Crippled | Complete

فصل آخر

شش ماه بعد

"الان میتونی عروس رو ببوسی"

زین بیشتر از اینکه به خواهر دایانا ، کسی که داشت تو اون لحظه به طرز بدی شوهرش رو میبوسید توجه کنه ، به دایانا توجه میکرد . چند ماه گذشته واقعا عذاب آور بودن. منظورم اینکه ، نایل برگشت دانشگاه و لیام هم زندگی خودش رو داشت. تمام کاری که زین میکرد کار کردن ، افسرده و دلتنگ بودن بود. بدون دایانا زندگیش به رنگارنگی قبل نبود.

برای شش ماه رنج آور طولانی ، زین تعجب میکرد اگه دایانا وقتی چشماش بسته بودن و قفسه سینه اش با هر دم و بازدم بالا و پایین میرفت در مورد اون خواب ببینه یا بین افکار پوچ و خاطراتی که برای قبل از اون روز بودن بگرده. تعجب میکرد اگه اون رویاهای خوب ، رویاهای شاد ، داشته باشه ؛ رویاهایی که باعث بشن دایانا بیشتر دوستش داشته باشه. زین در مورد دایانا خواب میدید ، زیاد. خواب های زیبا ؛ خواب هایی که باعث میشدن اون عشق رو احساس و باور کنه.

بالاخره ، بعد از یه مدت طولانی زین میتونست با اون حرف بزنه و بهش برسه. اولین باری که دایانا اعلام کرد اونها "به زمان نیازدارن" ، زین جدی نگرفت. پس وقتی برای دومین بار اینو گفت فکر کرد داره شوخی میکنه. در حالی که نمیکرد. و آخرش دایانا بدون اینکه حتی باهاش خداحافظی کنه به لس آنجلس رفت.

اما الان زین این شانس - شانسشون - رو داشت تا همه اینا رو تموم کنه. تا اشتباهاتشون رو درست کنن.

خیلی زود ، همه به آرومی عروس و داماد رو بیرون کلیسا دنبال میکردن. جشن بیرون گرفته شده بود و به محض اینکه زین دید دایانا با گیلاس مشروب - تنها - وایستاده از فرصتش استفاده کرد.

چشمای دایانا به محض اینکه زین به اندازه به محدودش نزدیک شد روی صورتش قفل شدن. چشمای زین یکم باریک شده بودن وقتی به آرومی داشت دایانا رو ارزیابی میکرد ، و سعی میکرد تا افکار و احساساتش رو بفهمه ، بفهمه که اون وقتی با زین چه احساس داره و اینکه به اندازه ای که زین دوسش داره اونم زین رو دوست داره ؛ چون اون (زین) هیچوقت اینجوری خوشحال نبود ، هیچوقت انقدر عاشق نبود.

"هی ، سلام"

سریع گفت.

"نمیدونستم توام میای"

"نقشه این بود"

زین آروم گفت. قبل اینکه وارد یه سکوت وحشتناک بشن مادر دایانا وارد بحث شد.

"ایشون کی هستن؟"

درحال لبخند زدن از دایانا پرسید.

"آه"

دایانا گفت ، مطمئن نبود چطوری باید جواب بده.