Σε Μισώ

Part 11

"Τι συμβαίνει κορίτσι μου??" ρώτησε ο πατέρας μου ανήσυχος.

"Όχι, μια χαρά είμαι.." λέω ψύχραιμη. Αχχ και να ήξερες πατέρα τι γίνεται κάτω απ τη μύτη σου. Στην κυριολεξία όμως κάτω απ τη μύτη του!

"Σταμάτα.." ψιθυρίζω και του κάνω ένα νόημα χωρίς να μας καταλάβει κανείς.

  Κάνει ένα αρνητικό νεύμα και ανεβαίνει ακόμα πιο πάνω. Η φωνή της μάνας μου με σώσει αυτή τη στιγμή τόσο πολύ που μου ερχόταν να πάω και να την φιλήσω!

"Ανδριάνα, φέρε σε παρακαλώ λίγο ακόμα ψωμί απ την κουζίνα.." και αμέσως σηκώνομαι όρθια και ο Βασίλης παραλίγο να πέσει κάτω και ρίχνω ένα μικρό γελάκι πριν φύγω.

  Προχωράω στο διάδρομο και πάω στην κουζίνα για να κόψω το ψωμί και να πάρω μια ανάσα. Δυο χέρια τυλίγουν τη μέση μου και αναφωνώ γυρνώντας ν'αντικρίσω τον Βασίλη.

"Τι κάνεις εσύ εδώ??" λέω ψιθυριστά προσπαθώντας να φύγω απ το κράτημα του.

"Είμαι τουαλέτα.." λέει και αρχίζει να με φιλάει στο λαιμό.

"Μπερδεύτηκες μου φαίνεται. Εδώ είναι η κουζίνα.."

"Είπα να κάνω μια στάση γιατί δεν μπορούσα να κρατηθώ.."

"Να κρατηθείς απο τι??"

"Από σένα ρε Ανδριάνα! Τι δεν έχεις καταλάβει τόση ώρα??" και με φιλάει στα χείλη πριν μιλήσω κι άλλο. Όχι θα μπορούσα να μιλήσω περισσότερο. Είπε ο Βασίλης πως δεν μπορούσε να κρατηθεί για να με φιλήσει?? Ο γνωστός Βασίλης. Που μου αρέσει εδώ και 1 χρόνο σχεδόν. Τι τον έπιασε έτσι ξαφνικά όμως? Όπως και να έχει, αυτή τη στιγμή με έχει στην αγκαλιά του και με φιλάει μέχρι να μου κοπεί για τα καλά το οξυγόνο. Ξέρει να φιλάει τόσο καλά γαμώτο του που θα λιποθυμήσω εάν συνεχίσει για πολύ.

"Ανδριάνα!" ακούω την μητέρα μου απο μέσα και αμέσως τον σπρώχνω μακρυά μου και ασχολούμαι ξανά με το ψωμί.

"Τώρα, έρχομαι!" φωνάζω κι εγώ και παίρνω το πιάτο με το ψωμί και πάω προς τα μέσα.

"Πες μου πως δεν πεινάς άλλο..." με σταματάει στο διάδρομο ο Βασίλης και μου μιλάει στο αυτί μου ψιθυριστά.

"Γιατί??" λέω μπερδεμένη.

"Σε 5' στο δωμάτιο σου.." λέει και μου κλείνει το μάτι πριν με προσπεράσει για να ξαναπάει στο τραπέζι. 

  Αφήνω το ψωμί και κάθομαι αμίλητη. Τι να πω κιόλας? Έχω μείνει άφωνη με όσα συμβαίνουν μέσα σε 1 περίπου ώρα! Είναι όνειρο έτσι? Πείτε μου κάποιος πως δεν είναι όνειρο και πως δεν θα με ξυπνήσει το ηλίθιο ξυπνητήρι μου για να πάω σχολείο.. Το πιρούνι ήταν στο χέρι μου καθώς έπαιζα με ότι είχε μείνει πάνω στο πιάτο, πηγαίνοντας τα απο τη μία πλευρά στην άλλη. Το πόδι του Βασίλη με σκουντάει κάτω απ το τραπέζι και με ξυπνάει απ τις τρελές σκέψεις μου. Τον κοιτάω ψύχραιμη χωρίς να καρφωθώ στους υπολοίπους κι εκείνος μου κάνει νόημα προς το δωμάτιο μου. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, αφήνω κάτω το πιρούνι μου και σηκώνομαι δειλά απ το τραπέζι.