Το Ημερολογιο

39

Rose's POV

Παιζει να βλεπω ονειρο. Βασικα, οχι ονειρο. Εφιαλτη. Και οχι μονο τωρα, αλλα ολη μου η ζωη φαινεται οτι ειναι ενας απαισιος εφιαλτης που τελος δεν εχει. Και το χειροτερο ειναι οτι δεν μπορω να με ξυπνησω. Οσο κι αν τσιμπιεμαι, οσο και να κλαιω, δεν λεω να ανοιξω τα ματια μου.

Ο Harry να βοηθαει τον Zayn. Απο που κι ως που; Ποτε; Πως; Γιατι δεν καταλαβα τιποτα; Γιατι τετοια προδοσια απο τον Harry; Ναι, τον εχω πληγωσει, παραπανω απο μια φορες, αλλα τωρα νομιζα οτι ειχαμε κοινο στοχο. Ανεξαρτητα απο το αν θα ημασταν μαζι η οχι.

Λεει με αγαπαει. Οτι επιλεγει εμενα. Γι'αυτο συνεβη ο,τι συνεβη. Τι σκατα λογικη ειναι αυτη; Η αγαπη μας ειναι καταστροφικη τελικα; Οτι και να κανουμε για να ειμαστε μαζι, τοσο χειροτερα εξελισσονται τα πραγματα γυρω μας. Τα περισσοτερα τα εκανα γι'αυτον. Για να ειμαστε μαζι. Ηθελα το happy ending μας. Οχι μονο το θελω, αλλα το δικαιουμαι. Και το θελω μαζι του. Πως μπορει να μου αφαιρει αυτο το δικαιωμα;

Εχουν περασει κανα δυο μερες απο τοτε που με εχει κλειδωσει σε αυτο το σιχαμερο δωματιο. Ισχυριζεται οτι με εχει εδω για να μπορεσει να με κανει να καταλαβω. Να καταλαβω οτι θελει να ειμαστε μαζι υπο τους δικους του ορους ομως. Δηλαδη; Να εγκαταλειψω ξανα τα παντα. Να τους αφησω ολους και να φυγουμε για καπου που δεν θα μπορει να μας βρει κανεις.

Αν μου το ελεγε ενα χρονο πριν, αυτο ακριβως θα εκανα. Και αυτο δηλαδη εκανα. Απλα χωρις εκεινον. Τα πραγματα ομως τωρα ειναι διαφορετικα. Βρηκα ξανα τα ατομα που με αγαπουν και αγαπω. Δεν μπορω να τους αφησω ξανα. Ειναι η οικογενεια μου πια. Και η οικογενεια ειναι εκει για να σε στηριζει.

Δεν ειναι ομως μονο αυτο. Θελω να βρω δικαιοσυνη. Ο Zayn πρεπει να μπει φυλακη. Και αυτο ακριβως θα κανω. Δεν θα μπορεσω να ζησω ξεροντας οτι αυτος μπορει να κυκλοφορει ελευθερος, εχοντας κανει τοσα πραγματα. Θα τον κλεισω μεσα με η χωρις τη βοηθεια του Harry.

Οι σκεψεις μου διακοπτονται απο το σιγανο ανοιγμα της πορτας. Στρεφω τα ματια μου προς την πορτα και βλεπω τον Harry να μπαινει με ενα πιατο φαγητο. Πισω του, τον παρακολουθει ο Zayn. Ενα εχω καταλαβει τοσο καιρο που ειμαι εδω. Ο Harry εχει καταληξει να ειναι το τσιρακι του. Δεν ξερω πως το καταφερε. Ψεματα; Πλυση εγκεφαλου;

Κλεινει την πορτα αφηνοντας εμενα και τον Harry μονους μας. Αφηνει το φαγητο διπλα μου και αμεσως του γυρναω την πλατη. Ξεφυσαει και νιωθω το κρεβατι να βουλιαζει στο σημειο που καθεται. Δεν κουνιεμαι ουτε εκατοστο.