Οίνος Ευφραίνει Καρδίαν

Κεφάλαιο 5

από τους γοφούς και με φόρτωσε στον ώμο του

"Τι κάνεις ρε... Άσε με κάτω τώρα" είπα και τον χτυπούσα στην πλάτη, προχώρησε προς την κρεβατοκάμαρα, με ξάπλωσε στο κρεβάτι και ανέβηκε πάνω μου

"Είσαι εντελώς τρελός" είπα και μου χαμογέλασε με ένα τέλειο χαμόγελο

"Πιο πολύ από όσο πιστεύεις" απάντησε άνετος και όρμηξε στα χείλη μου

Τα χέρια του χάιδευαν όλο μου το σώμα και ανατρίχιαζα σε κάθε άγγιγμα του, αυτός ο άντρας είναι φωτιά. Άρχισε να πηγαίνει με τη γλώσσα του προς τα κάτω, έκανε διαδρομές με τη γλώσσα του από το στόμα μου μέχρι τον λαιμό μου, με έγλειφε και με δάγκωνε. Τα χέρια του μπήκαν κάτω από το φόρεμα και με χάιδευε πάνω από το εσώρουχο μου. Τον τράβηξα και του έβγαλα την μπλούζα, έπεσε πάλι πάνω μου, με σήκωσε ελάχιστα και ξεκούμπωσε το φερμουάρ από το φόρεμα μου, και μου το αφαίρεσε. Ανασηκώθηκε λίγο και με παρατηρούσε

"Χωρίς σουτιέν? δεν μας τα είπες αυτά κυρία Στεργίου" είπε ειρωνικά

"Δεν νομίζω να σας αφορά κύριε Γεωργιάδη ή κάνω λάθος.?"

"Κάνεις λάθος"

Επιτέθηκε στο στήθος μου, και έπαιζε με τις ρόγες μου, τις δάγκωνε τις έγλειφε και άρχισα να βογγάω. Μπήκε ανάμεσα στα πόδια μου και κατέβασε το εσώρουχο μου, έβαλε το κεφάλι του ανάμεσα στους μηρούς μου και πήρε μια βαθιά ανάσα που την ένιωσα στο δέρμα μου, άρχισε να με γλύφει και να κάνει κυκλικές κινήσεις με τη γλώσσα του, έβαλε ένα δάχτυλο μέσα μου και το κούνησε μερικές φορές, το έβγαλε και το έβαλε στο στόμα του " πολύ γλυκιά...πάρα πολύ γλυκιά" είπε και το ξαναέβαλε πάλι μέσα μου και το στριφογυρνούσε, τα βογγητά μου έγιναν περισσότερα, έσκυψε και άρχισε να με ξαναγλύφει. Σηκώθηκε και έβγαλε τα ρούχα του, μπήκε ξανά ανάμεσα στα πόδια μου και γλίστρησε μέσα μου, αφήσαμε και οι δυο μια ανάσα ελεύθερη, έβαλα τα χέρια μου γύρω από την μέση του, κουνιόταν αργά και τρυφερά στην αρχή, μετά έγινε πιο γρήγορος και πιο άγριος, τα ουρλιαχτά μου ακούγονταν σε όλο το διαμέρισμα. Με σήκωσε στην αγκαλιά του και πέρασε τα χέρια του στους ώμους μου, με κάρφωσε πάνω του και ένιωσα να με σκίζει στα δυο, με ανασήκωνε και με ξανακάρφωνε πάνω του ξανά και ξανά η ίδια κίνηση. Με ξάπλωσε ξανά πίσω χωρίς να βγει από μέσα μου, έγινε πιο άγριος, μετά από μερικές ωθήσεις ήμουν στα όρια μου, όπως και αυτός οι κινήσεις του έγιναν κοφτές και απότομες. Με κάρφωσε μερικέ φορές ακόμα και άρχισε να βογγάει καθώς τελείωνε μέσα μου, όσο εγώ έβγαλα μια κραυγή Έπεσε δίπλα μου και με τράβηξε κοντά του

"Αυτό ήταν...." Είπα και δεν βρήκα καμιά λέξη να το περιγράψω

"Ήταν...." Είπε και σταμάτησε και αυτός

"Προσλαμβάνεσαι" είπε μετά από λίγο

"Ώστε έτσι κύριε Γεωργιάδη ήθελες να δεις όλα μου τα ταλέντα?"

"Σοβαρά τώρα, θέλω να δουλέψουμε μαζί"

"Μόνο θα δουλέψουμε, αυτό που έγινε σήμερα και τις άλλες φορές ξέχνα το"

"Που το πας?" ρώτησε και κατάλαβα ότι είχε αρχίσει να νευριάζει

"Θέλω και εγώ να δουλέψουμε μαζί και μόνο να δουλεύουμε, μόνο συνεργάτες θα είμαστε, δεν θέλω να μπλέξουμε περισσότερο, εξάλλου δεν είχαμε και τίποτα πιο σοβαρό...Αυτή η δουλειά είναι αυτό που ήθελα, και δεν έχω σκοπό να την χάσω για ένα πήδημα, είναι ακριβώς ότι έψαχνα" ξεκαθάρισα την θέση μου.

Σηκώθηκε και άρχισε να ντύνεται με βιαστικές κινήσεις, είχε νευριάσει και δεν κατάλαβα τον λόγο, τι ήθελε δηλαδή να συνεχίσουμε έτσι, αυτό αποκλείετε.

"Ένα πήδημα? αυτό ήταν για εσένα?"

"Ναι τι άλλο θα ήταν, περνούσαμε και οι δυο καλά" εξήγησα και με κοίταζε με θυμό, απογοήτευση, δεν κατάλαβα

"Καλή σταδιοδρομία" είπε και βρόντηξε την πόρτα πίσω του φεύγοντας

Το επόμενο πρωί ξύπνησα από το ήχο του κινητού μου

"Καλημέρα σας κυρία Σεργίου από την εταιρία Γεωργιάδη είμαι , θα μπορούσατε να έρθετε το μεσημέρι για να υπογράψετε την πρόσληψη σας?"

"Ναι θα έρθω" απάντησα άκεφα και το έκλεισα

Σε κάθε στιγμή της ζωής μας ανοίγονται καινούργιες πόρτες...Άλλες ανοίγονται, αλλά αποφασίζουμε να τις ξανακλείσουμε χωρίς να μπούμε.Μερικές φορές οι πόρτες είναι περισσότερες από δυο, και η επιλογή είναι δύσκολη, γιατί δεν έχουμε ιδέα που μπορεί να μας οδηγήσουν!!! Για κάθε πόρτα που ανοίγεις, υπάρχει μία άλλη που αφήνεις πίσω σου. Αλλά όποια πόρτα κι αν ανοίξεις, ακόμα και αν αυτό που βρίσκεις , πίσω της δεν είναι πάντα αυτό που περιμένεις, μην βιαστείς να απογοητευτείς, γιατί όποια πόρτα και αν διαλέξεις και όπου και αν νομίζεις ότι σε πάει, η ζωή έχει μεγαλύτερη φαντασία από μας και ποτέ δεν ξέρεις πως θα σου γυρίσει το παιχνίδι!!!