Μετά από την πολύωρη συζήτηση των παλιών φίλων, η ώρα είχε πάει 2 τα ξημερώματα. Έτσι, αποφασίσαμε να πάμε στην καμπίνα μου και να ξαπλώσουμε για λίγο. Ανεβήκαμε στο πάνω κρεβάτι σιγά σιγά για να μην ξυπνήσουμε μια κοπέλα που κοιμάται στο ίδιο δωμάτιο και μπαίνοντας μέσα απ τα σκεπάσματα, με παίρνει αγκαλιά και κλείνουμε τα μάτια απολαμβάνοντας την ησυχία. Και όπως κάθε φορά, δεν υπήρχε περίπτωση να μην μας το χαλάσει κάποιος. Το κινητό μου μέσα στην ησυχία, χτυπάει με τον πιο δυνατό ήχο και πετάγομαι απ την αγκαλιά του για να το βρω χωρίς να ξυπνήσω την κοπέλα απο κάτω που δεν της φταίει σε τίποτα να της χαλάω εγώ τον ύπνο της.
"Ναι.." λέω ψιθυριστά. Ο Νίκος με κοιτούσε με περιέργεια για να μάθει τι συμβαίνει. Ήθελα να ήξερα, πως στο διάολο βρήκα σήμα μες την μέση του πελάγους!
"Κοιμάσαι??" ακούω απ την άλλη γραμμή τον Κώστα αγχωμένο.
"Όχι μωρέ. Καθαρίζω φασολάκια!" τον ειρωνεύομαι.
"Κόψε τις μαλακίες. Έχουμε θέμα."
"Τι θέμα?" λέω ταραγμένη.
"Η Κωνσταντίνα. Έχει κλειστεί σε ένα δωμάτιο με έναν τυπά απο άλλο σχολείο και μάλλον πηδιούνται. Τι μάλλον δηλαδή που δεν μας αφήνει να μπούμε.."
"Τι σκατά? Τι έχει στο κεφάλι της αυτή η κοπέλα?" ρωτάω περισσότερο ρητορικά. Γενικώς αυτή η κοπέλα είναι επιπόλαιη αλλά εκείνη το ξεφτίλισε.
"Έλα απο δω να της πεις κι εσύ κάτι. Είμαστε εδώ και 1 ώρα απ έξω και της χτυπάμε να βγει αλλά μας γράφει. Όχι τίποτα. Δεν είναι και δικό τους το δωμάτιο. Είναι του Παπαδημητρίου και του Ελευθερίου.."
"1ον. Εγώ να έρθω αλλά δεν θα βοηθήσω περισσότερο. 2ον. Τι δουλειά έχουν στο δωμάτιο των παιδιών ??" λέω μπερδεμένη ενώ βλέπω τον Νίκο να κατεβαίνει ήδη σιγά σιγά.
"Έλα απο δω και θα σου εξηγήσω. Τελείωνε!" μου φωνάζει κι εγώ το κλείνω γρήγορα και κατεβαίνω τα σκαλάκια.
Πάμε στο διάδρομο όπου ήταν το δωμάτιο εκείνο και βλέπω γύρο στα 10 παιδιά να είναι απ έξω και να χτυπάνε την πόρτα. Μόλις βρίσκω τον Κώστα και μας εξηγεί πως τον γνώρισε πριν 2 ώρες και ότι είναι φίλος των παιδιών, πάω προς το πλήθος, τους κάνω νόημα να κάνουν στην άκρη και αρχίσω να βαράω δυνατά την πόρτα.
"Μα καλά, κλειδί δεν έχετε?" τους ρωτάω το πιο προφανές.
"Έχουμε αλλά ποιος τολμάει να μπει μέσα και να τους δει..??" λέει ο Παπαδημητρίου και αμέσως νευριάζω ακόμα περισσότερο. Είπαμε να κάνουμε τις μαλακίες μας στην 6ήμερη αλλά μην μας βγει και ξινό!
YOU ARE READING
Σε Μισώ
Teen Fiction"Μου σπας τα νεύρα αγοράκι μου, τι δεν καταλαβαίνεις??" του φωνάζω μπροστά σε όλο το σχολείο με το αίμα μου να έχει ανέβει στο κεφάλι. "Γιατί νομίζεις πως εγώ σε συμπαθώ? Είσαι το πιο κομπλεξικό κορίτσι που έχω γνωρίσει!" μου λέει εκείνος με ειρωνε...
