ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ

μετάνοια..

Μελίνα
Φοβήθηκα... δεν τον έχω ξανά δει έτσι.. δεν τον αναγνώριζα.. μπήκε μέσα σαν τρελός! Τα μάτια του ήταν σκοτεινά και ο θυμός ξεχειλιζε από μέσα τους..είχε χάσει τον έλεγχο! Φοβήθηκα.. με άρπαξε δυνατά από τους καρπούς και με σήκωσε απευθείας από τον καναπέ.. φώναζε δυνατά μπροστά στο πρόσωπο μου και οι φλέβες από τον λαιμό του είχαν πεταχτεί έξω! Με έσφιγγε όλο και περισσότερο, τόσο που ένιωθα το αίμα στις φλέβες μου να σταματάει.. του είπα πως πονάω.. μα εκείνος δεν σταμάτησε! Με έσφιξε περισσότερο.. άρχισα να δακρύζω από τον πόνο.. και εκείνος φώναζε ακόμη περισσότερο.. ο θυμός τον είχε κυριεύσει! Δεν κατάλαβα καν για ποιον λόγο έκανε έτσι στην αρχή... ύστερα μέσα στις φωνές του κατάλαβα πως όλο αυτό έγινε γιατί κάποιος του είπε ότι ήμουν για καφέ με τον δικηγόρο.. προφανώς θα νόμιζε ότι είναι κάτι άλλο.. ότι κάτι συμβαίνει μεταξι μας.. αλλά έκανε λάθος! Πίστεψε όσα του είπαν χωρίς καν να με ακούσει.. συμπεριφέρθηκε έτσι.. και εγώ ένιωσα την καρδιά μου να σπάει σε χίλια κομμάτια.. ξεστόμισα λόγια που ίσως να μην τα εννοούσα.. όχι! Δεν τον μισώ.. τον αγαπάω.. μπορεί να μοιάζω χαζή.. αλλά τον αγαπάω, η αγάπη δεν σβήνει έτσι εύκολα! Αν μπορεί η αγάπη να χαθεί μέσα σε μια στιγμή..τότε δεν είναι αγάπη.. είναι απλός ενθουσιασμός που δε σημαίνει τίποτα... όμως φέρθηκε πολύ απότομα και άσχημα.. και δεν είναι πρώτη φορά.. το έχει ξανακάνει και άλλη μια φορά που μου έδωσε χαστούκι! Και πάντα θυμώνει εύκολα.. με όποιον κοιτάξει η μιλήσει.. όταν θυμώνει δεν είναι ο Μάνος που ξέρω.. είναι ένα κτήνος εκτός ελέγχου.. φοβάμαι.. μήπως αυτό χειροτερέψει.. αν αρχίσει να με χτυπάει; μέχρι και για τον πιο ασήμαντο λόγο; τότε; τι θα κάνω; μπροστά του είμαι αδύναμη.. δεν θα ήθελα μια τέτοια ζωή! Του έδωσα μερικές ευκαιρίες.. αλλά κάθε φορά γίνετε και χειρότερος.. δεν ξέρω πραγματικά.. δεν ξέρω! Τον αγαπάω.. μα τον φοβάμαι ταυτόχρονα.. θέλω να είμαι μαζί του.. αλλά δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει.. κοίταξα αυθόρμητα το χέρι μου.. φορούσα ακόμη το δαχτυλίδι που μου είχε δώσει.. και έφερα στην μνήμη μου το πρώτο μας βράδυ.. τότε που τον γνώρισα... το βλέμμα του, ο τρόπος που με είχε καρφώσει.. το ζεϊμπέκικο που χόρεψε για εμένα εκείνο το βράδυ.. τότε που ήρθε σπίτι.. και πήγαμε στο δικό μας.. την πρώτη φορά που μου έκανε έρωτα.. το σώμα μου έτρεμε ολόκληρο.. είχα ανατριχιάσει.. και παραδινομουν σε αυτόν.. όλα όσα περάσαμε με τον μάρκο, τον Αλέξη και τους γονείς μου.. είναι τόσο γλυκός όταν θέλει.. μα αν θυμώσει.. δεν τον αναγνωρίζω! Έφυγα αμέσως μόλις ηρέμησε.. δεν τον άφησα να με αγκαλιάσει.. δεν ήθελα! Τον φοβόμουν.. ήρθα εδώ! Στο σπίτι της Πηνελόπης και του Θανάση.. έτσι και αλλιώς ήταν δικό μου.. κανείς δεν θα μου έλεγε τίποτα ούτε θα με ρωτούσε.. τι έγινε, κάθησα στο παλιό μου δωμάτιο που ήταν ακόμη άθικτο.. όπως το είχα αφήσει! Πέρα από λίγη σκόνη.. κάθησα στο κρεβάτι μου απέναντι από το παράθυρο και χάζευα απ έξω.. θυμήθηκα για μια στιγμή τα παιδικά μου χρόνια.. πριν από δέκα χρόνια ήμουν εδώ στο ίδιο δωμάτιο με την πηνελοπη και παίζαμε με τις κούκλες μου..δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα κυλούσε έτσι η ζωή μου..