Taken by a DEMON (PUBLISHED UNDER RISINGSTAR)

Chapter 18.0

"Ginoong Eddan." Boses nang babae. Lumingon ako and I saw her. Wearing a Sultana's attire. She looks so gorgeous as always.Bumaba ako sa puno at lumuhod sa harapan nya.

"Huwag kang lumuhod. Wala namang mga alipin sa paligid." She said. She's from a royal family.

Tumayo naman agad ako sa sinabi nya.

"At bakit naman po nasa labas ang anak nang Sultan nang ganito kaaga?"

Tumingin-tingin pa sya sa kaliwa't kanan bago bumulong sa akin.

"Hindi na ako makapaghintay na ipasyal mo ako."

Napakamot ako sa ulo.

"Wala po akong maalala na nangako ako na ipapasyal kita ngayong araw na ito." Sagot ko.

"Kagabi ko lang naman napagdesisyunan. Sige na. Ipasyal mo ako." Nakangiti lang na sabi nya sa akin.

Those smiles almost melt my heart. It's hypnotizing me to just nod and agree to everthing she wants. I don't really want to be ordered around but with her, I don't mind.

She holds my hand, na para bang normal lang sa kanya gayong iba na ang pakiramdam ko sa mga hawak na yun, saka naglakad na kami. Hindi ko alam kong san nya gustong pumunta nang ganito ka aga.

Isa ako sa mga tauhan nang kanyang ama. Ako ang naatasang magbantay sa kanya limang taon na ang nakakaraan. Limang taon na may lihim na pagtingin sa kanya pero ni minsan hindi ako nangahas na tawirin ang pagitn naming dalawa.

Parang hindi nya alintana ang posisyon nya habang nakikipag-usap sa akin na isa lamang hamak na kawal.

Ang ingay nya kapag namamasyal. Parang may built in na machine gun ang bunganga nya. Napakalakas tumawa at napakasiglang tawa talaga.

Witnessing those laughter this close is priceless.

Narating namin ang dulo nang teritoryo nang nasasakupan nila. Napakaraming bulaklak sa bandang ito. Makukulay na paru-paro ang mga nagliliparan sa mga namumukadkad pa lamang na mga bulaklak.

"Ginoong Eddan." She called my attention habang napaupo sa gitna nang mga bulaklak.

She looks like a fairy.

"Hmm?"

"Sang nayon ka nga ulit nanggaling?" tanong nya.

Hindi ako tunay na taga rito sa lugar nila.

"Taga malayong nayon ako." Ang sinagot ko nalang.

"Ganu kalayo?" tanong ulit nya habang kumuha nang isang bulaklak

"Basta malayong-malayo."

"Mula ba dito hanggang doon?" sabi nya sabay turo sa bundok na parang nagpe fade na sa paningin namin.

Tumango nalang ako sa tanong nya.

"Ahh.. malayo nga pala talaga."

"Oo."

"Nasan pala ang Ama at ina mo?" tanong pa niya.

Ilang sandali pa bago ako sumagot.

"Wala na akong mga magulang." Sabi ko sabay tingala sa langit.

Tumayo sya mula sa pagkakaupo.

"Ano?" gulat syang napatanong.

Tumingin lang ako sa kanya at ngumiti.

Nagulat ako nang lumakad sya palapit sa akin at niyakap ako nang mahigpit. Hindi ako gumalaw. Napababa lang ako nang tingin sa kanya. She's small though.

"Ba't di mo sinabi na wala ka na palang mga magulang?" malungkot nyang tanong. "Napakalungkot nun."

"Ahhh..." this is awkward. "Okay lang naman kasi hindi naman na ako nalulungkot." Sabi ko sabay kamot sa ulo.

"Kahit na." bumitaw na sya sa akin. "Ako nga nalulungkot na kapag wala sina Ama at Ina."

"Okay lang naman kasi nasanay na akong mag-isa." Sabi ko habang nakangiti sa kanya.

Tumingin lang sya nang diretso sa akin.

"Ginoong Eddan.." banggit nya sa pangalan ko.

"Hmm?"

"Simula ngayong araw na ito, hindi kana mag-iisa." Diretso ang mga mata niya na nakatitig lang sa akin.

Nagulat ako sa sinabi nya. "Ha?" Bigla ang paglakas nang tibok nang puso ko.

"Simula ngayon, may kasama kana. Ako na ang kasama mo para hindi kana muling mag-isa."

Alam ba nya ang sinasabi nya? Dahil iba ang epekto nito sa akin. Napakabilis nang tibok nang puso ko habang sinasabi nya iyon.

"Napakatagal mo nang nasa tabi ko pero wala ka palang kasama sa tabi mo." Dagdag pa nya.

Natutuwa ako sa mga sinasabi nya. Pero alam ko kong hanggang san lang ako. Hindi kami magkatulad. I'm just a commoner and she's a royal.

"Ako.." sabi nya sabay luhod nang isang tuhod nya. "si Yva, nangangako na simula sa araw na ito, hindi kana mag-iisa dahil nandito lang ako sa tabi mo."

Hindi ako makapaniwala.

Lumapit sya sa akin at pinunasan ang luha sa pisngi ko. Hindi ko man lang namalayan na napaluha na pala ako. Agad akong tumalikod sa kanya and try to hide my tears.

"Ginoong Eddan..?"

"Wag kang tumingin." Sabi ko. I don't want her to see me cry. Nakakabaklang tignan. I looked up and try to wipe my tears. Pagkatapos kong punasan ang mga luha ko ay humarap na uli ako sa kanya.

Ni minsan hindi ko inisip na umiyak sa mga pangyayari sa buhay ko. But this time is different. Unang beses kong maramdaman na may ibang taong may pakialam sa buhay mo. I don't know if she's aware of it but I'm thankful about her concern.

My parents were both killed from suspecting them as sorcerers. Hindi totoo yun. They were burn to death. I barely escape. I was still young that time. I run as far as I could. I was running the whole time until five years ago, I came on this peaceful land. Now I'm 28. Walang nakakakilala sa akin at hindi rin nila alam ang mga nangyari sa kabilang mga lugar.

Nag-alala ang mga mata nyang nakatingin sa akin pagkalingon ko. Her presence is so strong that I can't ignore. She's so pure and innocent.

I hug her tight. Hindi naman sya pumalag. She even pat my back. Ahh~ I love it. It's calming.

"Salamat." I whispered as I let her go from that hug.

"Okay ka na ba ngayon?" tanong nya.

I nod. "Opo, mahal na Sultana."

Ngumiti lang sya nang pagkatamis tamis.

*End of Flashback*

I smile as I remember the past where everything is perfect. Back when I was still a mortal. Back when her life is so colorful. Back where our story started. Back where that promises where made.

It was the day where we both confessed our feelings for each other and promise each other an everlasting love.

The day where both of us died.

The day where both of us are separated for centuries.

The day where my life became a living hell.