"Τι θες να σου πω? Πως όντως είναι αλήθεια αυτό που είπε ο μαλάκας? Ναι, αλήθεια είναι!" λέει νευριασμένος κοιτώντας το πάτωμα.
"Μωρό μου.." τον χαϊδεύω και του λέω ήρεμα όμως εκείνος τσιτώνεται και φωνάζοντας μου "Δεν θέλω να με λυπάσαι! Κανένας δεν θέλω να με λυπάται εξαιτίας αυτού του ανθρώπου που με παράτησε.. Για μένα δεν υπάρχει πια! Ποτέ δεν υπήρχε.." και σηκώνεται έτοιμος να φύγει.
"Νίκο! Περίμενε.." τον σταματάω μόλις φτάνει στο σαλόνι και τον παίρνω σφιχτά αγκαλιά. Νοιώθω το σώμα του να χαλαρώνει και με αγκαλιάζει κι εκείνος. Μου δίνει ένα φιλί στο κεφάλι μου και σκύβει για να με φιλήσει. Απομακρύνει λίγες τούφες μπροστά απ το πρόσωπο μου και μου με φιλάει.
"Καλύτερα να πηγαίνω.. Πρέπει να διαβάσεις." μου λέει βραχνιασμένος, ίσα που έβγαινε η φωνή του.
"Θες να μείνεις λίγο ακόμα..? Δεν μπορώ να σε αφήσω να φύγεις έτσι.. Εγώ είμαι η υπεύθυνη για όλο αυτό.." σχεδόν τον παρακαλάω. Δεν πρέπει να τον αφήσω να πάει έτσι σπίτι του. Δεν μπορώ να τον αφήσω να οδηγήσει έτσι..
"Εσύ γιατί είσαι υπεύθυνη?" λέει μπερδεμένος.
"Εγώ προκάλεσα όλο αυτό το χαμό. Εάν δεν του το είχα ξεκόψει εκείνο το βράδυ, τώρα δεν θα είχα συμβεί τίποτα.." λέω ένοχη, κοιτώντας κάτω. Με τα δάχτυλα του, μου σήκωσε λίγο το πιγούνι μου και έσκυψε κι εκείνος για να με βλέπει καλύτερα.
"Για το μόνο που μπορείς να νιώθεις υπεύθυνη είναι που μου έχεις πάρει το μυαλό ομορφιά μου.." λέει τόσο γλυκά που δεν μπορώ να κρύψω το χαμόγελο που εμφανίζεται στο πρόσωπο μου και με ένα ξαφνικό σάλτο, πηδάω πάνω του και τυλίγομαι γύρο του, κάνοντας τον να πέσει στον καναπέ που ήταν πίσω του. Σκάσαμε και οι δύο στα γέλια και πειράζαμε ο ένας τον άλλον. Ένοιωσα μια γαλήνη. Πως όλα τελείωσαν με μερικά τραύματα, κάποια τα οποία είναι θα κρατήσουν λίγο περισσότερο, όμως θα τα ξεπεράσουμε μαζί.
Περάσαμε όλο το υπόλοιπο πρωί αγκαλιασμένοι στον καναπέ και απλά κοιτιόμασταν. Ώρες ώρες νοιώθω πως με αυτόν τον άνθρωπο μπορώ να κάτσω ώρες ολόκληρες χωρίς να λέμε τίποτα.
"Πρέπει να φύγω.." λέει καθώς ήμουν στην αγκαλιά του και μου χάιδευε τα μαλλιά απαλά. Σηκώνω λίγο το κεφάλι μου για να τον βλέπω και εκείνος έτριβε τα μάτια του. Τον κοίταξα παραξενεμένη και τον ακούμπησα απαλά στο μάγουλο του.
"Εντάξει είσαι..?" λέω βραχνιασμένη και ξεροβήχω για να καθαρίσω τη φωνή μου.
"Ναι.." λέει γαλήνιος και με φιλάει στο μέτωπο καθώς κάνει την κίνηση να σηκωθεί. Τον κοίταξα με νόημα, σαν να του λέω 'σίγουρα?' κι εκείνος μου έδωσε ένα καθησυχαστικό φιλί.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Σε Μισώ
Teen Fiction"Μου σπας τα νεύρα αγοράκι μου, τι δεν καταλαβαίνεις??" του φωνάζω μπροστά σε όλο το σχολείο με το αίμα μου να έχει ανέβει στο κεφάλι. "Γιατί νομίζεις πως εγώ σε συμπαθώ? Είσαι το πιο κομπλεξικό κορίτσι που έχω γνωρίσει!" μου λέει εκείνος με ειρωνε...
Part 17
Ξεκινήστε από την αρχή
