Killing Me Softly

Hoofdstuk 4

KILLING ME SOFTLY

Hoofdstuk 4: Gevonden

Nee. Nee. Dit kan niet echt zijn. Dit kan niet gebeuren. Het voelt alsof Veda's hart stopt met kloppen en er geen lucht meer in haar longen komt. Voor haar ogen ziet ze kleine, zwarte vlekjes van paniek. In topsnelheid gaan alle mogelijke scenario's door het hoofd van Veda, maar in geen enkele komt er eentje voorbij waarbij het goed zal uitpakken voor haar. Veda opent haar mond, maar geluid lijkt ze niet te kunnen produceren. Wat moet ze zeggen? Wat kan ze in vredesnaam zeggen wat deze situatie zal doen verdwijnen? 'M-mijn naam is D-Dorine,' stamelt ze tegen de imposante man die op haar neer kijkt. Ze had overtuigend proberen te klinken, maar het greintje moed wat ze voelt, verdwijnt als sneeuw voor de zon. De bruine ogen waar Veda in kijkt zijn intimiderend. Beangstigend. En toch lijkt er een speelse twinkeling in te ontstaan zodra Veda de naam uitspreekt. De man trekt zijn wenkbrauwen op en er lijkt een kleine, bijna niet-zichtbare grijns te ontstaan. Haar hele lichaam lijkt wat in elkaar te zinken, alsof het zich alvast wat kleiner leek te maken. Om haar uitstraling te matchen aan hoe zij zich van binnen voelt.

De man komt haar niet bekend voor. De meesten die voor Osvaldo Lucchese, de vader van Dena en Veda's stiefgrootvader, werken had Veda wel van gezicht herkend. Nu is het zo dat ze al een jaar of vijf niemand meer had gesproken of gezien, dus misschien was het wel een nieuwe? Die gedachte gelooft Veda niet helemaal. De Osvaldo die zij kent is wantrouwig en laat niet zomaar mensen toe in zijn kringen. Zeker niet na wat er is gebeurd. Aan de andere kant, Veda had niemand haar echte naam verteld. Het moest dus wel iemand zijn die uit het leven komt waar zij zo hard aan heeft proberen te ontsnappen.

'Leuk geprobeerd, maar,' uit zijn zak haalt de man een foto en draait het om, richting Veda. 'Ik weet vrij zeker dat jij Veda Atlas bent. Daar is meer voor nodig dan een andere haarkleur.' Hij tikt met zijn vinger tegen de foto aan. Veda slikt hoorbaar en bijt hard op haar onderlip. Ze schuift iets naar achter, hopend dat ze op deze manier iets meer ruimte tussen haar en de Italiaanse man kan creëren. Veda staat op en laat haar ogen de omgeving scannen. Zou ze kunnen proberen langs hem te rennen? En dan? De benen van Veda voelen wiebelig aan en haar hoofd begint licht aan te voelen. Haar ademhaling is gehavend, onregelmatig en nauwelijks hoorbaar. 'Rennen heeft geen zin,' zegt de man koeltjes alsof hij de gedachten van Veda heeft kunnen lezen. 'En geloof mij,' vervolgt hij op sinistere toon, '-je kan het beste met mij dealen dan met de anderen.' Het laatste beetje adrenaline wat Veda omhoog had weten te houden, verdwijnt. Haar lijf voelt zwaar, voor haar ogen wordt het zwart en zonder enige kans om het tegen te houden, zakt Veda in elkaar. 

* * *

Een koude plens water wordt over Veda gegooid. Dit zorgt ervoor dat ze bij komt en zich bewust wordt van de pijn die ze bij haar polsen voelt. Ze zit op een stoel, haar handen zijn met een ruw stuk touw achter haar rug vastgebonden. De hoek waarin schouders gedraaid zitten, voelt erg oncomfortabel aan en de kou van de natte kleding tegen haar lichaam laat Veda rillen. Het voelt allemaal zo onwerkelijk. Haar hoofd lijkt het niet te kunnen begrijpen, de realiteit niet te kunnen bevatten. Hopen op dat het een nare droom is, doet Veda niet. Tranen wellen op in haar ogen en verwoed probeert ze deze weg te knipperen. Het is zo oneerlijk. Maar Veda weet beter. De familie Lucchese geeft vrij weinig om eerlijkheid en of iets gerechtvaardigd zal zijn.

