Het Luik

De kelder.

Ze waren opweg naar Sannes huis. Het blanco briefje verbaasde hen, maar ze achterhaalde al snel de waarschijnlijke betekenis. De tekst was geschreven met citroensap, dus ze konden de tekst lezen door er een kaars onder te houden. Er stond: 'Gij zult vinden wat ik wil dat gij vind, vandaag, morgen, over een maand, Gij zult vinden wat ik wil dat Gij vind.'
De Meiden vonden het maar raar, dit kon toch niet waar zijn? Er wil vast iemand een grap met hen uithalen, toch?
Ze konden het maar beter vergeten.

Vanmiddag zou een leuk weekend worden. Ze hadden het huis voor zich alleen, want Sanne was enigskind, en haar ouders waren een weekendje naar Spanje. De meiden zouden een taart bakken, en die dan opeten tijdens hun maandelijkse filmmarathon.  In de avond zouden de meiden gaan logeren, en morgen zouden ze naar het zwembad gaan.

Eenmaal aangekomen, begonnen ze met de taart. Het werd een hele kliederboel en toen de taart eenmaal in de oven zat, begonnen de meiden aan de filmmarathon. De meiden liepen naar de kelder om de films te pakken. Eenmaal in de kelder aangekomen hoorde ze een vreemd krakend geluid. Het leek wel van ergens op de grond te komen. Sanne durfde als eerst een woord uit te brengen.
'Eh... Wat is dat nou..? Laten we even kijken.' Zei Sanne gemaakt kalm, en de meiden schuifelde langzaam door de kelder met een zaklamp. Sanne hurkte op de grond en trok een oud kleed weg toen ze achteruitdeinsde.
'Sanne, wat is er? Je ziet zo wit ineens?!' Vroeg Elvira benauwd.
'Hoe kan dit nou, huh, dit heeft hier nóóit gezeten, dat weet ik honderd procent zeker.' En Sanne wees op een luik in de vloer. De meiden staarden elkaar sprakeloos aan, toen het krakende geluid weer tot leven kwam, en ze deinsde gauw achteruit. Het luik ging heel langzaam een klein stukje open en dicht, en steeds kwamen er engere geluiden uit.
Toen het luik helemaal uit zichzelf open stond, hoorde Sanne en Elvira een angstaanjagende stem.