Check mate 2: on The run

antwoorden

Ik lag alleen. Alleen verzonken in mijn gedachten. De situatie met David ging elke dag slechter. De nachten die steeds erger werden door zijn afwezigheid waren stil en koud. Mijn hart hield van hem en wou geloven dat als ik hem nog iets meer tijd gaf, hij weer de oude zou worden. Mijn verstand aan de andere hand was er niet zo zeker van. Mijn hand rekte zich uit op zoek naar mijn geliefde. In pure stilte draaide ik me om en vestigde mijn blik op de wekker. Drie uur in de nacht. Mijn ogen begonnen te wateren. Niet van verdriet, maar van pure woede. Met vlijmscherpe bewegingen stond ik recht en liep ik ongeduldige de kamer uit. Mijn voeten die de trappen afliepen waren luidruchtig. Mijn zicht dat vertroebelde staarde naar de deur van David's bureau. Waar hij zich zo veel als hij maar kon in opsloot. Weg van mij. Eerst alleen overdag, maar sinds een paar dagen. Bleef hij er ook nachtenlang. Met grote passen liep ik naar de kamer toe. De deur die niet op slot was zwaaide ik met kracht open. David draaide zich verrast naar me toe. Zijn ogen keken me vragend aan. "Luna, wat doe jij hier." Zijn stem bleef rustig, maar door zijn opeengeklemde kaken kon ik duidelijk zien dat hij dat allesbehalve was. "Het is genoeg geweest David, Ik kan het niet langer. Ik kan je niet langer met rust laten. Mijn hele  geest en lichaam verlangt naar jouw aanwezigheid en gezelschap. Ik hou van je , en ik weet dat je tijd nodig hebt, maar dit is niet gezond, niet voor jou en niet voor mij. Ik word er ziek van. Elke nacht lig ik alleen. Huil ik mezelf in slaap. God ik weet zelf niet of je in de nacht bij me komt liggen of niet. Ik heb je nodig, maar jij sluit je volledig van me af. Hoe kan je dan van me houden?" verse tranen stroomden over mijn wangen heen die rood waren van woede en ergernis. David deed zijn mond open, maar sloot die nog geen honderdste van een seconde later. Mijn hart brak. In duizend stukken. Die hij uiteindelijk weer aan elkaar ging moeten lijmen. Hij brak me. Zijn stilte brak me. Ik keek hem oplettend aan en zag hoe hij zich van zijn lederen stoel afduwde. Zijn ogen keken me woedend aan. "Hoe durf je te zeggen dat ik niet van je hou ! jij bent mijn alles! Mijn enige reden om te blijven bestaan. