ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ

αποκαλύψεις...

- ναι είπα αυστηρά
- τα βρήκες ρώτησε ο Αλέξης ακόμη πιο αυστηρά από εμένα
-όχι χρειάζομαι κόσμο χρόνο, δεν έχω ιδέα που μπορεί να είχε ο Στρατός τα διαμάντια
-έχεις 24 ώρες είπε αυστηρά
-Δεν θα προλάβω.. θέλω κόσμο χρόνο!
-Καλός... έχεις διορία 48 ώρες τότε μα φρόντισε να τα βρεις.. δεν σου χαρίζω άλλο χρόνο! Είπε και έκλεισε απότομα το τηλέφωνο! Το έκλεισα και το έβαλα στην τσέπη μου.. όταν κατάλαβα ότι όση ώρα μιλούσα ο Θανάσης στεκόταν πίσω μου και άκουγε τα πάντα!
Σταύρωσε τα χέρια του και είπε
-ακούω! Τι έχεις να μου πεις για αυτό; είπε απότομα και θυμωμένα όπως και κάθε πατέρας στην θέση του! Θα πιστεύει πως είμαι ένα ρεμάλι, μπλεγμένος με βρωμοδουλειες..
Ήμουν αναγκασμένος να του τα πω όλα!.. και έτσι έπρεπε!
-άκου Θανάση.. είπα λίγο διστακτικά στην αρχή... στα γενέθλια της Μελίνας είχαμε βγει μια βόλτα, για έναν καφέ...και εκεί ένας τύπος λίγο μεγαλύτερος της.. την πείραξε! Πήγε στην τουαλέτα και άπλωσε χέρι! Ακολούθησα και εγώ όμως αυτόν τον τύπο και τελικά βρεθήκαμε στην τουαλέτα να παλεύουμε... ωμός μας χώρισε ο υπεύθυνος και μας έδιωξε.. αλλά Δεν επιτρέπω σε κανένα!! Ρεμάλι να αγγίζει την Μελίνα.. και έτσι ξεκίνησα μια κρητική βεντέτα... έκανα μια παύση για να καταπιώ, όμως αυτός ο τύπος ήταν μπλεγμένος με την νύχτα και έτσι την επόμενη μέρα ήρθε και με βρήκε στην δουλειά.. και με απείλησε.. εγώ όμως αντέδρασα χωρίς να το σκεφτώ! Και το βράδυ όταν γυρνούσα σπίτι παραλίγο να με σκοτώσει... δεν τα κατάφερε όμως!.. μετά από λίγο βρέθηκα εγώ με το όπλο στα χέρια μου να τον σημαδεύω... ήταν η τέλεια στιγμή για να κάνω αυτό που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου... για να κάνω την βεντέτα.. όμως η τύχη δεν ήταν με το μέρος μου! Πριν προλάβω να πατήσω την σκανδάλη κάποιο άλλο όπλο με σημαδευε... και ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός του.. και εκείνο το βράδυ έμαθα κάτι που στην αρχή δεν ήθελα να πιστέψω αλλά ήταν αλήθεια... ο Στρατός κολλητός μου και ανιψιός σου τους τελευταίους δύο μήνες είχε μπλέξει με την νύχτα.. και δεν ήταν ατύχημα Θανάση... αυτοί τον σκότωσαν! Είχε πάρει κάτι που τους ανήκε! 100 διαμάντια καθαρά... τα είχε ο Στρατός και ανήκαν σε αυτούς έτσι τον σκότωσαν για πλάκα! Και τώρα έψαχναν εμένα... για να τους δώσω πίσω αυτό που ψάχνουν! Αυτό που τους ανήκει...
Ο Θανάσης με κοίταγε σοβαρός και για λίγο δεν μιλούσε
-Μάνο μας έβαλες σε μεγάλο κίνδυνο! Δεν μπορώ όμως να πως πως φταις μόνο εσύ.. και ο ανιψιός μου φταίει.. που έμπλεξε δε δαύτους... εσύ όμως δεν έπρεπε να τα βάλεις μαζί τους... Μάνο λυπαμε που στο λέω αλλά πρέπει να κανείς αυτό που σου λένε... δεν παίζουμε με τέτοιους ανθρώπους θα σε φάνε το καταλαβαίνεις; και βάζεις σε κίνδυνο την Μελίνα!
- ααχ το ξέρω Θανάση! Το ξέρω και τι να κάνω όμως; να τον αφήσω έτσι ; την άγγιξε! Τόλμησε να ακουμπήσει την γυναίκα μου ενώ είδε ότι συνοδεύεται!
-συνελθε! Φώναξε δυνατά ο Θανάσης δεν θα κανείς τίποτα παραπάνω από αυτό που σου λένε αυτοί! Το κατάλαβες; Αλλιός ξέχασε την την κόρη μου!

#Λίγο νωρίτερα.
 
-Μελίνα μου φέρε σε παρακαλώ το τραπεζομάντιλο από την ντουλάπα! Είπε η Πηνελόπη καθώς έκοβε την σαλάτα

-ναι μαμά! Σε πιο συρτάρι είναι;
-στο πρώτο! Είπε η Πηνελόπη
-εντάξει έρχομαι!
 
