Day 282

16.9K 611 28
                                    

(Jenessy's journal. Midnight entry.)

Graduation nila kanina. Ang saya nilang lahat after nilang ma-stress nang sobra sa thesis. Ang daming naiyak sa relief. May naiyak din dahil maraming aalis. I saw Marcus smiled that boyish smile again while he's on stage with Tita Madel. He's happy.

He already achieved the first step of becoming a doctor. I'm so proud of him. Sinamahan ko siya sa puntod ni Mommy niya para magbalita. Sinabi namin na tuloy yung plano nila. He will go to UCLA para mag-aral. Last week pa dumating yung acceptance letter niya.

282 days na rin pala mula noon. Ang bilis.

Sobrang saya ko yata bawat araw na nakalimutan kong darating yung oras na aalis siya.

I am sure that he loves me and Nanay. Kasi, kung hindi pa pagmamahal yung ipinaramdam at ipinakita niya sa kin, I don't know how else to classify it.

It's addictive. It's excessive. It's scary.

Sanay na kong nasa bahay siya kapag weekends. Sanay na kong may messages o calls galing sa kanya. Sanay na kong nasa kotse niya at nag-uusap lang kami tungkol sa kung anu-ano.

He's a part of my everyday. He's part of every little thing that makes me happy.

Is it possible to fall this deep in just 282 days? Is it possible to make this last after just spending 282 days?

I love him so much. I don't want him to go.

So tomorrow, how do I say goodbye?

Invisible Girl Book 2 (Chat MD Series #1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon