόταν, ενθουσιασμος για το τι ονειρευόμουν να γίνει, χαρά, λύπη...

"Yes." Η λέξη ξεπήδησε από τα χείλη μου πρώτου το καταλάβω. Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν αλλά ένα ήξερα: Δεν μπορείς να αντισταθεις στον Niall James Horan, πόσο μάλλον σε έναν δακρυσμενο, broken, εαυτό του.

Πηγα να ανοιξω την δεξιά μπροστινή πόρτα αλλά μου έκανε νόημα να μπω από τα αριστερά - ποτέ δεν θα συνηθίσω τα βρετανικά αυτοκίνητα!

Μερικά λεπτά αργότερα ήμασταν πίσω στο γνωστό δωμάτιο 387 του Hilton. Ήμουν αρκετά επιφυλακτική καθώς οι χθεσινες αναμνήσεις πήραν για άλλη μία φορά την κεντρική θέση στο μυαλο μου.

"Don't be scared love, please..." ψιθύρισε καθώς έκλεινε τις κουρτίνες. Μάλλον θα θέλει να μην μας δουν τα media... σκέφτηκα. "I'll be gentle" συμπλήρωσε και έννοιωσα τον χτύπο της καρδιάς μου να σταματάει για δέκατα δευτερολέπτου πρώτου ξαναρχίσει να χτυπά πιο δυνατά και γρήγορα από ποτέ.

"W-what?..." τραύλισα αλλά ήμουν ανίκανη να πω οτιδήποτε άλλο. Σκεφτόμουν πως έπρεπε να φωναξω, όπως χθες, αλλά η καρδιά μου δεν ήθελε κάτι τέτοιο. Το μυαλό μου έλεγε να φύγω όσο πιο γρήγορα μπορούσα αλλά η καρδιά μου δεν με άφηνε και, ως είναι γνωστό, ή καρδιά και το πάθος παντα νικούν το μυαλό και την λογική. Αυτή τη φορά ήλπιζα το αντίθετο αλλά όχι.

"The harder you try to deny it the more you want it babe" ψιθύρισε στο αυτί μου πρώτου το δαγκωσει ελαφρά. Η ανάσα του να καίει τον λαιμό μου. Είναι αλήθεια πως βαθιά μέσα μου το ήθελα, απλά δεν το ήξερα...

Niall's  POV

Ten minutes have gone by and little Katherine is not innocent any more.  I'd  never been with a virgin before and the experience was rather extraordinary. Or should I say extraordinHarry? She asked me to hold her hand all time long and she even wanted to touch me - if you get me. However there are so many things I'd like to teach her, things she's never thought about even in her wildest dreams. Damn she's barely 17 and I'm... What am I? A psychopath? A manwhore? Maybe both, but if she only knew the origins of all this...

Unfortunately she refused to come with me. "I can't leave mum..." she said even though I know she didn't mean it. So here am I, in Harry's jet - Louis making out with that Stavie chick, Harry sleeping and Liam... knitting? - all heading together for Thessaloniki for another dull concert. I'm sick of being a subject, sick of being an attraction and I'm well fed up with being under somebody else's schedule and rules. 

But this is our life now and there's nothing we can do about it. Zayn's so lucky to have managed to escape. They haven't let him communicate with us since then. They keep on cutting the wires and always leave us one step behind. I faithfully hope that we'll  get out this before are too old - Louis is already close to his 30s - and wait until I see her again at our next concert in Athens.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hey guys! Sorry που πάει τόσος καιρός αλλά ξέρετε, εξετάσεις... 

Τεσπα, αυτό σιγουρα δεν είναι το τέλος της ιστορίας και συνεχίζουμε δυναμικά 

Μην ξεχνάτε να ψηφίσετε, να σχολιασετε και να κοινοποιήσετε την ιστορία στους φίλους σας. Πραγματικά εκτιμώ όσα έχετε κάνει για μένα μέχρι στιγμής!