Το Ημερολογιο

36

-Ει, ησυχασε. Μην κλαις αλλο. Τωρα εισαι εδω. Μαζι μας.

-Ναι, αλλα οχι ο Harry. Πιστεψε με, αν ηταν στο χερι μου, δεν θα αφηνα να κανει κατι τετοιο. Απλα δεν.. δεν μπορουσα να κανω τιποτα. Δεν ειχα τη δυναμη.

-Το ξερω Felicity. Μην ανησυχεις. Ολα θα πανε καλα. Θα τον παρουμε πισω.

-Rose, πρεπει να σου πω και κατι αλλο, αλλα σε παρακαλω μην με μισησεις.

-Οχι, μην συνεχιζεις. Τα ξερω ολα. Μου τα ειπε ο Harry.

-Τι;

-Ναι. Λιγο αμεσως μετα που μαθαμε οτι σε απηγαγε ο Zayn.

-Ω Θεε μου. Ωστε το ξερεις. Τοτε.. τοτε γιατι δεν εισαι θυμωμενη μαζι μου; Γιατι.. γιατι εισαι ετσι;

-Δεν.. δεν ξερω. Ημουν θυμωμενη μαζι σου πιστεψε με. Απλα.. μετα συνειδητοποιησα οτι δεν φταις ουτε εσυ, ουτε ο Harry. Ισως λιγο ναι, αλλα περισσοτερο φταιω εγω. Αλλα δεν ειναι ωρα για αυτα. Θα μιλησουμε μετα.

-Οχι, οχι Rose μιλησε μου τωρα.

-Felicity ειλικρινα δεν ξερω τι να σκεφτω. Αγαπω τον Harry. Και το ηξερες απο την πρωτη στιγμη που σε γνωρισα. Ποτε ομως δεν περιμενα οτι θα φταναμε σε σημειο που θα ειχατε αισθηματα ο ενας για τον αλλο. Ουτε στα πιο τρελα μου ονειρα.

-Το ξερω αλλα δωσαμε τελος προτου κανουμε κατι. Επειδη ακριβως η δικη σας αγαπη ειναι πιο ισχυρη.

-Δεν το νομιζω Felicity. Θα ηθελα να το πιστεψω αλλα θα ηταν κριμα να ζω σε ενα ψεμα. Επρεπε να τον δεις πως ηταν οταν εσυ ελειπες. Δουλευε πυρετωδως. Ολοι δουλευαμε δηλαδη αλλα αυτος δεν εκλεινε ματι. Μπορει να αγαπαει και μενα, αλλα δεν νομιζω να ειναι οπως παλια. Νομιζω.. νομιζω τον εχω χασει πια.

-Rose.. Rose δεν ξερω τι να πω. Συγγνωμη. Δεν..

-Θα σε ρωτησω κατι αλλα σε παρακαλω απαντησε μου ειλικρινα.

-Φυσικα.

-Τον αγαπας;

Σιωπη. Δεν απανταει. Αλλα δεν χρειαζεται γιατι ξερω την απαντηση της. Τον αγαπαει. Και τον αγαπαει αληθινα. Ο Harry ειχε αργησει με την απαντηση του. Περιμενα και περιμενα και ενω το ηξερα οτι δεν θα ερχοταν, και παλι ειχα μια μικρη ελπιδα. Ειχα μια ελπιδα οτι δεν ειχα καταστρεψει τα παντα και οτι μπορει να με αγαπουσε οπως πριν.

Τωρα ομως, βλεποντας τα ματια της Felicity, καθε προηγουμενη ελπιδα μου πια εχει εξαφανιστει. Χαμηλωνει τα ματια και καθεται στο κρεβατι με το κεφαλι μεσα στα χερια της. Της γυριζω την πλατη και προσπαθω να κρυψω τα δακρυα που προηγουμενως απειλουσαν ενω τωρα τρεχουν σαν ποταμι στα μαγουλα μου.

Βγαινω αργα απο το δωματιο και τρεχω στο σαλονι. Ολοι οσοι βρισκονταν και πριν, βρισκονται και τωρα καθισμενοι στις ιδιες θεσεις. Με κοιτανε με απορια ενω εγω συνεχιζω να τρεχω προς το αυτοκινητο μου. Ακουω αμυδρα καποιες φωνες να φωναζουν το ονομα μου, αλλα δεν γυρναω σε κανενα. Ξερω τι πρεπει να κανω. Δεν μπορει να συνεχιστει αλλο αυτη η κατασταση.

Ριχνει ψιλοβροχο και καθως μπαινω στο αυτοκινητο, αναβω ταυτοχρονα την μηχανη και ξεκιναω. Ξερω που πρεπει να παω. Σηκωνω το κινητο μου και πληκτρολογω ενα τηλέφωνο που ηλπιζα να μη χρειαστει να παρω ποτε. Το σηκωνει αμεσως.

-Παρακαλω;

-Πες μου που εισαι. Εμενα θελεις, εμενα θα παρεις.