Ειναι μια ιστορια ενος κρητικου και μιας νεαρης κοπελας που γνωριζονται κατα τυχη... Εκεινος απο την πρωτη στιγμη την ερωτευεται και σαν ανδρας κανει την αρχη. Εκεινη φενεται αδιαφορη... Αλλα στην πραγματικοτητα Δεν!! Ειναι... Θα ειναι δυσκολο να τ...
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Εχουμε ηδη αρχίσει με τον μανουσο να φτιάχνουμε το ρεμπεταδικο... αν και είμαστε σχεδόν όλη μέρα εκεί και κοπιαζουμε, δεν μας νοιάζει το αποτέλεσμα είναι φοβερό! Απο ένας χώρος σκονισμενος με ξεφλουδισμενους τοίχους έχει αρχίσει να γίνεται ενα κλασικό ρεμπεταδικο... μας βοηθάει και η Μελίνα σε αυτό, μια γυναικεία άποψη είναι πάντα χρήσιμη! Μας βοήθησε να διαλέξουμε τα χρωματα και τα έπιπλα.. δε λέω έχει ωραίο γούστο η γυναικα μου.. και πράγματι είμαι υπερήφανος για αυτήν, φαινεται χαρούμενη με το όλο θέμα.. και εγώ χαίρομαι επίσης! Είμαστε ακόμη στο κρεβάτι,δεν έχει ξημερώσει καλά γιατί βρέχει και ο ήλιος δεν έχει φανεί ακόμη! Είναι νωρίς γύρω στις 8:00 και εξω ρίχνει πολύ βροχή.. μπουμπουνιζει δυνατά και οι σταγόνες της βροχής χτυπάνε αδιάκοπα το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας μας.. η Μελίνα αρχίζει να ξυπνάει στο άκουσμα της βροχής.. και έρχεται πιο κοντά μου,την σκεπαζω καλύτερα με την κουβέρτα για να μην κρυώσει μιας και έχει αρχίσει να κάνει κρύο... -καλημέρα κοριτσάκι μου είπα με βαθιά φωνη -καλημέρα είπε καθώς τεντονωταν κάτω απο την κουβέρτα.. -βρέχει λιγάκι σήμερα.. -μμ λιγάκι.. είπε η Μελίνα με εναν ναζιαρικο τόνο στην φωνη της.. μιας και δεν έβρεχε λίγο.. -σωπα! Θέλεις να πάμε μια βόλτα; -μα.. είπε και την διέκοψα -με το αυτοκίνητο θα πάμε να απολαυσουμε την βροχή -ένταξη είπε και μου έδωσε ενα πεταχτο φιλι στα χείλη και εγώ χαμογελασα με την κίνηση της.. ηταν τόσο γλυκιά σήμερα.. σαν κάτι να έχει αλλάξει πανω της.. μα δεν ξέρω τι! Σηκωθηκα και πήγα στην τουαλέτα για να κάνω ενα ντουζ να ξυπνησω, άφησα την φόρμα μου στο πάτωμα και μπήκα για ντουζ.. το νερό έπεφτε πάνω στο σωμα μου και αυτό με χαλαρωνε.. ενα βογκητο απόλαυσης ξέφυγε απο μέσα μου και δαγκωσα έντονα το κάτω χείλος μου.. η βροχή δυνάμωνε και τα μπουμπουνιτα αρχισαν να γίνονται πιο έντονα, τελειωσα το ντουζ και τυλίχτηκα με μια μαύρη πετσέτα , άρχισα να ντυνομαι και κλασικά έβαλα κάτι πρόχειρο ενα τζιν λιγάκι φαρδι και ενα λευκό φουτερ φορεσα το μαυρο μου μπουφάν και πήγα στην κουζίνα οπου βρήκα την Μελίνα να φτιάχνει