Liceum Hadesa

Rozdział VII Handel

Oczami Rachel

Cztery ściany dwa łóżka, jedna drewniana szafka, jedna fluorescencyjna lampa. Pokój marzeń każdej dziewczyny. Kronos po pokazaniu mi całego psychiatryka odstawił mnie do mojego nowego pokoju i powiedziałbym się przyzwyczaiła, bo posiedzę tu sobie. Kolacja zostanie podana do mojego pokoju o godzinie 19:30. Czułam się jak więzień. Cóż ja takiego zrobiłam, że zasłużyłam na taki los? Zawsze starałam się być wzorową uczennicą starałam się nie przeklinać i nie kłamać. I co się dzieje? W 2 dniu szkoły porywają mnie jacyś psychole. Do pomieszczenia ludzie w kitlach wepchnęli dziewczynę o długich czarnych włosach. Miała na sobie bluzkę na ramiączkach i krótkie spodenki. Była bardzo roztrzęsiona i kiedy zobaczyła mnie wyglądała jakby zobaczyła ducha.

- K-k-kim ty jesteś? Co ty tutaj robisz? - podeszła pod ścianę i obserwowała mnie bacznie. Popatrzyłam jej w oczy i jej kolor był nienaturalnie fioletowy, a jej źrenice były zwężone. Była chuda jakby ją głodowali od paru miesięcy. Równie dobrze mogłabym policzyć jej żebra. Nagle do mnie podeszła wzięła moją rękę i zaczęła oglądać nadgarstek. Otworzyła szeroko oczy i spojrzała na mnie. Czy ja coś zrobiłam?
- Ty jesteś nowa tutaj czyli nic Ci nie zrobili! - przytuliła mnie ni to ze szczęścia ni to z przerażenia. Co za diametralna zmiana zachowania.
- Mam na imię Bella jestem tu już 3 miesiące i jesteś pierwszą osobą która nie ma zrobionego prania mózgu...- zaczęła się śmiać cicho. Położyła się na swoim łóżku i powoli oddychała jakby między jednym oddechem, a drugim miała odejść do piekła.Zaczęła mi opowiadać że jak chodziła do Hadesa to została złapana i już nie wróciła choć mówili, że wkrótce ją wypuszczą, ale tego nie zrobili. Do dziś tkwiła tu samotnie wraz ze swymi myślami... Poczułam, że sen otula mnie a dalszych słów Belli już nie słyszałam.

***

- Panno Sarmin proszę się obudzić!- ktoś potrząsnął mną bym się obudziła i zapewne z nim poszła. Otworzyłam oczy i rozejrzałam się po pokoju, ale nie zauważyłam Belli. Na pewno już ją zabrali na badania. Nade mną stał Kronos i patrzył na mnie jak na wynalazek XXIII w.

- Dobrze że się obudziłaś masz iść się spotkać z naszym Szefem.- czy jestem aż tak wyjątkowa, że aż mam się spotkać z dyrektorem tego całego szajsu? W sumie z jednej strony miło, że ktoś mnie docenia, a z drugiej straszne. Kazał mi usiąść na fotelu inwalidzkim i przywiązał mnie w ramach ''bezpieczeństwa''. Droga nie była długa, ale dłużyła się niemiłosiernie, sekundy były godzinami i jeszcze ta melodyjka którą nucił. Marilyn Manson Resident Evil. Czy ona nie była przypadkiem w tej durnej grze o dziennikarzu który poszedł wyjaśnić aferę w psychiatryku? Poczucie humoru mają bardzo wykapane, naprawdę dbają o reputacje i nastrój... Wjechałam do pokoju z stolikiem metalowym a przed nim był fotel na którym ktoś siedział. Przyznam, że byłam zaskoczona. Ten chłopak miał około 21 lat miał kruczo-czarne włosy grzywką która zasłaniała prawą część jego czoła i nienaturalnie fiołkowe oczy. Źrenice były zwężone i patrzyły na mnie z zadowoleniem. Nie mogłam stwierdzić czy był napakowany chudy gruby bo miał czarny jak smoła płaszcz w którym można by było się utopić. Rozłożył swe ręce w geście powitania.

- Rachel miło mi, że w końcu mogłem cię poznać.- miał dziwną wymowę. Zamiast normalnie powiedzieć moje imię czyli ''Rejczel'' powiedział ''Rakel''.

- Jestem Marcus Hell i szef T.O.N.Z.E. przepraszam za to, że jesteś przywiązana ale...
- ...Środki bezpieczeństwa.- dokończyłam za niego przewracając oczami. Zaśmiał się z mojego znudzenia. Śmiech można było porównać do warczenia tygrysa.