Her Untold Story

Chapter 19

"D-drex? What are you d-doing here?" Gulat kong sabi ng makita siyang nakatayo malapit sakin.

Kailan pa siya nandiyan? Paano niya nalamang nandito ako?

May narinig ba siya sa mga sinabi ko?

May alam na ba siya?

Pumikit siya ng mariin at umiling. "H-how?" Nauutal niyang sabi.

What does he mean?

Anong how?

Paano ako nabuntis noon?

Yon ba?! Tanga ba siya? Natural nakipagsex ako sa kanya ng ilang beses noon?

Paano nawala ang mga anak ko?

Dahil sa kanya... higit sa lahat dahil isa akong pabayang ina..

I'm so selfish na kahit buhay ng anak ko hindi ko inisip.

Love can really make you happy but can also hurt you..

It can hurt you until you become numb and feel nothing.

Love can destroy all your dreams...your life.. and the life of other people around you.

Hindi ko tinugon ang tanong niya bagkus ay dinaanan ko lang na parang hindi siya nag eexist sa buhay ko.

Ayoko nang balikan pa alaala at isampal sa kanya ang katotohanang iniwan niya ako noong kailangan ko siya..

Hinila niya ang braso ko. "Wag mo akong tatalikuran habang kausap kita."

I just glared at him. Hinigit ko ang braso ko na hawak niya.

Next time nalang niya akong kausapin tungkol sa kung ano man ang narinig niya..

Wala akong planong magkwento. Sawang sawa na akong balikan 'un. Ayoko na.

I'm not okay?!

I'm f*cking not okay.

Ang sakit sakit ng puso ko..ng buong katawan ko..

Ang gulo ng isip ko.

Sh*t! Can I just disappear? I want this to end. To end the pain in my heart.

I want to ...

Can I just end my life?

"Wait." Pagkasabi niya yon ay bigla nalang siyang nasa harapan ko at niyakap ako ng mahigpit.

Kumakalas ako sa mga yakap niya pero masyado itong mahigpit at wala na akong lakas para maitulak siya.

"Ssssh! You can cry now. Ilabas mo na lahat. I'm so sorry. Sorry. It's my fault. I'm sorry." Ani Drex.

Akala ko wala.

Akala ko wala na akong maiiyak.

Akala ko ubos na..

Hindi pa pala.

Hanggang kailan ba?

Hanggang kailan ba mauubos ang luha ng isang tao?

Sinubsub ko ang mukha ko sa dibdib niya at humagulgol.

Ilang beses ko na bang sinabing huli na 'to? Huling iyak ko na 'to?

"I-I hate you." Tinampal ko ang dibdib niya. "I hate you so damn much! How dare you hurt me this much?! How dare you?! Wala kang kwentang tao! Wala kang kwentang ama! Wala kang kwenta!" Huminga ako ng malalim at tumingin sa kanya. Pain is written in his eyes. Masakit ba? Tang ina, mas masakit pa diyan ang nararamdaman ko!

"I'm sorry. I don't know." Malumanay na sabi niya. The f*ck! Natural wala kang alam dahil wala lang naman ako sayo noon. I'm not that important. Hindi mo ako mahal noon.

Kailanman hindi mo ako minahal!

"Sorry?! Maibabalik ba ng sorry mo ang mga anak ko ha?! Hindi diba? Sorry ha?! Hindi ko kailangan yan.?! Kahit kailan hindi ko matatanggap 'yang sorry mo." Matigas na sabi ko habang tuloy tuloy parin ang agos ng mga luha ko. Damn! Pesteng luha!

"S-sorry." Niyakap niya ako ulit. Hindi ko alam if umiiyak siya pero tumataas baba ang likod niya.

"Sorry. Sorry. It's my fault." Pumiyok na sambit niya.

Pumikit na rin ako at dinaramdam ang pagkabigo naming dalawa.

Sa araw na ito, sabay kaming nagluksa sa pagkawala ng anak namin na sana'y ginawa namin three years ago.

We feel that pain in our hearts.

We know that this scar will never be erased in our life. It will remain forever.

---

A/N: I'm back. Wahahaha XD