Black Vs. Red

Veinticinco

BLACK VS. RED
CHAPTER 25

Gumapang ang kaba sa dibdib ko nang muling matapakan ko ang semento ng Wildfire. Ngayon lang uli ako nakaramdam ng kaba sa buong talambuhay ko and my heart is pounding so hard that I feel it in my chest. I'm completely clueless of what is going on... she told me that Jon needs me. Ano ngayon? Bakit ko kailangan lunukin ang isinuka ko na?

Why can't she just understand that things wouldn't work out kung pinagpipilitan na lang.

"You ready?" tanong ni Daniel sa akin at pinisil ang kamay ko. "Your hands are cold."

"Yes... She's just my mom."

"Yung Mom mo naman mas bitch pa sa bitch." bulong ni Julia na nasa gilid ko.

"Shut up!" and then I rolled my eyes on her.

Mahinang natawa si Aria. Aria knows everything for she is my cousin. Madalas kasi rin ay nakikitulog ako sa kanila pag wala akong kasama sa bahay dahil nasa business trip si Mom at Dad while my sister is studying at Europe. Not a perfect family everyone was expecting. They have no time for me at all kaya siguro ay naging ganito ako... rebelde. 

I just want them to notice me at nakakaurat dahil sa lahat ng bagay ay sa masamang paraan pa. I'm completely useless in their perspective kaya't maganda din na nalayo ako sa kanila ngayon.

"Kami na lang magdadala ng gamit niyo sa kwarto niyo. Mauna na kayo... Justin called, galit na galit na raw ang nanay mo." said Julian na nasa passenger seat. Bakas sa tono ang boses niya ang kaba para sa akin.

Kung alam lang nila na kabadong-kabado na ako kaya please lang 'wag na nilang dagdagan. I don't care about what's wrong with Jon, I'm nervous of the things that might happen. There is a possibility that I might leave this place and I don't like it damn it.

"Dalian mo na Charlie!" sigaw ni Liza sa akin.

"Sasama ako." ani Aria.

Nilingon ko siya at nakita ko na panatag ang loob niyang samahan ako. From all people na nakakakilala kay Mom ay si Aria lang talaga ang natatangi na may lakas ng loob para samahan ako sa lahat.

"Sasama na rin ako but I might just stay outside." ani Daniel.

Tumango ako.

"I'm nervous." bulong ko sa kanilang dalawa nang nagsimula kaming magmartsya sa kahabaan ng daan patungong principal's office.

"Shit! I'm nervous too. I might pissed in my pants right now." halos 'di nya na mabigkas ang mga salita but either way, she managed to smile.

At some point napapagaan nito ang pakiramdam ko pero hindi parin ito sapat para 'di matigil ang pagkalabog ng dibdib ko sa kaba.

"Is she really that scary?" tanong ni Daniel.

"Oo!" sigaw ni Aria sa kaniya. "Mas demonyita pa siya sa mga kontrabida ng mga fairytales."

"Aria!" sita ko kay Aria. "You're being OA."

"At least sinasabi ko ang totoo..."

"Maybe she's just really intimidating." ani Daniel sa sobrang chill na paraan.

Sa aming dalawa ni Aria ay siya lang 'tong wala halos pakiramdam at parang haharap lang sa isang estudyante o kaibigan na matagal niya nang kilala na parang alam niyang timplahin ang ugali nito. Bakit hanggang sa ganitong sitwasyon ay halos wala siyang mapakitang emosyon.

Kumanan kami at naabutan naming ang matunog na yabag ni Justin. Hindi na maayos ang pagkakalagay ng salamin niya at may medyo magulo na ang ayos ng kaniyang buhok. What the hell!