The Last Slytherin

11. The cloak of insvisibility.

En zo gezegd zo gedaan, James en ik hadden de volgende middag afgesproken op de eerste verdieping, bij de WC van Jammerende Jenny.

Ik was te vroeg, maar het maakte me niet zo veel uit. Ik las een paar tekstboeken door, dan had ik mijn huiswerk al gedeeltelijk gedaan.

'Hallo.'

Ik schrok, ik had niemand horen aankomen. Toen ik achter me keek, verwachtte ik iemand, maar er stond niemand. Ik keek verward voor me, maar daar stond ook niemand. Ik griste het boek van de grond en stond op. Op mijn hakken draaide ik een rondje, maar de hallen waren even uitgestorven als eerst.

'Hallo?' Vroeg ik met een miezerig stemmetje. Ik haatte het om bang te zijn, mijn hart klopte in mijn keel en mijn instinct schreeuwde dat ik weg moest rennen, maar mijn nieuwsgierigheid won altijd. Ik verafschuwde het gevoel, het deed me klein voelen, onzeker.

Opeens klonk er hard gelach vanachter me. Ik draaide me om en er viel een soort zilveren mantel van James' schouders.

'Je had je hoofd moeten zien!' Proestte hij, maar ik had mijn aandacht al verplaatst naar de stof die op de grond lag. Toen ik het optilde voelde het zachter als zijde en de zilveren kleur glinsterde mooi in het zwakke licht dat door de ramen kwam.

'Wat is dit?' Vroeg ik met een soort opgewonden interesse. Ik liet de fijne stof een aantal keer door mijn vingers glijden en bekeek het goed.

'Dit-' James pakte het uit mijn hand. '-is een onzichtbaarheidsmantel.' Er schenen pretlichtjes in zijn ogen.

'Dat zie ik, maar het is geen gewone. Of wel soms?' Vroeg ik, kijkend naar de glinstering van de mantel.

'Jij weet ook echt alles hè?' Hij zuchtte en schudde zijn hoofd. 'Maar je hebt gelijk.'

'Hoe kom je er aan?' Het kwam een beetje dwingend over, maar ik wilde het zo graag weten. Dit was één van de meest bijzondere dingen die ik ooit had gezien, en ik zat op een school voor heksen en tovenaars!

'Ken je het verhaal van de drie gebroeders?' Hij leunde tegen een pilaar aan en speelde met de mantel.

'Nee.'

Hij lachte minzaam. 'Je weet dus niet alles.'

Ik stompte hem tegen zijn arm. 'Vertel nou!'

'Oké, oké.' Hij keek even vlug om de hoek. 'Wel opletten of Scorpius komt of niet oké?' Ik knikte.

En dus vertelde hij me over het verhaal van de drie broers; Ignotus, Cadmus en Antiochus Prosper. Ze kwamen bij een rivier, die de meeste reizigers niet over konden steken, maar omdat ze zo goed met hun magie om konden gaan, konden ze een brug over de rivier toveren. Terwijl ze de brug overstaken, kwamen ze Dood tegen. Hij was boos, maar liet het niet merken en zei dat elke broer een wens mocht doen, omdat ze zo slim waren geweest. De eerste broer, Antiochus, vroeg om een staf waarmee hij onverslaanbaar was: de Zegevlier. De tweede broer, Cadmus, vroeg om een steen waarmee hij de doden terug kom halen: de steen der wederkeer. De derde broer, Ignotus, vroeg om een mantel waarmee Dood hem niet kon vinden. Met tegenzin vervulde Dood deze wens en kreeg Ignotus de mantel der onzichtbaarheid. De eerste broer liet er geen gras over groeien en liet iedereen zijn onverslaanbare staf zien, maar op een dag werd hij vermoord en werd de staf van hem afgepakt. De tweede broer riep met de steen der wederkeer een oude geliefde terug uit de dood, maar zij werd zo ongelukkig dat de tweede broer een eind aan zijn leven maakte. De derde broer hield de mantel om en verstopte zich voor de Dood, tot hij de mantel op een dag doorgaf aan zijn zoon en hij Dood groette als een oude vriend.

'Dus de mantel van Ignotus is deze mantel?' Ik wenkte naar de mantel, het leek vrijwel onmogelijk.

Toch knikte James. 'Mijn vader kreeg het van zijn vader. De mantel zit al jaren in de familie. Mijn vader vertrouwde me alleen niet met de mantel, dus ik moest hem uit zijn kast stelen.' Hij grijnsde. 'Maar vertel niemand dat ik hem heb! Zelfs Roos en Albus weten het niet!'