Soulmates (Dutch) ON HOLD

The Dream

Dit is hoofdstuk 2 (zoals je wel kunt zien) en ook bij dit hoofdstuk heeft s111349 mij geholpen met het verlengen en verbeteren. Je hebt geen idee hoe blij ik daarmee ben Sophie...
Maar hoe dan ook, veel plezier met lezen!

Iemand klopte op mijn deur en ik wist dat het Skye was. Oh nee, mijn moeder had haar binnengelaten!
"Ga weg!" riep ik, hoewel het werd gesmoord doordat ik mijn hoofd in m'n kussen verborg.

Maar Skye besloot me te negeren (tenminste, als ze het had gehoord) en liep mijn kamer binnen.
"Liz, ik ga je niet alleen laten. Ook al wil je dat wel," zei Skye zacht (ze had het dus toch gehoord) terwijl ze langzaam naar me toe liep.
Ik kwam overeind en keek haar aan. Skye's donkerbruine haar hing in een vlecht over haar rechterschouder en haar helder groene ogen keken me bezorgd aan.

"Waarom wil je geen SoulWatch?" vroeg ze terwijl ze zich liet neervallen op mijn bed. Ze ging in kleermakerszit zitten en keek me aan.
"I-ik...." begon ik, niet wetend hoe ik de zin af moest maken.
"Je bent bang hé?" fluisterde Skye en ik knikte.
Mijn blonde haar zag er waarschijnlijk niet uit en in mijn blauwe ogen begonnen zich tranen te vormen, ze stroomden er nog net niet uit.
"Waarom?" vroeg ze, toen ik stil bleef.
"Wat als ie niet gaat tikken?" fluisterde ik met een gebroken stem. Ik wist niet eens dat dat kon, fluisteren met gebroken stem, maar blijkbaar wel.
"Wat als ie wel gaat tikken?" vroeg Skye zacht.
"Skye ik kan het niet. Het is bijna een jaar geleden en ik kan hem nog steeds niet loslaten. Wat als die stomme SoulWatch niet gaan tikken? Dan heb ik het bewijs dat ik voor altijd alleen blijf."
"En als die 'stomme SoulWatch' wel gaat tikken, heb je het bewijs dat het mogelijk is om door te gaan met je leven en hem los te laten. Liefde doet niet altijd pijn, Liz."
Ik was niet meer in staat om Skye helder te zien, mijn tranen die weigerden te vallen, maakten mijn zicht wazig. Het leek alsof de tranen ook mijn hersenen aantasten, want ik kon ook niet meer helder nadenken.
"Kom hier," was het enige wat Skye zei en toen knuffelde ze me terwijl ik huilde tot er geen meer traan meer over was.

's Avonds kon ik niet slapen. Ik lag te draaien en te woelen en dacht alleen nog maar aan de SoulWatch. Ik wilde dat ik snel in slaap zou vallen, maar het lukte maar niet. Toen ik dan toch eindelijk in slaap viel, droomde ik iets heel vreemds.

"Lizzy! Lizzy waar ben je? Help! Alsjeblieft!"
Ik keek naar mijn rechterpols, waar mijn SoulWatch aangaf dat het nog 7 dagen duurde voordat de teller op nul stond. Nog zeven dagen en dan zou ik eindelijk mijn Soulmate ontmoeten.
"Lizzy! Kan je me horen? Ik ben het!"
Ik zag een beeld voor me van een jongen. Een jongen met donkerbruin haar, net zo donker als dat van Skye, maar met blauwe ogen, die net zo blauw waren als die van mij. Wie is die jongen?
"Li.. Lizzy... Help...."
Mijn teller stopte plots met tikken en dat kon maar één ding betekenen, er was iets gebeurd met mijn SoulMate...

Ik schrok wakker en merkte dat ik huilde. Het was maar een droom. Het was niet echt. Gelukkig! Toch had ik heel veel vragen, wie was die jongen? Wat was er zojuist gebeurd? Waarom stopte mijn SoulWatch met tikken? En hoe kan dat eigenlijk als ik er niet eens een heb.
Ik keek op mijn wekker: 02.34. Ik dacht diep na, welke dag was het morgen(eigenlijk vandaag)?Zondag. Morgen (vandaag, ik ben een beetje te moe om goed na te kunnen denken) was het zondag. Dan zou ik naar Skye toe gaan en vertellen over mijn droom, maar nu eerst zou ik nog even proberen te slapen.