The Last Slytherin

92. The Second Battle Of Hogwarts: Part 3.

Het was best vreemd om terug te keren naar die plaats: daar waar alles begonnen was, zowel tussen James en mij als tussen de Toverwereld en de Zwadderichs. Hetgeen tussen James en mij was echter uitgebloeid tot iets dat onverbrekelijk en eindeloos voelde; het was uitgebloeid tot liefde. Hetgeen tussen de Toverwereld en de Zwadderichs, was uitgebloeid tot haat. Zelfs na al deze generaties, werden de Zwadderichs nog veracht om de fouten die zij telkens weer maakten.

En ik wilde met trots degene zijn die dat zou veranderen.

'Moet ik het doen?' James stond naast het kadaver van de Basilisk en hield in zijn ene hand een enorme tand, en in zijn andere hand de zilveren armband met de bedel van de slang. Hij was degene geweest die het deze hele weg met zich mee had gedragen, want ik wilde niet meer dat het keuzes voor mij zou maken.

Met de armband, had ik Isaac namelijk wel gedood.

'Nee.' Zei ik zacht. 'Ik wil het zelf doen.'

'Zeker?' Vroeg hij bezorgd. 'Je weet dat het pijn gaat doen, toch?'

'Dat is juist waarom ik het zelf wil doen.' Ik stak mijn handen naar hem uit. 'Dit is mijn fout; ik wil het oplossen.'

Hij reikte mij eerst de basilisktand aan. Vervolgens hield hij het armbandje voor mij op. 'Vang.'

Ik ving het.

Ik voelde meteen hoe dat klauwende monster van slechtheid in mij ontwaakte toen ik de armband aanraakte. Het was een pikzwarte schim van ellende in mijn hart. Toch was het deze keer anders; deze keer, voelde ik namelijk afkeer bij elk slechte stemmetje dat mij wilde aansporen om de meest vreselijke dingen te doen.

'Ben je oké?'

Ik blies mijn adem opgelaten uit en glimlachte zwakjes. 'Meer dan oké.'

De pretlichtjes in zijn ogen fonkelden zacht. Zijn blik gleed door de Geheime Kamer: deze ruimte vol herinneringen en achtergelaten gevoelens. Hij grijnsde. 'Weet je nog toen we hier voor het eerst kwamen?'

'Sinds die tijd is er heel wat veranderd.' Zei ik zacht.

'Maar in een goede manier.' Zei hij. Hij realiseerde zich echter dat dat niet voor alle opzichten van ons leven gold. 'Ik bedoel - in de manier van hetgeen wat er toen gebeurd is. Op dat moment had ik namelijk nooit verwacht dat het zo zou aflopen.'

'Ik voel me daar nog steeds schuldig over.' Zei ik, met een kleine lach. 'Ik liet je gewoon achter.'

'Maar je kwam terug.' Zei hij.

'En vervolgens ben ik heel wat keren weer weg gelopen.' Mompelde ik. Ik sloeg mijn ogen neer en beet peinzend op mijn lip, maar hief ze uiteindelijk toch weer naar hem op. Ik zuchtte. 'Het spijt me... voor alles. Ik zie nu pas echt in wat ik allemaal gedaan heb.'

Hij glimlachte, legde zijn handen op mijn schouders en kneep er bemoedigend in. 'Het is oké.' Zei hij zacht. 'Het verleden kan je niet veranderen, maar de toekomst wel.'

Mijn ogen gleden naar de armband in mijn hand. 'Je hebt gelijk.'

Ik stapte van hem weg, haalde diep adem en sloot mijn ogen voor een kort moment. Toen ik ze weer opende, stond James met een nerveuze blik toe te kijken hoe ik de Basilisktand in de armband haakte.

Ik wilde het snel doen: alsof ik een pleister van mijn vel af trok. De aarzel nestelde zich echter abrupt in mijn hoofd. Ik zou namelijk een deel van mezelf moeten vermoorden; een slecht, onmenselijk deel - dat was waar, maar het was een deel van mij geweest.

Ik klemde mijn handen wanhopig om de Basilisktand heen en spande mijn spieren aan - klaar om de armband kapot te trekken. Mijn lichaam leek echter te weigeren, en ergens wilde mijn geweten dit ook niet. Mijn knokkels werden wit van de kracht waarmee ik in de Basilisktand kneep.