Soulmates (Dutch) ON HOLD

Nick

Sorry voor de vertraging! Ik had geen inspiratie meer, en ik had toetsweek en ben met school naar de Efteling geweest en sportdag, het was gewoon heel erg druk, maar dat ter zijde. Ook bij dit hoofdstuk heeft @s111349 me geholpen met het schrijven, verbeteren en langer maken. Super erg bedankt Soof! Zonder jou was dit hoofdstuk nooit zo goed geworden! Hier is hoofdstuk 3!

Om vijf uur werd ik alweer wakker met een raar gevoel in m'n buik. Diep vanbinnen wist ik waarom, maar eigenlijk wilde ik het niet toegeven. Ik wist dat ik bang was, niet een beetje bang, maar echt doodsbang. Ik wist dat die droom van vannacht een soort van werkelijkheid met zich meedroeg, het voelde zo echt aan. En daardoor was ik zo bang, bang dat mijn droom uit zou komen en er met de jongen uit mijn droom hetzelfde zou gebeuren als met Nick.

Nick.

Mijn eerste vriendje. Mijn eerste gebroken hart. En de eerste persoon waar ik veel om gaf die dood ging.

Ik herinner me het nog als de dag van gisteren. Dat gesprek, die dag, het heeft me maanden gekost om dat te vergeten. Nou ja, vergeten kun je het niet noemen. Ik kan er nu tenminste aan denken zonder te huilen...

Ik kwam thuis van school, Nick was die dag niet op school geweest en ik had geen berichtje van hem gekregen waarin stond waarom, maar de leraar op school vertelde dat hij ziek was dus hij was vast gaan slapen. Ik liep de woonkamer binnen en zag dat mijn ouders naast elkaar op de bank zaten, wat erg raar was, want ze moesten vandaag eigenlijk werken. Eerst dacht ik dat er iets met Femke, mijn 21 jarige zus, gebeurd was. Het enige wat mijn moeder zei was: "Lizzy, je vader en ik moeten je iets vertellen."
Het stemmetje in mijn hoofd schreeuwde nu ongeveer: nu gaat het komen. Er is iets met Femke. Misschien is ze zwanger. Misschien is mama zwanger. Nee, dat kan niet. Femke heeft iets gedaan. Dat kan niet anders.
Maar elke zinvolle gedachte loste op toen mijn vader zei: "Nick is aangereden door een trein."
Nooit, niet een seconde, had ik gedacht dat dat kon gebeuren. Het was niet Femke, niet mama. Het was Nick.
"Wat?" fluisterde ik, zodat ik er zeker van was dat ik het goed verstaan had. Want het kon gewoon niet waar zijn.
"Hij hoorde de bel niet. Hij lette niet op, en als hij al had gemerkt dat er een trein aankwam, was hij te laat. Hij werd zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gebracht, maar hij is niet eens levend aangekomen. Het spijt me zo Lizzy," antwoordde mijn moeder met trillende stem.
"Wanneer is dit gebeurd?" vroeg ik zacht en ik realiseerde me nu pas dat ik nog steeds voor de bank stond, maar ik was niet in staat om te bewegen. Het was alsof ik gevoelloos was in mijn hele lichaam.
"Vanochtend," antwoordde pap.
"Waarom wist ik dat niet? Op school zeiden ze dat hij ziek was. Maar hij was niet ziek, hij lag onder een freaking trein!" Ik schreeuwde het laatste deel, en hoewel het niet heel netjes was om "freaking" te zeggen was het al veel netter dan wat ik eigenlijk wilde roepen.
"Je zat op school," antwoordde mama.
"Natuurlijk! Lizzy zit op school, dus laten we haar maar niet vertellen dat haar vriendje onder de trein ligt. Ze is tenslotte ook nog maar veertien," zei ik spottend. Toen werd ik heel erg boos. "Nou raad eens?! Nick is ook veertien!" Ik realiseerde me niet eens dat het "was" moest zijn. "En nu is hij dood en dan denken jullie van: laten we maar even wachten met het slechte nieuws aan  Lizzy te vertellen? Wat voor ouders zijn jullie!" Ik kon mijn ouders toen niet langer meer aankijken en ik rende naar boven en sloot me op in m'n kamer om vervolgens de hele dag op bed te liggen en te huilen.

