ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ

Διπλος γαμος..

Νιώθω τα πόδια μου να τρέμουν.. ποιοι είναι αυτοι; τι θέλουν.. αυτα τα ερωτήματα με βασανίζουν καθώς τους βλέπω να βγαίνουν απο το αμάξι και να μας πλησιάζουν με βαριά βήματα κανοντας θόρυβο με τα κλαδιά που σπάνε κάτω από το πάτημα τους...

-καλησπέρα κορίτσια ... λέει εκείνος με το μούσι και απλώνει το χερι του για χειραψία.. μα καμία απο τις δυο μας δεν ανταποδίδει.. μονάχα κοιτάμε η μια την αλλη σαστυσμενες, μας κοιτάζει για λίγο και το βλέμμα του μοιάζει σαν να μας επεξεργαζεται , μερικά δευτερόλεπτα ακόμη σιωπής κατά μια βαριά φωνη ακούγεται..

-σας πήρε κάποιος την μίλια όμορφα κορίτσια;  είπε εκείνος με το μουστάκι καθώς πλησίαζε πιο κοντά μας..
-ποιοι είστε; είπε η Αγάπη με απότομο τόνο και εγώ της εκανα νόημα να σταματήσει να μιλάει έτσι..

-συμβαίνει κάτι με τις γυναίκες μας; λέει ο Σηφης καθώς πλησιάζει κοντά μας με το τσιγάρο μέσα στο στόμα του..  κοιτάζει εκείνους με θυμό και κανει ακόμη ενα βήμα πιο κοντά, το σωμα του μοιάζει απηλιτικο τεράστιο και φουσκωμένο.. πετάει κάτω το αναμενόμενο τσιγάρο του και κατα την διαρκεια που γυρίζει προς το μέρος μου η γωνία του προσώπου του γίνεται φανερή καθώς δαγκώνει εσωτερικά τα ούλα του,  μάλλον απο θυμό..

-οπα!  Να με συγχωρας φίλε.. δεν ήξερα πως ειναι δικές σας νόμιζα... είπε εκείνος με το μουσι κάνοντας ενα βήμα απομάκρυνσης απο τον Σηφη και τον Μάνο..

-ήντα νομιζες μωρέ; λέει ο Μάνος απότομα και μπενει μπροστά μου,  μου ρίχνει ενα βαθι βλέμμα πανω απο τον ώμο του και βλέπω την ήδη μεγαλη πλάτη του να φουσκώνει ακόμη πιο πολύ,  μερικές φλέβες έχουν πεταχτεί στον λαιμό του και είναι έτοιμος να τους αρπάξει..
-συγγνώμη συγγνώμη απολογείται ξανά εκείνος με το μούσι κανοντας μια νευρική κίνηση με τα χέρια του..
-φυγέτε απο δω! Να μην σας ξανά δω κοντά στις γυναίκες μας!  Γιατί τοτε θα γίνει φωνηκο ορε!  Καταλαβατε είπε ο Σηφης καθώς τους πλησίαζε απηλιτικα,  εκείνοι δεν μίλησαν.. απλός άνοιξαν ξανά τις πόρτες του ακριβού σκούρου μπλε αμαξιού τους και οι ρόδες έκαναν ξανά τον χαρακτηριστικό ήχο...