The Last Slytherin

94: The Second Battle Of Hogwarts: Part 5.

Het was best vreemd om er voor te zorgen dat een tiental aan dodelijke, onvoorspelbare moordenaars, plotseling zo bang werden dat hun gezichten bleek weg trokken. Ik zag hoe alle houdingen abrupt strak stonden van spanning. Hun ogen gleden aarzelend naar mij toe.

Een moment lang bleef het doodstil in het lokaal. Een aantal doffe klappen klonken en hier en daar brak een kreet door, maar de Dooddoeners werden er niet door afgeleid en keken mij allemaal met angstig fonkelende ogen aan.

Faulk was de eerste die ontdooide uit zijn schok. Hij ademde diep in. 'Ze heeft...' zijn stem beefde, 'wat gedaan?'

'Ze heeft een Gruzielement gemaakt.' Piepte Isaac. 'Ik hoorde het haar zeggen, in de Geheime kamer... voordat...' zijn blik werd een beetje afwezig.

Knoop knipte ongeduldig met zijn vingers. 'Voordat wat?'

Isaac was nog bleker geworden dan hij al was geweest. Zijn ogen flitsten vliegensvlug naar mij toe, maar hij wendde ze vrijwel meteen weer af. 'Jullie hebben geen idee hoe gevaarlijk ze is.' Mompelde hij zacht. Hij hief zijn blik langzaam naar zijn vader op - zijn stem, leek slechts een zucht. 'Het waren honderden slangen.'

Alle ogen gingen weer naar mij toe, maar ik kon slechts uitdrukkingsloos naar Isaac kijken. Mijn blik werd donker.

Knoop liep naar zijn zoon toe. 'Wat bedoel je?'

'Honderden!' Riep Isaac uit. 'Zij hebben me naar het Verboden Bos gebracht! Zij hebben me aangevallen! Ik zweer het: we moeten hier weg nu het nog kan! We kunnen deze strijd niet winnen!'

'Onzin!' Bulderde Knoop. Hij draaide zich woest richting mij, stormde naar mij toe en hief zijn staf naar mij op. 'We zullen wel eens zien wie hier de sterkste is - Crucio!'

De spreuk kwam zo onverwacht dat ik abrupt naar voren klapte toen de pijn zich in al zijn agressie over mijn lichaam verspreidde. Ik hapte naar adem, maar voelde mijn zelfbeheersing weg smelten als sneeuw voor de zon: ik balde mijn handen tot vuisten, kneep mijn ogen stijf dicht en schreeuwde het uit.

De tranen sprongen in mijn ogen. Plotseling vervaagde dat kalme gevoel in mij; die gedachte die me vertelde dat het me niet kon schelen wat me werd aangedaan, vluchtte weg als een bange haas. Ik voelde een woede in mij oplaaien. Dit was niet eerlijk - dit was slechts een gemene, achterbakse machtsstrijd, en als zij die op deze manier wilden vechten, dan moest ik misschien op dezelfde manier terug slaan.

Knoop trok zijn spreuk terug.

Ik hapte naar adem. Gepijnigd door mijn vermoeide longen, mijn rauwe keel en de knellende touwen om mijn polsen, probeerde ik mijn ogen naar de Dooddoeners op te heffen. De wereld was een waas van mijn tranen toen ik door de slierten van mijn haar heen naar hen opkeek. Mijn blik was nog nooit zo hatelijk geweest.

En Knoop leek bang, maar durfde het niet toe te geven. Hij liet zijn staf slechts langzaam zakken, keek mij een moment aan en blies zijn adem toen uit. 'Waar is het?'

'Wat?' Snauwde ik ademloos.

'Het Gruzielement!'

Ik slikte, in de hoop mijn zere keel te verzachten, maar slaagde daar niet in. 'Ik heb het vernietigd.'

De leugen rolde van mijn tong alsof het niets was. Ik mocht de Dooddoeners niet laten weten dat ik mijn grootste zwakte, mijn halve ziel, nog altijd met mij mee droeg. Dat was slechts nog een manier voor hen om mij te manipuleren in hun slechte denkwereld.

Maar Knoop snoof slechts neerbuigend.

'Kijk in haar zakken.' Beveelde Knoop - de Dooddoeners deden niets. 'Schiet op!'