Lullaby [Written by; Neymarable] TAMAMLANDI

"Git!"

İyi okumalar!

***

Telefonumdan gelen mesaj sesiyle irkildim. Rafa'dan gelmiş olmasını diliyordum. Yanıma gelmesini istemiştim, çünkü onunla konuşup şu aptal kızı anlatmalıydım.

Rafinha: *resim*
Rafinha: "Bu kızı tanıyor musun?"

Prensiplerim gereği önce yazıları okur, sonra görsellere bakardım. Rafinha'nın mesajını okudum ve ardından resime baktım.

Sara?

Bu aptal kızın resminin neden Rafinha'da olduğunu düşünmeyi bitirmeden, parmaklarım hemen neler olduğunu öğrenmek istercesine ve sabırsızlıkla "Evet, tanıyorum. Ne olmuş?" cümlesini yazdı, gönderdi.

Anında cevap gelmişti.

Rafinha: "Şu an onunla bir tür yemekteyim diyebiliriz."

Bu da ne demek oluyordu?

Rafinha: "Seni tanıyormuş."

Sinirlerim alt üst olurken sakin kalmaya çalışıyordum. Sara'nın orada ne işi vardı?!

Neymar: "Evet, bende onu gayet iyi tanıyorum."

Az sonra cevap geldi.

Rafinha: "Yanında otururken eriyorum, ama o daha 17 yaşında."

Bu bardağı taşıran son damlaydı. Telefonumu sertçe duvara fırlattım ve önümdeki sehpaya tekme attım. Rafinha ondan etkilenemezdi. Etkilenmemeliydi.

Sinirden titreyen ellerimi saçlarıma geçirdim ve derin derin nefesler alıp vermeye çalıştım.

Kapım aniden açıldı. Bakışlarım etkileyici vücudunu öne süren kısa elbisesi ile karşımda duran Rachel'e döndü. Sinirimi ondan çıkarabilirdim.

"Sen bir orospu çocuğusun!" diye bağırdı. Sinirle kolundan tuttum ve onu içeriye sokup kapıyı kilitledim. "Sende bir fahişesin." dedim.

Gömleğimin düğmelerini çözüp, ona yaklaşmaya başladığımda sırıttı.

"Ve şimdi belki de hayatının en iyi işini kapmış olabilirsin Rachel."

[SARAFINA'NIN AĞZINDAN]

"Kaç dakika oldu, hala bir cevap vermedi."

Rafinha merakla telefonunun ekranına bakıyordu. Sanırım Neymar'dan cevap gelmiyordu. Acaba şu an ne düşünüyordu? Veya ne yapıyordu? Sinirli olduğunu tahmin edebiliyordum, ama neden arkadaşına cevap vermiyordu.

"Belki de yanına gitmeliyim." dedi ve apar topar ayağa kalktı. Telefonunu kulağına koydu ve birkaç saniye bekledi. Bayan Alcântara, annem ve ben onu izliyorduk. Kendi kendine "Telefonu kapalı." dedi. Ardından annesine dönüp "Evde görüşürüz."

Bayan Alcântara, "Rafael! nereye?!" dedi.

Rafinha sandalyesine astığı ceketini aldı ve sabırsız bir şekilde "Hiç, biraz gezineceğim sadece."

Bayan Alcântara bu sefer bana döndü ve gülümsedi. Neden bunu yaptığını anlamaya çalışırken ağzından "Neden Sarafina'yı da almıyorsun? Burada tek başına canı sıkılabilir." cümlesi döküldü.

Gözlerim kocaman açıldı.

Annem "Benim için herhangi bir sorun yok." şeklinde araya girdi. Bu kadın ne yapıyordu tanrı aşkına! Normalde asla bu saatlerde dışarıda olmama izin vermezdi. Hemde bir oğlanla!