Lost Feather

Chapter 4

Ik blijf stug doorlopen, ook al hoor ik overal geschreeuw vandaan komen. Shit, ze zijn er nu al achter gekomen dat ik uit de cel ben. Ik moet dus nu echt gaan opschieten. Ik versnel mijn pas door de gangen, en schiet nog net weg voordat er iemand recht voor mijn neus loopt. Hij loopt gelukkig gewoon de andere kant op, gevolgd door nog een stuk of vijf engelen. Hij blijft ze commanderen terwijl ze steeds verder weg komen en ik het gesprek niet meer kan meeluisteren. Ik loop snel weer verder. Waar zou Uriël haar laten? Het moet ergens veilig zijn, waar ik niet zomaar bij kan komen, aangezien hij al weet dat ik eraan kom. Het moet veilig zijn, en hij heeft sowieso een bewaker op een meter afstand van haar. Wat is volgens hem de meest veilige kamer om haar te verstoppen?

Wat als hij haar verstopt in zijn eigen slaapkamer? Ik ken hem ondertussen goed genoeg om te weten dat hij haar daar waarschijnlijk heeft zitten. Nog sneller ren ik de gangen af. Ik heb geluk dat ik hier heel lang zelf gewoond heb, anders zou ik nooit de hele plattegrond van deze plek uit mijn hoofd weten. Ik moet haar vinden.

Ik ben nu dichtbij, overal is nu ondertussen alarm geslagen. Al vele malen heb ik bewakers moeten omzeilen, maar ik ben nu eindelijk bijna aangekomen bij zijn kamer. Ik sla voor de laatste keer linksaf, en loop recht in de armen van een engel. Ik reageer sneller, en maak van zijn verbaasdheid gebruik om de andere kant op te rennen. Meteen word ik achtervolgt door de engel en het groepje die met hem liep, terwijl die steeds harder beginnen te schreeuwen. Hoe moet ik ooit die kamer inkomen als iedereen weet waar ik ben? Ik ren een lange gang door, maar zie al aan de andere kant een groepje engelen aankomen rennen. Achter me is ook geen optie. Ik ben omsingeld. Voordat ik een goed ontsnappingsplan heb kunnen bedenken zijn ze al dichterbij en werken ze me op de grond. Een paar lopen weg, waarschijnlijk om Uriël te halen. Ik weet dat het over is, maar ik kan het toch niet laten om alsnog te proberen los te komen. Ik was zo dichtbij. Ik was godverdomme zo dichtbij. Ik kan de deur vanaf hier zien, als die engelen mijn blik niet zouden blokkeren. Mijn handen worden op mijn rug gebonden als ik zie hoe een paar engelen met Uriël deze kant op komen. Zijn voldane blik is op dit moment wel het allerergste. Wat ik er wel niet voor over heb om hem nu een dik pak slaag te geven.... "Zo, Michael, ben je weer een stoute jongen geweest? Als je nou gewoon op de kont was blijven zitten was er helemaal niks aan de hand geweest... nu ben ik weer genoodzaakt zware straffen te geven". Ik wil hem in zijn gezicht spugen, maar aangezien ik met mijn gezicht bijna tegen de grond ligt lukt dat niet. In plaats daarvan kijk ik hem gewoon zo vernietigend mogelijk aan.

Hij komt rustig meer mijn kant op. "Wilde je bij je vriendinnetje op bezoek? Sorry, de bezoekersuren zijn al lang voorbij. En daarbij, ze wil je niet eens zien. Weet je dat nog?". Hij zit me nu gewoon nog meer op te fokken. Hij wil dat ik breek. Ik doe mijn best rustig te blijven liggen. Het is over. Uriël kijkt drie van de engelen aan. "Jullie. Neem hem mee. Ik had gehoopt hem in die cel te kunnen houden, maar blijkbaar is dat niet veilig genoeg. Hij mag in geen geval nogmaals zo dicht in haar buurt komen". Direct word ik ruw opgepakt en weggedragen. "Je komt hier niet mee weg, Uriël! Ik ga haar uit jouw handen redden, al is het het laatste wat ik doe!", schreeuw ik met mijn laatste adem. Dat rennen heeft mij meer vermoeit dan ik gehoopt had. Uriël loopt weer even naar me toe. "Jij denkt dat jij haar kan redden? Kom op, je kan niet eens jezelf redden!". Met die woorden balt hij zijn vuist en slaat me zo hard in mijn gezicht dat alles zwart word.

Jessica

Het is hierbuiten helemaal in rep en roer. Ik kan geen kant op, omdat die rare vent van Uriël zijn ogen maar niet van mij af kan houden. Er is geen kans dat ik hieruit kan ontsnappen. Plots word het buiten de deur veel rumoeriger en hoor ik steeds meer voetstappen deze kant op komen. Wat is er aan de hand? Hebben ze die uitbreker al gevonden? Wat nou als die zich net buiten deze muren bevind? Dat is de enige gedachte waarbij ik blij ben dat ik hier veilig binnen zit. Buiten hoor ik gemompel, ik kan er niet goed uit opmaken waar ze het precies over hebben. Tot een paar minuten later.

Het is een paar minuten later, en ik heb alsnog al mijn concentratie op het gesprek aan de andere kant van de deur gezet. Plotseling hoor ik iemand schreeuwen, en de stem klinkt bekend. De precieze tekst kan ik niet opmaken, maar ik ben er vrij zeker van dat dat Mike moet zijn. Wat doet hij daar? Ik loop naar de deur toe, maar mijn bewaker is sneller en blokkeert mijn pad. "Ik heb orders jou er niet doorheen te laten". Ik spuug in zijn gezicht. Zijn uitdrukking geeft mij gelijk een glimlach. "Zie ik eruit alsof ik iets geef om jouw orders?". Ik heb hem duidelijk boos gemaakt. Zonder verder nog een woord te zeggen pakt hij me vast en pint me vast op het bed. "Orders zijn orders". Ik kan geen kant op. "Oké, orders zijn order. Kan je me in ieder geval loslaten?". Hij aarzelt even, maar laat me dan toch maar gewoon los. Ondertussen lijkt het buiten weer een stuk rustiger. Bijna alle geluiden zijn verstomd. Hetgene wat daar was, is nu weg. Zou dat echt Mike geweest zijn? Ik zal het wel nooit weten. Het blijft nog even stil, totdat Mayke de kamer binnen komt lopen, gevolgd door Uriël. "Het is over". 

***

Sorry, dit is best wel een kort hoofdstuk :$

Ik hoop dat jullie het verhaal tot nu toe nog leuk vinden! Laat alsjeblieft je gedachten achter in de comments! :D Ik vind het echt enorm leuk jullie reacties te lezen en te commenten! 

Ik wil volgende week veel geschiedenis van de engelen bekend gaan maken, so just wait for it! :D

Iemand nog tips voor de verhaallijn? En is dit verhaal nog wel een beetje aan de originele kant? Ik zou het niet leuk vinden om weer een van de vele cliché boeken te schrijven op Wattpad...

Laat al je gedachten achter in de comments!!

Larissa <3