'Ah,' klinkt een zware stem. Geschrokken kijkt Veda naar de linkerhoek van de donkere kamer. Daar staat dezelfde man als op het strand met zijn armen over elkaar geslagen tegen de muur aangeleund. De zwarte blouse lijkt licht te knellen om zijn biceps. Het haar wat eerst strak naar achteren was gekamd, lijkt nu iets verwilderd te zitten. 'Je bent bij.' Zijn stem was zwaar, ruig en zorgt voor rillingen bij Veda. Veda geeft geen reactie op de woorden van man maar blijft hem volgen met haar ogen. De man duwt zich van muur af en loopt richting Veda. Hij gaat voor haar staan en laat zijn ogen over haar heen gaan. Veda wendt haar blik af waardoor ze hem niet recht in de ogen hoeft aan te kijken. Haar hart klopt zo luid in haar keel dat ze ervan overtuigt is dat het hoorbaar voor hem is. In haar gedachte is Veda al bij het moment dat Osvaldo elk moment zal binnen stappen met een pistool in zijn hand. Osvaldo zou zijn wraak krijgen en zijn kleinzoon wreken, ten koste van haar. Alsof ze die donkere nacht niet al genoeg gestraft was. Per slot van rekening hadden de Lucchese's geroepen dat het Veda te verwijten valt wat er met kleine Nicolai is gebeurd.

'Vertel mij eens,' begint de man. Achter zijn rug, uit zijn broek, haalt de man een pistool. De koele loop ervan zet hij tegen de kin van Veda aan. Met een simpele beweging laat hij Veda haar hoofd weer draaien, zo dat ze met haar ogen wel in die van hem moet kijken. 'Waarom staat er zo'n grote prijs op dat prachtige hoofdje van jou?' Veda zwijgt. Al had ze de woorden kunnen vinden, dan had ze niet de kracht kunnen vinden om die uit te spreken. Haar hoofd tolt van hoe het eens rustige leventje wat ze had opgebouwd in Cáva, nu weer een draai van 180 graden heeft gedaan. 'Tong verloren?' Uitdagend blijft de man haar aankijken. Hij laat de loop van het pistool zakken en steekt het terug in de riem van zijn broek aan de achterkant. 'Misschien dat een paar minuutjes alleen je helpen nadenken.' Zonder haar nog enige blik waardig te keuren, draait hij zich om en loopt weg.

De kamer waar Veda haar in bevindt, is donker en vierkant. Er lijkt alleen een stoel in te staan, degene waar zij momenteel op vastgebonden zit. Er hangen wat lampen, maar niet veel meer dan flauw schemerig licht schijnt daaruit.

Waar Veda gehoopt had alleen te blijven, komt er weer iemand de kamer binnen. Dit keer niet de getatoeëerde man van eerst. Voor Veda kan bevatten wat er gebeurt, heeft hij ook een pistool gepakt en haalt hij met de kolf van het pistool uit naar de zijkant van gezicht. Tranen springen in haar ogen en Veda haar wang brandt van de pijn. Een pijnlijke, jammerende en tegelijkertijd geschrokken kreet verlaat haar mond. Haar hoofd doet pijn van de klap die ze heeft gekregen en Veda voelt zich duizelig worden. 'Dom mag dan geduld met je hebben, maar ik wil antwoorden,' snauwt de man naar haar. Waar de stem van de andere man ook zwaar en ruig had geklonken, dacht Veda bij deze man een soort moordlustige toon te kunnen horen. 'Misschien dat dit helpt bij het vinden van je woorden.' Opnieuw gaat zijn arm wat omhoog, nu om een klap uit te delen aan de andere kant van Veda's gezicht. Veda knijpt haar ogen automatisch dicht en wacht tot de klap komt. Weer een brandend gevoel op haar gezicht. Pijn schiet door haar hoofd heen en de tranen stromen over haar wangen. Veda voelt zich misselijk van de pijn, maar overgeven gebeurt niet. 'Ik vraag het je maar één keer,' fluistert de man zacht. De vraag komt echter niet. De deur van de kamer zwaait open en luide voetstappen klinken. 'Enzo!' buldert de stem. Door de vele tranen, ziet Veda niet scherp en kan niet goed uitmaken wat er gebeurt. Ze denkt de getatoeëerde man te herkennen. Hij heeft de ander, vermoedelijk Enzo, vastgegrepen bij zijn pols of arm. 'Eruit,' briest hij tegen hem. 'Eruit of ik vermoord je.'