Het was bijna half zes toen ik weer een beetje gekalmeerd was, maar niet veel. Dus besloot ik Skye te bellen, waarbij ik, tot alle goden die ik kon bedenken, bad dat ze op zou nemen en niet boos zou worden.
"Hallo?" hoorde ik Skye's slaperige stem vragen.
"Hoi, met mij, Lizzy," antwoordde ik, terwijl ik naar mijn plafond staarde.
"Lizzy wat the heck!" fluister-schreeuwde Skye, bang dat als ze echt zou schreeuwen ze haar ouders en jongere zusje Camilla wakker zou maken. Skye heeft ook een oudere broer, Robin, hij is 17 jaar en hij slaapt als een blok. Skye heeft een keer "Hello" van Adele in zijn deur opening gezongen, super luid en super vals en hij sliep gewoon door.
"Sorry."
"Het is beter voor iedereen als je een goede reden hiervoor hebt Liz."
"Ik heb gedroomd."
"Over Nick?"
"Nee, over iemand die ik niet ken. Wel een jongen trouwens."
"Ik luister."
"Hij had blauwe ogen en donker haar. Als een soort mix van jou en mij. Alleen waren zijn ogen blauwer dan de mijne."
"Ik vind een droom over een random jongen nog steeds niet goed genoeg Liz."
"Hij riep om hulp. En mijn naam. Hij klonk zo bang Skye, alsof... alsof hij dood ging. En ik kon er niets aan doen. Net zoals bij-"
"Shhh, ik snap je. Je hoeft het niet te zeggen Liz."
Maar ik besloot het toch te doen. Ik kan aan Nick Verhoeven denken zonder te gaan huilen. En dat betekent dat ik ook zijn naam kan zeggen.
"Net zoals bij Nick," fluisterde ik.
Skye bleef stil.
"Ik had een SoulWatch, Skye," zei ik zacht.
"Wat?"
"In mijn droom. Random Guy riep om hulp en toen stopte mijn horloge met tikken. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik weet het niet meer."
"Je moet een SoulWatch kopen Liz en dat weet je heel goed."
Ik zuchtte.
"Skye Jones, waarom heb je nou altijd gelijk?"
"Het is een Jones-ding lieverd en dat ga je toch niet snappen."
En toen lachte ik. Het is me nog nooit gelukt om te lachen nadat ik aan Nick heb gedacht. Negen van de tien keer huil ik zoveel dat ik er misselijk van word.
"Het is je gelukt Skye, je hebt het onmogelijke gedaan," fluisterde ik en ik wist dat ze precies wist wat ik bedoelde.
"Je moet mij niet bedanken Liz," antwoordde Skye, waarna ze pauzeerde voor een dramatisch effect.
"Je moet Random Guy bedanken."

En dat is waarom Skye de beste vriendin is die ik ooit heb gehad, ze kan me altijd goed advies geven en aan het lachen maken, zelfs om half zes 's ochtends.

Dit was hoofdstuk 3! Vote & Comment als je daar zin in hebt, ik hoor graag wat jullie hier van vonden en of er nog dingen zijn waarvan jullie het leuk lijkt als het hier in voorkomt. Ik heb namelijk een schrijvers blok bij dit verhaal en daarom duurde het zo lang. Ik weet ook niet wanneer er een nieuw hoofdstuk komt want ik ben er nog niet aan begonnen, heb op het moment geen inspiratie en ondanks het feit dat het vakantie is moet ik voor school een maatschappelijke stage doen van minimaal 25 uur, dus ik heb het nog steeds druk... Tot bij het volgende hoofdstuk! Nogmaals bedankt Sophie!