Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ' τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.
~Τάσος Λ...
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Ακούω φωνές μέσα στον ύπνο μου και νιώθω γροθιές στο στήθος μου, και βλέπω μια κοπέλα να ωρύεται πάνω από το κεφάλι μου και να λέει κάτι ακαταλαβίστικα Το μόνο που θυμάμαι ότι πέρασα καλά, τα υπόλοιπα είναι απλά λεπτομέρειες!
"Τι έγινε μας την έπεσαν;;″ Είπα μπερδεμένος "Και γιατί με χτυπάς τόσο χάλια πέρασες το βράδυ?" μπορεί να μην θυμάμαι το όνομα της αλλά θυμάμαι τα ουρλιαχτά της, όταν ήμουν μέσα της!
"Πιο χάλια από όσο πιστεύεις. Σήκω όμως πρέπει να φύγω, έχω αργήσει στην δουλειά" λέει και την πλησιάζω, την τραβάω πάνω μου...."Δεν πας πουθενά αν δεν πάρεις τα λόγια σου πίσω" είπα και της έβγαλα την μπλούζα, και όρμησα στο στήθος της, με σπρώχνει και μου αρπάζει την μπλούζα, την φοράει" Πρέπει να φύγω αλήθεια" λέει και βγαίνει από το δωμάτιο..."Δεν πρόκειται να φύγεις αν δεν μου φτιάξεις ένα καφέ να ξυπνήσω σαν άνθρωπος" της λέω αλλά δεν φαίνεται να ενοχλείται ιδιαίτερα" φλιντζάνια στο ντουλάπι, καφέ στο πάγκο, φτιάξε μόνος σου, φεύγοντας κλείσε και την πόρτα" είπε και βγήκα από το σπίτι.
Φτιάχνω ένα καφέ και φοράω τα ρούχα μου, και ετοιμάζομαι να φύγω, όμως η πόρτα δεν ανοίγει...."όχι δεν μπορεί" μονολόγησα, κάνω άλλη μια προσπάθεια αλλά μάταια, δεν ανοίγει με τίποτα. Έχει περάσει μια ώρα και έχω χάσει είδη το πρώτο ραντεβού. Το κινητό χτυπάει σαν τρελό.
"Ρε μαλάκα που στο διάολο είσαι, έχεις στήσει τον Ιωαννίδη"
"Με κλείδωσε μια γκόμενα στο διαμέρισμα της"
"Πλάκα κάνεις!"
"Καθόλου, ανάλαβε τα πιο σημαντικά ραντεβού και τα άλλα ακύρωσε τα"
"Καλά θα το κανονίσω, εντωμεταξύ ο Γιώργης παραιτήθηκε"
"Γιατί, έγινε κάτι;;"
"Για προσωπικούς λόγους είπε"
"Μάλιστα, ρίξε μια ματιά στα βιογραφικά, και βρες τα δέκα καλύτερα και κλείσε ραντεβού"
"Καλά αδελφέ, όταν ελευθερωθείς έλα από εδώ" είπε κοροϊδευτικά
"Ά, στο διάολο ρε" του είπε και του το έκλεισε
Τι να έκανα σε ένα άγνωστο σπίτι μόνος;;...οι ώρες περνούσαν και δεν είχε εμφανιστεί ακόμα, παρακολούθησα όλες τις πρωινές εκπομπές, είδα τόση τηλεόραση όση δεν είχα δει σε όλη μου τη ζωή. Βράδιασε και η κοπελιά δεν είχε εμφανιστεί ακόμα, τα νεύρα μου χτυπούσαν κόκκινο. Γύρω στις έντεκα η πόρτα άνοιξε και πετάχτηκα πάνω, είχε μείνει στην πόρτα και με κοιτούσε
"Πόσο βλαμμένη είσαι μπορείς να μου πεις;;"την ρωτάω
"Τι κάνεις εδώ, γιατί δεν έφυγες;;;"
"Και πως να βγω έξω μου λες;;;"
"Συνεχίζω να μην σε καταλαβαίνω"
"Με κλείδωσες μέσα αυτό λέω" γουρλώνει τα μάτια της
"Ουυπς, συγνώμη, όταν φεύγω πάντα κλειδώνω την πόρτα για ασφάλεια, μην κάνεις έτσι δεν έγινε και τίποτα" λέει άνετα και με νευριάζει περισσότερο
"Με δουλεύεις;;; με κλείδωσες μέσα τόσες ώρες, δεν πήγα στη δουλειά, έχασα όλα τα ραντεβού, και περίμενα σαν βλάκας να μου ανοίξεις για αν φύγω και έρχεσαι η ώρα έντεκα και είσαι λες και δεν έγινε κάτι"
"Σου ζήτησα συγνώμη, τι άλλο να κάνω;;;" με ρωτάει άνετα, και φεύγω για να μην παρεκτραπώ, βγαίνω έξω και χτυπάω την πόρτα πίσω μου.
Πάω στο σπίτι μου και ψάχνω το κινητό μου όμως δεν είναι πουθενά, θα το ξέχασα στο σπίτι της, τηλεφωνώ από άλλα τηλέφωνα μπας και το σηκώσει αλλά τίποτα.
Το επόμενο πρωί πριν πάω στο γραφείο περνώ για να το πάρω, χτυπάω την πόρτα και μου ανοίγει κοιμισμένη και ημίγυμνη...τι μου κάνεις πρωί πρωί...
"Γιατί στα κομμάτια δεν απαντάς το τηλέφωνο;;;" ρώτησα και έχει μείνει να με κοιτάζει
"Καταρχήν μην φωνάζεις έχω πονοκέφαλο, μην κάνεις σαν δαιμονισμένος.... Το κινητό σου είναι στο τραπεζάκι πάρτο και δρόμο...και μην το πιάσουμε και συνήθειο να έρχεσαι και να βαράς τα κουδούνια από τα χαράματα...και τώρα με συγχωρείς αλλά νυστάζω" λέει και μπαίνει ξανά στο δωμάτιο.
Κλείνω την πόρτα και την ακολουθώ στο δωμάτιο, ξαπλώνω από πάνω της και αφήνω φιλιά στην πλάτη της, την γυρνάω και επιτίθεται στα χείλη της, προσπαθεί να με απομακρύνει αλλά της πιάνω τα χέρια και βαθαίνω περισσότερο το φιλί μας, την νιώθω να χαλαρώνει και την αφήνω. Βάζει το χέρι της μπροστά μου και με απομακρύνει, την κοιτάζω με απορία...
"Δεν γίνεται να γίνει ξανά αυτό μεταξύ μας"
"Γιατί ποιος μας εμποδίζει;;;"
"Δεν ξέρω τίποτα για εσένα, ούτε καν το όνομα σου " μου λέει και χαμογελάω
"Άγγελος μωρό μου, καμιά άλλη ερώτηση;;;"
"Όχι νομίζω το καλύψαμε το θέμα" μου λέει και με τραβάει από τον λαιμό και ενώνει τα χείλη μας...και ένα είναι σίγουρο πάλι θα στήσω τον Ιωννίδη στο ραντεβού.
Απ' την πρώτη στιγμή που τα πρωτόνια αντίκρισαν τα ηλεκτρόνια, ενώθηκαν με έρωτα κεραυνοβόλο. Όμως, όπως όλοι ξέρουμε, ο κεραυνοβόλος έρωτας μπορεί μερικές φορές να σε τινάξει στον αέρα.
