Check mate 2: on The run

radeloos.

Ik was radeloos. Mijn hele lichaam brandde. De vlam die door zijn woorden aanwakkerde  verschroeide mijn gevoelens voor David. Op een prachtige mysterieuze manier. De gekloofde lippen waar mijn ogen zo gefixeerd op waren leken me te lokken. Wouden me in een val van affectie laten vallen. Een val waar ik niet zomaar uit kon ontsnappen. Waar ik vast zat tot hij vond dat het genoeg was geweest. De val noemde ik liefde. Mijn gedachten cirkelden rondom hem. Hij was mijn muse. De enige die mijn leven zin gaf.  Alsof ik bij elke adem die ik nam geen lucht, maar hem in me opnam. Zijn sterke cologne  verschroeide mijn neusholtes. Het was een brandende geur waar ik mijn dag niet meer zonder mee kon doorbrengen. Zijn geur betekende namelijk dat hij in de buurt was. Dat ik de mogelijkheid had om naar hem toe te sluipen alsof hij mijn prooi was. Waar ik zonder enige twijfel mijn bloeddorstige tanden in zou zetten. Om te tonen dat hij de mijne was. Om te verslinden of om te koesteren. Alleen waren de rollen omgedraaid. Hij was de jager. Ik was namelijk zwak. Op elke manier die mogelijk was. Mentaal en fysiek kon alles me breken. Een twijgje was vergeleken met mijn huidige staat gemaakt van het sterkste wat er op de aarde te vinden was. Met knieën die het bij elke stap die ik zette konden opgeven slenterde ik naar hem toe. "Waarom doe je dit?" Mijn stem was nauwelijks gefluister. Het geluid dat zich uit mijn mond perste toonde mijn fragiele staat . De donkere ogen die één van zijn vele kenmerken waren leken me eerder verbaasd aan te kijken. "Wat bedoel je." Hij klonk sterk, zelfzeker. Alsof niets hem zou kunnen raken. Hij leek het eeuwige leven te bezitten. In alles waren we elkaar tegenovergestelde. Hij was aantrekkelijk. Zo aantrekkelijk dat het me elke keer weer verbaasde dat hij echt was en geen illusie. Daarnaast was hij krachtig en liet hij het niemand toe om maar een deukje in zijn imago aan te brengen. Mij kon het helemaal niet meer schelen wat anderen over me dachten. Hij had invloed. Ik was mijn invloed al een hele poos terug verloren. Het moment dat ik aan hem toegaf was ik gedoemd. Gedoemd om voor de rest van mijn bestaan een groots schuldgevoel te dragen. Bij elke stap die ik in het leven nam leek dat het gene te zijn dat me rechtstreeks terug naar de hel bracht. Waar ik nog een hele poos zou branden. Zonder enige genade van de duivel. "Je lokte me naar je toe stal mijn hart, mij ziel en alles wat ik bezat en sluit me op waar niemand me nog kan aanschouwen laat staan helpen." De kracht die ik nodig had voor zelfzeker te klinken was belachelijk. Zijn ogen veranderden. Hij staarde me ijzig aan. "Niemand hooft je te aanschouwen. Ik alleen heb dat recht. Je bent het meest goddelijke schepsel dat mijn ogen ooit aanschouwden en alleen mijn ogen zullen het beeld van jouw perfectie in zich opnemen." I slikte elke zin die hij door de kamer liet galmen leek rechtstreeks uit een poëzie bundel te komen. Ik wist dat wat hij deed fout was, maar een ziek gedeelte van me vond alles fijn. De manier waarop hij me verborgen hield. Hoe hij alleen aandacht aan mij schonk. Alsof ik al was wat hij nodig had, maar het was zo verknipt. Het was zoals dat gedeelte ziek, maar ik hoopte dat er nooit een remedie tegen zijn verdraaide ingesteldheid zou komen. Ik was namelijk verliefd. Verliefd op een gevaarlijk iemand. Iemand die me zou kunnen breken met één simpele beweging , één simpele blik, één simpel woord.

stem en reageer ik weet dat dit verwarrend is , maar alles word duidelijk in het volgende deel. x-amber