καφέ... -έτοιμη; ρωτησα καθώς επινα λίγο καφέ -σε δέκα λεπτακια είπε χαμογελοντας και πήγε προς το υπνοδωμάτιο μας και εγώ κάθησα σε μια καρέκλα κοιτάζοντας την βροχή να πέφτει πανω στο τζαμί.. πολλές σκέψεις πέρασαν απο το μυαλό μου... ακόμη σκέφτομαι ποιος ηταν εκείνος που την κοιτούσε στο γλέντι... μα ξέρω πως εκανα λάθος που την χτυπησα... μα όταν θυμωνω χάνω τον ελέγχω! Δεν μπορω να βλέπω πως την κοιτάζει άλλος εκτός απο εμένα.. δεν μπορω να ξέρω πως την θέλει άλλος εκτός απο εμένα... δεν θέλω να ξέρω πως κάποιος άλλος την κοίταζε! Είναι δικιά μου! Μονο δικιά μου και κανενός αλλου... δεν θα αφήσω ποτέ κανέναν να μου την πάρει! Απο τις σκέψεις μου με έβγαλε η Μελίνα η οποία είχε πλέον ετοιμαστεί και στεκόταν μπροστά μου.. -πάμε; ρωτησα αφήνωντας το φλιτζανι μου στον νεροχυτη -ναι πάμε είπε και κουμπωσε το μπουφάν της Βγήκαμε απο το σπίτι και επιταχυνα το βήμα μου καθώς έβρεχε δυνατά και φορεσα την κουκούλα μου,ανοιξα γρήγορα την πόρτα του αυτοκινήτου και μπήκαμε μέσα.. τα μαλλια μου είχαν βραχεί λιγάκι το ίδιο και το μούσι μου..η ανάσα μου ηταν λαχανιασμενη απο το τρέξιμο, πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησα το αμάξι... είχαμε λιγάκι δρόμο μπροστά μας.... ήθελα να την πάω στα μέρη μου.. εκεί που μεγάλωσα μέχρι τα έντεκα μου χρόνια..ήθελα να της δείξω ενα πολύ ομορφο μέρος που είχα ανακαλύψει τοτε... -που πάμε; -θα δεις.. είπα με πονηρό χαμόγελο.. Μισή ωρα αργότερα ειμασταν εξω απο το παλιό μου σπίτι..το οποίο ηταν πλεον παραμελημένο.. δεν έμενε κανεις εκεί! Θα είχε πολλά χρόνια να κατοικηθεί.. ίσως απο τοτε που φύγαμε εμείς! Νιώθω ενα συναίσθημα θλίψης να με διακατέχει...μα προσπαθώ να το ξεπεράσω και να μην το δείξω!
-γιατί ήρθαμε εδώ; -αυτό είναι το παλιό μου σπίτι..είπε με σκιμενο το κεφάλι γιατί τα ματια μου είχαν άρχισει να βουρκωνουν.. θυμήθηκα τους γονεις μου..και τα παιδικά μου χρόνια.. παρέμεινα με το κεφάλι σκιφτο για να μην δει η Μελίνα τα ματια μου..δεν ήθελα να δείξω ευαισθησία! -έλα είπα κατά ανοιξα την πόρτα -μα βρέχει πολύ παραπονέθηκε και χωρίς να προλάβει να πει κάτι την τράβηξα μαζί μου... πήγαμε στην πίσω αυλή του σπιτιού μου και ανοιξα μια παλιά ξύλινη πόρτα με σκουριασμενη κλειδαρια... -όταν ήμουν μικρός εδώ ερχομουν όταν έβρεχε.. είπα κανοντας στην άκρη για να δει η Μελίνα.. ηταν ενα δωμάτιο που είχε φτιαξει ο πατέρας μου όταν ήμουν εξι χρονων..τοτε ηταν για να παίζω..