Killing Me Softly

Hoofdstuk 3

KILLING ME SOFTLY

Hoofdstuk 3: Domenico Salvatore

Met een linnentas op haar schouder liep Veda door de winkelstraat van Cáva. Rico, Nina en de rest van het gezin hadden hun spullen na het ontbijt gepakt en waren richting Rome vertrokken. Ze zouden daar een nachtje blijven dus hadden ze aangeboden dat Veda ook gebruik van hun grotere keuken mocht maken. Voordat de familie de auto ingestapt was, had Elisa nog een paar grapjes over Silvio gemaakt. Veda had het ongemakkelijk weggelachen. Ze weet dat Elisa het goed bedoelt, maar haar lijf kromp krampachtig samen bij de gedachte aan mannen. Een misselijk gevoel begon haar te bekruipen, dus probeert Veda haar gedachte te verzetten naar wat voor soort boek ze gaat lenen bij Silvio.

Silvio is geboren en getogen in Cáva en heeft een winkel waar hij eten verkoopt. Toen Veda hem voor het eerst ontmoette en hij vertelde waar hij de eigenaar van was, had ze de fout begaan van de winkel een "supermarkt" te noemen. Silvio had gedaan alsof hij diep gekwetst was door die opmerking en uitgelegd dat zijn etenswaar van betere kwaliteit is dan wat je kan vinden in een supermarkt. Veda komt vaak bij hem in de winkel om wat basis benodigdheden in te slaan, voor zowel thuis als voor het café van Rico en Nina. Tijdens deze bezoeken waren Veda en Silvio in gesprek geraakt over hun liefde voor lezen. Vandaar dat Veda eens in de zoveel tijd naar Silvio toe gaat om een boek te lenen. Hij raadt dan een boek uit zijn eigen collectie aan en geeft het aan Veda mee zodat ze wat te lezen heeft. Wanneer ze het terugbrengt, evalueren ze samen wat ze van het boek vinden. Veda vindt het een fijne interactie om te hebben. Het zal altijd over een boek gaan en daardoor hoeft ze geen moeilijke vragen over haarzelf te beantwoorden. Oppervlakkig had Elisa het vorige zomer genoemd.

Veda stapt de winkel binnen en meteen rinkelt de bel. Er is nog niemand binnen ziet ze. Silvio zal vast achter bezig zijn denkt Veda en terwijl ze wacht tot Silvio komt, laat ze haar ogen rondgaan door de winkel. Deze vallen op een aantal stukken fruit. Het lijkt Veda wel handig om wat mee te nemen naar het strand, dan heeft ze iets om te eten als ze trekt krijgt en hoeft ze niet terug naar huis. Ze pakt drie mandarijnen en legt het vast op de toonbank neer. 'Ha Dorine,' klinkt de vrolijke stem van Silvio dan. 'Hoi Silvio,' begroet Veda hem terug. 'Ik heb het boek uit,' zegt ze en pakt het boek dat ze komt omruilen uit haar tas. 'En?' vraagt Silvio meteen. 'Wat vond je ervan?' 'Op zich wel prima,' antwoordt Veda eerlijk. 'Erg literair,' voegt ze eraan toe. 'Het was interessant, maar niet het soort boek dat je nog even voor het slapengaan erbij pakt.' Silvio knikt instemmend. 'Klopt, dus zeg het maar: Nu iets anders of beviel de non-fictie categorie je wel?' Veda haalt haar schouders op. 'Ik vind het allemaal goed, ben allang blij dat ik wat van je mag lenen.' Silvio zucht, '-Dorine toch, je mag gewoon zeggen wat je van mij wilt.' Hij geeft haar een knipoog en Veda heeft het vermoeden dat dit zo dubbelzinnig was bedoeld als dat over is gekomen. Meteen voelt ze wat bloed naar gezicht stromen en vormen er zich lichte blosjes op haar wangen. Veda opent haar mond om antwoord te geven maar er komt geen geluid uit. Silvio moet lachen. 'Goed om te weten dat ik vrouwen nog steeds sprakeloos achterlaat,' grapt hij terwijl hij de mandarijnen van de toonbank pakt. 'Maar zeg het maar, ik heb zelf net een interessant boek over de Griekse mythologie uitgelezen. Als dat je iets lijkt, kan je die meenemen.' Veda knikt goedkeurend. 'Klinkt goed.' Silvio steekt zijn duim op en verdwijnt door de deur naar achter. Veda hoort wat gestommel en het lijkt alsof er iets valt. Na een aantal minuten verschijnt Silvio weer, dit keer met een boek met een geelachtige kaft in de hand.

