Ειναι μια ιστορια ενος κρητικου και μιας νεαρης κοπελας που γνωριζονται κατα τυχη... Εκεινος απο την πρωτη στιγμη την ερωτευεται και σαν ανδρας κανει την αρχη. Εκεινη φενεται αδιαφορη... Αλλα στην πραγματικοτητα Δεν!! Ειναι... Θα ειναι δυσκολο να τ...
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Μελίνα: Ξύπνησα μετά από ώρα μάλλον μέσα σε ένα δωμάτιο σχεδόν άδειο! Είχε ένα παλιό ρατζο που ετριζε όλο και περισσότερο σε κάθε μου κίνηση... και από όσο μπορούσα να διακρίνω υπήρχε ένα παλιό τραπέζι στο κέντρο του δωματίου και πάνω είχε μερικά χαρτιά αλλά τσαλακωμένα και αλλά απλός μουτζουρωμενα... είχε σκοτάδι μέσα στο δωμάτιο, ελάχιστο φως ερχόταν από ένα μικρό παραθυράκι στην οροφή του δωματίου! Άρα όπου και αν είμαι, είμαι στον τελευταίο όροφο! Θα μπορούσα να φύγω αν είχα σκάλα... αλλά δεν είναι ψηλά! Βάλω και τα δύο έπιπλα που έχω ευκαιρα ίσως φτάσω για να το ανοίξω! Δεν είμαι δεμένη και έτσι αυτό μου δίνει την ελευθερία των κινήσεων μου! Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει γιατί άρχιζε να νυχτώνει! Προσπάθησα να μετακινήσω το ρατζο.. μα ήταν μάταιο! Κάτι με εμπόδιζε να το κουνησω! Ακουγόταν σαν σύρσιμο από αλυσίδες.. προσπάθησα να δω λιγάκι καλύτερα και τελικά.. άκουγα καλά! Ήταν όντως αλυσίδες... ήταν τυλιγμένες γύρω από το κρεβάτι.. και ήταν στερεωμενες στον τοίχο... θα έλεγα πως με φοβιζε αρκετά το θέαμα.. και από την στιγμή που δεν ήξερα που είμαι το στομάχι μου γινόταν κόμπος και η ανασφάλεια μου μεγάλωνε όλο και περισσότερο! Κάθησα ξανά στο κρεβάτι με τα χέρια μου να αγκαλιάζουν τα γόνατα μου.. το μέρος όπου βρισκόμουν τώρα ήταν κάτι ανάμεσα σε δωμάτιο βασανιστηρίων με παλιό νοσοκομείο! Παντός ήταν παλιό κτήριο από όσο μπορούσα να δω.. οι τοίχοι ήταν σχεδόν σάπιοι! Εμπαζε κρύο από το παραθυράκι και είχε πολύ υγρασία! Όσο βλέπω τον χώρο γύρω μου τόσο πιο πολύ με φοβίζει!.. έκλεισα το πρόσωπο μου μέσα στις παλάμες μου και άφησα τα δάκρυα μου ελεύθερα πλέον να τρέξουν! Φοβαμε... όχι για εμένα! Για τον Μάνο! Μακάρι να είναι καλά... μακάρι μονολογουσα ξανά και ξανά όταν τον μονόλογο μου διέκοψε η πόρτα που άνοιξε απότομα
-σήκω διέταξε μια βαρια ανδρική καθώς άκουγα βαριά βήματα να με πλησιάζουν.. Σηκώθηκα αργά αργά από το κρεβάτι χωρίς να μπορώ να δω καλά που πατάω γιατί δεν είχε σχεδόν καθόλου φως! Ο άνδρας εκείνος που μου μιλούσε με πλησίασε και με έπιασε από το μπράτσο για να με καθοδηγήσει μέσα στον χώρο που προφανώς ήξερε καλύτερα από εμένα, προχωρήσαμε και βγήκαμε από το δωμάτιο όπου είχε πολύ περισσότερο φως και έτσι τώρα έβλεπα! Ήταν ο ίδιος άνδρας που με έβαλε στο αμάξι και κάπου με πήγαινε.. κατεβήκαμε έναν όροφο πιο κάτω και μπήκαμε σε ένα δωμάτιο όπου ήταν ο Μάρκος και ο Αλέξης.. -κάθησε είπε ο Αλέξης και μου έδειξε μια παλιά καρέκλα που ήταν στο σχεδόν άδειο δωμάτιο όπου βρισκόμασταν -πάρε τηλέφωνο τώρα είπε ο Αλέξης στον μάρκο και ακούστηκε σαν διαταγή...