μα όσο μεγάλωνα έγινε ο χώρος που με μάθαινε να χορεύω.. στα εννιά μου μου έκανε το πρωτο μαθημα χορού κατά σιγά σιγά μου έμαθε να παίζω μπουζούκι.. είναι ακόμη εκεί.. ξεχασμένο στην γωνία που το άφησα τελευταία φορά..καθόταν εκεί μέσα στην σκόνη και με περιμενε..σαν να ξερε πως καποτε θα το ξανά επιανα στα χέρια μου... πλησιαζω κοντά και το περνώ στα χέρια μου.. η Μελίνα με κοιτάζει παραξενεμενη και εγώ αρχίζω να το βγάζω απο την σκονισμενη δερμάτινη θήκη του.. -τι είναι αυτό; ρώτησε κανοντας στην άκρη μια βρεγμενη τούφα απο τα μαλλια της.. -μπουζούκι.. έπαιζα μικρός,με μάθαινε ο πατέρας.. είπα με νοσταλγία -θυμάσαι ακόμη να παίζεις; ρώτησε η Μελίνα χαμογελαστα -ίσως..δε ξέρω! -δοκίμασε! Είπε σπροχνωντας με απαλά στον ώμο -αστο.. μωρέ δε πειράζει.. είπα απογοητευμένος πιστεύοντας πως δεν θα θυμάμαι τίποτα! -σε παρακαλώ! Είπε γλυκά η Μελίνα..και είπα να ης κάνω το χατίρι! -άντε καλά! Είπα και έπιασα το μπουζούκι στα χέρια μου... ετρεμα.. μα άρχισα να παίζω τις χορδές...και ηταν σαν να μην είχα ξεχάσει τίποτα...στην αρχή έπαιζα δειλά...μα ύστερα πήρα το θάρρος μου! και άρχισα να τραγουδώ ενα παλιό τραγουδι της Κρήτης με υπερηφάνια και η Μελίνα στεκόταν μπροστά μου και με κοιτούσε αφωνη..
"Όλου του κόσμου τα νησια Που είναι στον πλανήτη Παλι μαζί δεν κανουνε Την ομορφιά σου Κρήτη "
Είπα περιφανα αφήνωντας κάτω το μπουζούκι.. -παίζεις υπέροχα! Πρεπει να το εκμεταλαυτουμε αυτό! -τι εννοείς είπα πιάνοντας αμήχανα τον σβέρκο μου.. -μπορείς να παίζεις μουσική στο μαγαζί! -ίντα λες μωρέ γυναικα! Πράμα δεν ξέρω! -ξέρεις! Άκουσε με θα είναι υπέροχο! -δεν.. ξέρω είπα δυστακτικα.. έλα πάμε σπίτι τώρα είπα και πήρα μαζί μου το μπουζούκι..
Σωτήρης.. Δεν μπορω να ηρεμισω! Την βλέπω συνέχεια στον ύπνο μου.. την ονειρευομαι.. και τώρα νωμιζω πως τρελάθηκα! Βγήκα στο μπαλκόνι να καπνισω ενα τσιγάρο.. στο απέναντι σπίτι..έχει να πατήσει άνθρωπος εδώ και χρόνια!μα τώρα μόλις...είδα εκείνη! Μαζί με αυτόν.. δεν μπορεί με γελούν τα ματια μου! Μου έχει γίνει εμονη ιδέα! Έμαθα πως εκείνος... που την έχει κοντά του αντί για εμένα θα ανοίξει σε λιγες μέρες ενα ρεμπεταδικο... θα είναι ο μόνος τροπος για να την βλέπω συχνα... και ας μην μου μιλάει! Μου αρκεί μονάχα να την βλέπω! Μα εγώ δεν το βάζω κάτω..θα προσπαθήσω να την κερδίσω...
"Μοίρα μου σ'ιντα σου φταιξα Κατά με καταδικαζεις Κι όλο καινούριες συμφορες Μες στη ζωή μου βάζεις " Είπα σβήνοντας το τσιγάρο μου...