* * *

Uit haar tas haalt Veda een strandlaken, haar zonnebril en het geleende boek. Het deel van het strand waar zij graag komt is vaak verlaten. Alleen inwoners van het dorp weten hoe je hier moet komen en zo wordt er voorkomen dat het vol ligt met onrustige toeristen. Veda legt het laken op een beschut plekje neer en neemt plaats. Wanneer ze zit, haalt ze haar flesje water uit de tas en neemt hier een paar slokken van. Vervolgens stopt ze deze terug, pakt ze een mandarijn en begint met het pellen ervan. Veda geniet van de rust om haar heen. Het enige hoorbare is het geluid van de zee en soms het geritsel van blaadjes door de zachte wind. Zodra haar mandarijn op is en ze haar handen heeft schoongemaakt, slaat ze het boek open en begint ze met lezen.

Er is een uur verstreken als Veda merkt dat haar billen een beetje beurs aanvoelen van het zitten in dezelfde houding. Op de plek waar ze is gebleven, stopt ze de boekenlegger tussen de bladzijden en slaat ze het boek dicht. Ze staat op en klopt haar broek af van het zand. Haar armen strekt ze in de lucht waardoor ze zich kan uitrekken. Haar nek beweegt ze heen en weer. Veda wil net gaan zitten als ze in de verte iets ziet bewegen. Door de zon kan ze niet duidelijk uitmaken wat ze nou ziet, maar het lijkt zich in haar richting te bewegen. Veda slikt en voelt dat haar hartslag zich iets versnelt. Ze probeert haar zelf wat rust in te praten door eraan te denken dat alleen inwoners weten hoe ze op dit gedeelte van het strand moeten komen. Het kan niet iemand zijn die geassocieerd wordt met de Lucchese familie. Haar ogen blijven de gedaante. Dan slaat de gedaante linksaf en verdwijnt uit beeld. Veda haalt wederom deze dagen opgelucht adem. Door naar links te gaan, loop je verder van het strand weg en ga je weer richting het centrum van Cáva. Loos alarm dus.

Door de zon die de hele middag op haar gezicht scheen, is Veda in slaap gedommeld. Vanwege het vredige geluid om haar heen, had ze haar ogen dicht gedaan en moet de rust een positieve werking op haar hersenen hebben gehad. Even geen nare herinneringen die ze moest herbeleven, even geen angstige gevoelens die ze moest onderdrukken. Maar nu begint Veda langzaam wakker te worden. Over haar gezicht is plots een schaduw gevallen. Vast een wolk voor de zon. Veda wil haar ogen open doen om op haar horloge te kijken naar de tijd en te zien of het al verstandig was om terug te gaan richting het huis van Rico en Nina. Veda opent haar ogen, wil haar horloge pakken maar tot grote schrik kijkt ze niet naar een blauwe lucht met wolken voor de zon, maar in twee donkerbruine ogen. Van schrikt slaakt Veda een kreetje en krabbelt meteen omhoog.

De zwarte haren van de lange, gespierde man zijn met behulp van gel naar achter gekamd. Door de opgestroopte mouwen van de zwarte blouse, zijn de tatoeages die zijn onderarmen versieren zichtbaar. De blouse is in een zwarte pantalon gestoken en het deel dat van zijn enkels te zien is, is ook gedecoreerd met inkt. Door de strakke kleding heen ziet Veda dat hij uit één en al spier bestaat. Een intimiderende aura hangt om hem heen. Zodra hij zijn mond opendoet en spreekt, wordt Veda haar ergste nachtmerrie werkelijkheid. 'Hallo Veda.'