Ειναι μια ιστορια ενος κρητικου και μιας νεαρης κοπελας που γνωριζονται κατα τυχη... Εκεινος απο την πρωτη στιγμη την ερωτευεται και σαν ανδρας κανει την αρχη. Εκεινη φενεται αδιαφορη... Αλλα στην πραγματικοτητα Δεν!! Ειναι... Θα ειναι δυσκολο να τ...
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Σημερα μας έχουν καλέσει οι γονείς της Μελίνας για φαγητό το μεσημέρι, έχουμε καιρό να τους δούμε! Δεν είναι σωστό να μην πάμε...
-Έτοιμος ; φώναξε η Μελίνα έξω από την πόρτα της τουαλέτας -ναι σχεδόν να χτενισω τα μαλλιά μου και τελείωσα! Είπα καθώς επερνα την χτένα στα χέρια μου 5 λεπτά αργότερα βγήκα από το μπάνιο, η Μελίνα είχε ντυθεί και περίμενε στο σαλόνι για να φύγουμε, ήταν σχεδόν 13:00 και έτσι φύγαμε σιγά σιγά από το σπίτι... Μέχρι τώρα δεν είχε δώσει κανένα σημείο ζωής ο Μάρκος και ο Αλέξης.. ευτυχώς δηλαδή Φτάσαμε στο σπίτι των γονιών της Μελίνας και η κυρία Πηνελόπη μας υποδέχτηκε θερμά όπως πάντα!
-καλός τα παιδιά μου είπε και φίλησε την Μελίνα σταυρωτά, τι κάνετε όλα καλά; είπε γλυκά καθώς έκλεινε την πόρτα -ναι μαμά είπε η Μελίνα, όλα καλά -ο Θανάσης που είναι; ρώτησα με απορία -αα τώρα έρχεται, ντύνεται είπε η Πηνελόπη και είδαμε τον Θανάση να μας πλησιάζει δένοντας την γραβάτα του -αα να τος είπε η Μελίνα με χαρά -τι κανείς κόρη μου; είπε αυστηρά όπως πάντα -καλά είμαι πατέρα είπε η Μελίνα με σεβασμό Ο Θανάσης έκανε ένα διακριτικό νόημα στην γυναίκα του για να τους αφήσουν μόνους εκείνο και τον Μάνο... - εε Μελίνα μου θα έρθεις να με βοηθήσεις να ετοιμάσω τραπέζι; είπε η Πηνελόπη υπακούοντας τον άνδρα της -Ναι μαμά είπε και σηκώθηκε από τον καναπέ
Οι δύο άνδρες έμειναν μόνοι τους... -λοιπόν Μάνο! Είπε ο Θανάσης αυστηρά, πως τα πάτε με την Μελίνα ; - καλά! Πολύ καλά αποκρίθηκα και τα μάτια μου γυαλίζαν -αχα... είπε ο Θανάσης και σταμάτησε για λίγο για να πιεί λίγο νερό όμως βλέπω πως κάτι σε απασχολεί... τι είναι αυτό; -Εε δεν είναι τίποτα σπουδεο, δεν πειράζει -θα ήθελα να μάθω! Είπε ο Θανάσης και στα αυτιά μου ακούστηκε σαν διαταγή -καλά! Καλά.. να.. έδωσα δαχτυλίδι στην Μελίνα.. στα γενέθλια της αλλά.. δεν ξέρω άν θα το δεχτεί μου ζήτησε λίγο χρόνο να το σκεφτεί και της τον έδωσα φυσικά... μα δεν έχει αναφέρει τίποτα από τότε! Όχι πως πέρασε καιρός αλλά.... -της το έδωσες τελικά εε ; είπε με λίγο χαμόγελο στα χείλη ο Θανάσης -ναι.. αλλά... είπα πιάνοντας νευρικά τον σβέρκο μου δεν έχει πει ναι ακόμη.. - άφησε της λίγο χρόνο ακόμη να το σκεφτεί και βλέπουμε.. μόνο αυτό σε απασχολεί; δεν υπάρχει κάτι άλλο ; γιατί ακόμα σκεπτικός είσαι... -όχι, μόνο αυτό με απασχολεί είπα με σοβαρό ύφος για να μην καταλάβει τίποτα ο Θανάσης -καλός τότε! Είπε και σηκώθηκε από τον καναπέ, πάμε να φάμε Σηκώθηκα και εγώ μα δεν ακολούθησα τον Θανάση.. ένιωσα το κινητό μου να βουίζει μέσα στην τσέπη μου...δεν χρειαζόταν να δω ποιος είναι, ήξερα ήδη! Και έτσι βγήκα στην βεράντα για να μιλήσω χωρίς να με ακούσει κανείς