    Μελίνα:
Πήγα στο δωμάτιο των γονιών μου για να φέρω το τραπεζομάντιλο που μου είπε η μητέρα μου... αλλά το βλέμμα μου έπεσε στο χαρτί που ήταν ανάποδα κάτω στο πάτωμα... το σήκωσα και το διάβασα...
Τα πόδια μου λύγισαν και τα δάκρυα άρχισαν να πέφτουν ανεξέλεγκτα στα Μαγούλα μου! Δεν πίστευα στα μάτια μου!... αυτό που κράταγα ήταν..ένα... πιστοποιητικό υιοθεσίας!!!! Δικό μου! Έγραφε το όνομα μου μα το επώνυμο ήταν διαφορετικό! Το επώνυμο μου κανονικά ήταν Μελίνα Παπαδάκη... <<το ζεύγος βανδουλακη επιθυμεί να υιοθετήσει το 4 μηνών κορίτσι του ζεύγους Παπαδάκη>> και είχε ένα σορό σφραγίδες και υπογραφές... ήταν ένα παλιό χαρτί σχεδόν ξεθωριασμενο...  ο θυμός και το μίσος έγιναν έντονα μέσα μου το κλάμα μου όλο και δυνάμωνε... ένιωθα απαίσια! Δεν μπορούσα να το πιστέψω... #

-δεν είμαι κόρη σου! Ακούστηκε δυνατά η φωνή της Μελίνας πίσω από τον Θανάση και εκείνος φάνηκε να τα χάνει στα λόγια της... έγινε άσπρος και χαράχτηκε!
-τι.. τι... λες κόρη μου τρελάθηκες είπε ο Θανάσης ψελλιζωντας...
-τι είναι αυτό!!! Είπε φωνάζοντας οργισμένη και του έδειχνε ένα παλιό χαρτί
-που το βρήκες αυτό ;
-τι σημασία έχει; είπε με δάκρυα στα μάτια
Και εγώ πήγα να την αγκαλιάσω για να ηρεμήσει λίγο, έτρεμε από τα νεύρα και τον θυμό της, ήρθε και η Πηνελόπη κοντά μας...
-τι έγινε; τι πάθετε;
-γυναίκα.. είπε με σκιφτο το κεφάλι ο Θανάσης, η Μελίνα το έμαθε!
-πιο ;
-αυτο! Είπε βουτώντας το χαρτί από τα χέρια της Μελίνας Μαξ το έδωσε απότομα στην Πηνελόπη η οποία δάκρυσε αμέσως
-Μελίνα μου σε παρακαλώ θα σου εξηγήσω είπε δειλά-δειλά
-δεν θέλω να ακούσω τίποτα! Με ακούς; τίποτα παρατηρήστε με, δεν θέλω να σας ξαναδώ ποτέ!!! Φώναξε οργισμένη και πήρε απότομα το μπουφάν της και το φόρεσε γρήγορα
-Μάνο σε παρακαλώ πάμε σπίτι είπε μέσα από τους λυγμούς της..
-έλα κοριτσάκι μου πάμε είπα και την έσφιξα στην αγκαλιά μου.. για να την κάνω να νιώθει προστασία, είχε σπαραξει στο κλάμα! Γαμωτο!  Δεν μπορούσα να την βλέπω έτσι!! Άνοιξα την πόρτα και φύγαμε χωρίς; η Πηνελόπη και ο Θανάσης να πουν τίποτα... δεν είχαν άλλωστε να πουν κάτι...
Πήγαμε σπίτι και κράτησα την Μελίνα στην αγκαλιά μου για πολύ ώρα χαϊδεύοντας της τα μαλλιά και δίνοντας της απαλά φιλία για να ηρεμήσει, μερικές ώρες αργότερα είχε σταματήσει κάπως το κλάμα... απλός δακρύζει τώρα και σώμα της έχει ηρεμήσει αναπνέει κανονικά!
-Μάνο.. λέει δειλά...
-τι είναι κοριτσάκι μου ; απαντάω ψιθυρίζωντας στο αυτί της...
-θέλω να κάνουμε έρωτα είπε χωρίς να με κοιτάει
-Μελίνα μου είσαι σίγουρη;
-ναι είπε και χαμογέλασε λιγάκι
  Της έδωσα ένα φιλί που στην αρχή ήταν απαλό και ύστερα πιο έντονο, έφτασα ως το λαιμό της και κατέβηκα Λίγο πιο κάτω, εκείνη παραδόθηκε στα χέρια μου... και εγώ της έκανα έρωτα.. ξανά! Ένιωθα τα σηκώθηκα μου να περνούν φωτιά, το κορμί μου είχε ζεσταθεί τόσο πολύ που ιδρωσα, στο τέλος την πείρα στην αγκαλιά μου ξανά και αποκοιμηθηκαμε μαζί ο ένας στη αγκαλιά του άλλου....