The Alpha, my mate

*·°The Alpha, my mate°·*18)

Hoofdstuk 18: "Lieve schat. Waarom sta je hier in je nakie te panikeren over je heuvels?"
-

«Penelope»

De laatste vijf maanden, nadat ik ontwaakt was uit mijn 'coma', waren . . . moeilijk. Er is veel gebeurt. Heel veel.

Ik zucht diep.

Ik kan nog steeds niet geloven wat er allemaal gebeurt is.

Je vraagt je vast af wat, nietwaar?

Nou, zet je schrap, want er komt een hoop op je af.

'Doe niet zo dramatisch,' moppert Celina.

*3 maanden geleden*

Nadat Cody en de packdoctor, Emerson, mijn half verlamde lichaam naar mijn kamer hadden gedragen, met Candy op onze hielen, was er een doodse stilte.

Candy en Cody keken me alleen aan, met een vreemde blik. En ze bleven mij maar aanstaren.

Emerson was ook stil, hij had ook dezelfde blik als de tweeling, maar hij probeerde het zo min mogelijk te laten blijken. Hij had een koffer in zijn hand met waarschijnlijk dokter spullen. Natuurlijk.

En ik, ik was stil. Omdat ik niet wist wat ik anders moest doen. De pijn en de druk op mijn borstkas die ik had voordat ik coma lag, was er nog steeds. Even pijnlijk als toen, maar in de tijd dat ik in coma lag ben ik er gewend aan geworden.

Maar dat is niet waarom ik stil ben. Ik ben stil vanwege wat mijn mate heeft gedaan, door wat ik hem zag doen. Recht voor mijn neus. En ik deed niks. Ik kon niks doen. Ik kon alleen kijken en voelen hoe ik werd verraden. En ik voel het nog steeds. Die woede toen ik dat wicht weer zag, dat verdriet toen mijn mate haar zoende, en zijn duivelse lach die hij naar me wierp was het toppunt.

Ik voel alleen maar leegte. En pijn. En het meeste pijn komt vanuit mijn hart. Maar ook vanuit mijn borstkas.

Ik kijk op en Candy loopt naar me toe.

"Kom, laten we je eerst even opfrissen. Het zal je goed doen. Je hebt sowieso al 10 maanden niet normaal gedoucht." Candy lacht bedroeft en slaat haar ogen neer.

Ik knik en ze helpt me met het lopen naar de badkamer.

"Wil je dat ik je help of wil je even alleen zijn? Alleen? Okee. Ik haal wel even een stoel voor je zodat je rustig aan kan doen," zegt ze nadat ik haar antwoord had gegeven.

Een paar seconden later loopt Candy binnen met een setje kleding en een stoel, en loopt daarna weer weg.

Voorzichtig doe ik de deur op slot en ga ik zitten.

Mijn lichaam voelt vermoeid, ondanks dat ik meer dan 10 maanden in bed lag.

Ik zucht en sta weer voorzichtig op en kleed me uit.

Ik kijk dan naar mezelf in de pas spiegel terwijl ik tegen de stoel leun. En ik schrik een beetje.

Ik schrik van mijn lichaam die ondervoed uit ziet, van mijn gezicht die er vermoeid en verslagen bij staat. De turquoise edelsteen die in de amulet zat maar nu tussen mijn huid zit vastgegroeid. Mijn altijd wit-grijze ogen en wit-silver haar die er dof uit zagen. Ik leek niet meer op . . . ik.

Wacht, wat?

En dat is het moment dat ik paniekerig - en zonder kleding- de badkamer uit loop, naar de tweeling en de packdokter.

"Wat is dit? Waarom is dit ding in mij? Hoe in vredesnaam is het hier gekomen?!" Ik wijs naar de steen op mijn borstkas.

Okee Penelope. Haal diep adem. Kalmeer jezelf.