Liceum Hadesa

Rozdział I - Sprzeczka

Oczami Rachel

Przyznam, że pierwsza osoba którą poznałam w tym Liceum jest najdziwniejszą jaką spotkałam w moim dotychczasowym życiu. Nie wiedziałam co sądzić o Kowelanie... Wydawał się miły, ale jego oczy mówią co innego o jego osobie. Byłam zestresowana trochę (mówiąc trochę mam na myśli bardzo) nowym otoczeniem osobami i nauczycielami, bo nie ma to jak w połowie roku szkolnego przenieść się z Alice Spring's do Belfastu. Zauważyłam iż Kowelan mówi z typowym Angielskim akcentem, ale jednak słyszę wyraźnie, że nie wychowywał się tutaj. Z drżącą ręką chwyciłam klamkę i weszłam do pokoju. Diametralna zmiana wnętrza i aranżacji. Me oczy poraziła mieszanka kolorów różowych i fioletowych. Na jednym z dwóch łóżek siedziała dziewczyna z czerwonymi włosami. Kiedy mnie ujrzała obdarzyła mnie jednym z piękniejszych uśmiechów jakie widziałam. Jej oczy były koloru czystej zieleni.
- Ty zapewne jesteś moją współlokatorką z którą będę zarywać nocki! - podbiegła do mnie i przytuliła mnie cholernie mocno. - Jestem Kathryn Evans, ale wszyscy mi mówią Kat, a jeśli powiesz do mnie Kicia to ci twą śliczną twarz obiję.- po jej wyrazie twarzy wydedukowałam, że mówi to bardzo poważnie. - Ale wyglądasz na mądrą dziewczynę i zapewne nie popełnisz tego błędu. Sorry, że tyle gadam, ale to takie ekscytujące.
- No hej jestem Rachel Sarmin i masz bardzo mocny uścisk jak na dziewczynę.-od razy mnie puściła a ja mogłam spokojnie oddychać.
- Przepraszam Cię po prostu cieszę się że tu jesteś i tyle.
- Spoko, ja też - uśmiechnęłam się do niej. Wniosłam walizkę do mojego nowego pokoju i usiadłam z Kat na jej łóżku by czegoś dowiedzieć się o niej.
Kathryn Evans Czarodziejka (za Czarownice by mnie w kotle ugotowała) której moce pojawiły się w wieku 13 lat gdy miała wypadek samochodowy w którym złamała rękę.Okazało się że jej wytrzymałość zawdzięcza swej mocy która uratowała ją przed poważniejszymi obrażeniami. Przeprowadziła się tutaj z Cambery i do tego czasu była w tym oto lokum sama aż do tej chwili. Usłyszałam że coś uderzyło w okno i razem z Kat podeszliśmy do niego i otworzyliśmy by wyjrzeć przez nie. Na samym dole stał Kowelan i patrzył na mnie z uśmiechem
- Roszpunko spuść tu swe włosy.- zaśmiał się ze swojego żartu i posłał mi oczko...Albo coś mu wpadło do oka co jest bardzo prawdopodobne. - A jeśli nie na włosach zejdziesz to schodami bo muszę się z tobą rozmówić w cztery oczy. Teraz. - a potem pobiegł w stronę boiska.
-No no no...- zaklaskała Kat z uznaniem.- Twój pierwszy dzień a za tobą już biega Kowelan Hale.
- To nic takiego on chcę być dla mnie tylko miły... A co o nim wiesz? - może się w końcu coś dowiem o moim ''prześladowcy''.
- Jest on najprawdopodobniej jedyną osobą o zdolnościach demonicznych i nigdy, ale to NIGDY dla nikogo nie był miły i się nikim tak nie interesował.- Wnioskując z tego zdania i zamaszystych gestów Kat zrozumiałam że mówi poważnie.- Najprawdopodobniej czegoś od ciebie chce.
- Dobra dzięki za ostrzeżenie, ale by pokazać że nie zawodzę w ważnych sprawach pójdę się z nim spotkać...- wyszłam bez pożegnania z Kat i pobiegłam krętymi schodami w dół. Kiedy byłam już na zewnątrz zaczęłam się rozglądać za Kowelanem, ale zobaczyłam że przygląda mi się jakiś chłopak. Miał czarne włosy i chorobliwie jasne oczy i obserwował mnie. Nie zawracałam sobie specjalnie nim głowy i pobiegłam w stronę boiska.
- Mała szkoda że nareszcie! -od tyłu złapał mnie Kowelan za ramiona i pociągnął do tyłu. - Wiem, że dziewczyny muszą nałożyć tone make up'u na twarz i dwadzieścia razu zmienić ciuch ale bez przeginania! Powiedziałem, że masz przyjść teraz, a ja nie lubię czekać.- odwrócił mnie do siebie przodem by spojrzeć mi w oczy. Nie wiem dlaczego ale przeszedł mnie dreszcz przerażenia.
- Umh... No dobra... O czym chciałeś ze mną pogadać? - Dobra przyznam się szczerze że zaczynał mnie trochę przerażać. Podszedł do nas chłopak który wcześniej mi się przyglądał.
- Kowelan zostaw ją w spokoju...- podszedł do niego i go odepchnął ode mnie.
- A co Aaron kozaczysz przed nową? - uśmiechnął się do przybyłego ale nie w miły w sposób jaki można się spodziewać po spokojnym chłopaku... No ale cóż on nie jest normalny. Jest Demonem.
- Wiesz że nie lubię się bić ale w obronie nowych i niedoświadczonych zawsze.- i rzucił się na Kowelana i zaczęła się bitwa o... Mnie?... Nie wierzę... Kowelan zaczął okładać Aaron'a po twarzy a ten nie miał się jak bronić. Wyglądało to strasznie, ale najgorszy był uśmiech Kowelana... Uśmiech satysfakcji...
- Błagam przestańcie! -podbiegłam do nich i odepchnęłam jednego który poleciał parę metrów do tyłu.
Okazał się nim mój ''prześladowca'' który z wielkim zdziwieniem patrzył na mnie jak na szczura z dwiema głowami. Pierwszy raz użyłam mojej siły wampirzycy przeciw drugiej osobie... -Chcesz z nim trzymać? OKEY ale to twój wybór! Ale nie oczekuj litości ode mnie. - rozwścieczony poszedł do swojego dormitorium. To był dla mnie szok... Chłopak który był dla mnie miły właśnie pałał do mnie wściekłością... Zapowiadał się piękny semestr...