Het Luik

Vertomnia.

Het was donker en koud.
Waar waren ze in hemelsnaam? Elvira was de eerste die wakker werd. Ze had een stekende hoofdpijn en ze was angstig. Rustig schudde ze Sanne wakker, die ook hoofdpijn had.
'Waar zijn we?' Vroeg Elvira benauwd.
'Ik heb geen id-' en Sanne werd onderbroken door een angstaanjagende stem.
'Ach meiden toch' zei de griezelige stem 'jullie hoeven niet bang te zijn hoor, jullie zijn in goede handen.' En er stoof een kakelend gelach door de ruimte waar Elvira en Sanne zich bevonden.
'Wie... Wie bent u?' Vroeg Sanne.
De vreemde stem antwoorde 'Ik ben koningen van deze onderwereld waar jullie in gevangen zitten. Dit is niet zomaar een wereld. Je komt er niet makkelijk in, maar al helemaal niet makkelijk uit. Willen jullie een kans hebben hieruit te komen? Dan zullen jullie alle opdrachten moeten doorstaan. Zo niet? Dan zullen jullie voor jullie hele leven hier gevangen zitten.'
De meiden wisten even geen woord uit te brengen.
'Maar, waar zijn we dan, hoe heet deze plek?' Vroeg Elvira dapper.
De vrouwenstem antwoorde 'In mijn krachtige rijk, genaamd Vertomnia.'
De meiden waren even stil.
'Wat voor opdrachten bedoel u dan zoal?' Vroeg Sanne.
'Daar komen jullie nog wel achter, rust nu maar goed uit, morgen wordt een grote dag.' En daarmee beëindige de stem het gesprek.