The Last Slytherin

24. The Unforgivable Curses.

Roos staarde verbaasd naar Scorpius, terwijl ik het briefje vlug open vouwde en begon te lezen.

Het spijt me. Je bent geen leugenaar en ook geen moordenaar.
- James SIRIUS Potter

Ik grijnsde, vooral omdat hij het woord Sirius expres met grote letters had geschreven. Een brede glimlach ontstond op mijn gezicht, want dit briefje betekende misschien wel dat we weer vrienden waren.

'Van wie is het?' Vroeg Roos, die haar blik inmiddels van Scorpius had gehaald.

Vlug vouwde ik het briefje dicht. Als ze zou lezen dat James me geen leugenaar en moordenaar vond, moest ik alles gaan uitleggen, wat waarschijnlijk geen goed idee zou zijn.

'O eh-' ik wist niet goed waarom, maar mijn wangen kleurden rood. '-niemand.'

Roos fronste haar wenkbrauwen. 'Niemand?'

Ik perste mijn lippen nerveus op elkaar. Het was een slechte leugen geweest, dat wist ik ook wel, maar ik had zo snel niks beters kunnen bedenken. 'Ach, het is niks belangrijks.' Mompelde ik.

Er flakkerde een ergenis in haar ogen. 'Natuurlijk.' Siste ze kortaf, waarna ze zich weg draaide en haar veer agressief in de inkt doopte.

Ik kreunde onhoorbaar, nu was het eindelijk weer goed met James en dan was Roos kwaad. Ik kon het haar echter niet kwalijk nemen, ze had allang door gehad dat ik vaak loog, nooit was ze er kwaad om geweest, wat me altijd had verbaasd. Daarbij had ze vanmorgen niet al te fijn nieuws gekregen, wat haar humeur alleen maar beïnvloedde.

Opeens voelde ik me schuldig. Roos moest zich vreselijk voelen op het moment. Haar familie was mogelijk in gevaar en haar vriendin verzweeg dingen. Ik wilde haar geruststellen, de waarheid vertellen en gewoon weer vrienden zijn, maar dat was onmogelijk. Misschien verdiende ik het wel helemaal niet om vrienden te hebben.

Door die gedachte voelde ik me zelfs schuldig over het feit dat James degene was die zijn excuses had aangeboden, ik had veel meer fout gedaan, dus ik had mijn excuses aan hem moeten aanbieden en niet andersom.

Opeens werd het rumoer in de klas veel minder. Ik keek op, om te zien waarom iedereen opeens zo stil was, maar het bleek dat professor Wolfgang het lokaal gewoon weer was binnen gelopen.

Hij keek even verbaasd om zich heen, waarna hij zijn wenkbrauwen geïrriteerd fronste. 'Heeft niemand de opdracht gemaakt?'

Een paar leerlingen gniffelden, professor Wolfgang werd nooit echt serieus genomen. Misschien kwam het door zijn lesgeven, maar ik vermoedde dat het het meest kwam door zijn uiterlijk, dat er nogal sukkelig uit zag. Hij had pluizig, rossig haar, dat nooit in model zat en het was alsof hij net van Zweinstein zelf af kwam, zo jong was hij. Ik schatte hem hooguit 25.

Hij bewoog naar zijn bureau en vouwde zijn armen geïrriteerd over elkaar heen. 'Oké, omdat niemand-' hij stopte zichzelf om verder te praten, zijn blik dwaalde af naar de opdracht die ik op zijn bureau had gelegd. '-wauw, de enige die het blijkbaar gemaakt heeft is Mia.'

Ik ontving verschillende geïrriteerde blikken van de Zwadderaars, die ik wel gewend was en dus negeerde.

'10 punten voor Zwadderich.' Zei hij tevreden. De geïrriteerde uitdrukkingen veranderden vrijwel meteen in trotse gezichten, even voelde ik me blij, maar het schuldgevoel overstemde die blijheid al snel weer. Ik kneep mijn hand met het briefje er in samen en overwoog om Roos het te laten lezen, maar verwierp het idee.

'Oké, nou, we hebben te weinig tijd om de opdracht nog te maken.' Ging professor Wolfgang verder, met een iets beter humeur dan zonet. 'Dus ik wil dan graag uitleggen over-'

'Professor!' Onderbrak Wendy Faulk hem opeens, met opgestoken hand. Ik was een beetje verbaasd, ze zei nooit veel, maar ik wist echter wel dat ze de sluwste was van mijn kamergenoten. Misschien zelfs wel de slimste, dat was waarschijnlijk waarom ze me met rust liet, integenstelling tot Melissa. 'Ik vroeg me af of u ons iets kunt uitleggen over de-' ze pauzeerde even, alsof ze overwoog of ze haar vraag wel moest stellen, maar besloot uiteindelijk dat het nu toch al te laat was en ging verder. '-onvergefelijke vloeken.'

Professor Wolfgang leek te schrikken, maar fronste toen. 'En waarom zou ik dat doen?'

'Vanmorgen, in de ochtendprofeet, werd genoemd dat er een van de onvergefelijke vloeken werd gebruikt op een Dreuzel.' Legde Wendy uit. 'Als leraar van Verweer Tegen de Zwarte Kunsten zou u ons op z'n minst kunnen uitleggen wat die vloeken inhouden.'

'Eh-' piepte professor Wolfgang onzeker. Hij liet zijn ogen de klas rond glijden en merkte dat iedereen zijn volle aandacht op hem had gericht, voor het eerst in misschien wel zijn hele carrière.

'Oké, oké.' Gaf hij toen toe. 'Wat wil je precies weten?'

Wendy haalde haar schouders op. 'Er werd slechts genoemd dat iemand een onvergefelijke vloek op een Dreuzel had uitgesproken, ik vraag me gewoon af hoeveel er zijn en wat ze precies inhouden.'

De klas knikte instemmend, waardoor professor Wolfgang alleen maar nerveuzer leek te worden. Hij schraapte ongemakkelijk zijn keel. 'H-het Ministerie heeft liever niet dat ik al te veel uitleg over dit onderwerp, maar vooruit.' Hij leek nu al spijt te hebben van wat hij zojuist had gezegd, maar ging uiteindelijk aarzelend verder. 'Er zijn dus drie onvergefelijke vloeken,' hij hield zijn adem even in en keek de klas rond, iedereen bleek aan zijn lippen te hangen, wat hem aanmoedigde om verder te vertellen. 'de Imperiusvloek is er één van, deze vloek kan mensen laten doen wat ze je opdraagt.'

Er klonk gegniffel bij een groep Zwadderaars vandaan. 'Dan zou Zwerkbal wel heel makkelijk worden, je laat het andere team gewoon van zijn bezem vallen.' Sprak Diablo, die niet doorhad dat de hele klas meeluisterde - en het kon horen.

'Nee!' Riep professor Wolfgang opeens fel. 'Nee, jongeman. Denk er niet te licht over. Op het uitspreken van één van deze vloeken staat een levenslange straf in Azkaban!'

Diablo keek hem geschokt aan, het gegniffel was intussen gestopt en de klas richtte hun aandacht al snel weer op professor Wolfgang.

'Dan is er nog een tweede vloek.' Ging Wolfgang verder, hij zuchtte. 'Een martelvloek, ook wel de Cruciatusvloek genoemd.'

Crucio - het woord klonk opeens zo helder in mijn hoofd, het was alsof iemand achter me stond en het me had toegefluisterd. Er was iets met dit woord, het hoorde bij een herinnering. Ergens, in de uithoeken van mijn geheugen, probeerde die herinnering wanhopig naar boven te kruipen, maar het leek alsof hij opgesloten zat achter deuren die ik zelf niet had gesloten. Hoe harder ik er aan probeerde te denken, hoe meer ik het leek te vergeten - het enige wat ik er uiteindelijk aan overhield was een onbehagelijk gevoel van verlies.

'Ten slotte dan nog de meest wrede vloek.' Zuchtte professor Wolfgang, terwijl hij ons ernstig aankeek. Ik wist het antwoord al, net als Roos en Albus. 'De Vloek des Doods.'

Het werd so stil in de klas dat ik geruis in mijn oren kon horen, maar misschien kwam het geluid wel door een herinnering die opdringerig aan mijn hersenpan krabde, maar onmogelijk een uitweg kon vinden.

'Dat is alles wat ik er over zeg, en zelfs dat is al eigenlijk te veel!' Piepte professor Wolfgang gespannen. 'Pak je spullen, de les is voorbij!'

Ik was er niet bij met mijn gedachten en had het daarom nauwelijks verstaan, maar toen de hele klas opstond en zijn spullen bij elkaar raapte, besloot ik dat ook maar te doen. Terwijl ik opstond dreunde het woord een aantal keer door mijn hoofd - Crucio. Met dit woord kon je de Cruciatusvloek over iemand uitspreken, maar ik had eerlijk gezegd geen idee hoe ik dat wist. Voor zo ver ik wist had ik nooit iets over één van deze vloeken gelezen en afgezien van Wolfgang en Anderling, had niemand me iets verteld over de onvergefelijke vloeken. Het was even raadselachtig als de naam Mergel. Misschien had het met elkaar te maken, maar dat verklaarde nog altijd niet het vreemde gevoel wat ik had als ik aan die twee dingen dacht - een gevoel alsof ik iets verloren had, of beter gezegd: iemand.

[A/N]
Dit is een saai hoofdstuk, sorry, maar het is nodig voor het verhaal. Er zullen snel spannendere stukken komen! Bedankt voor het lezen!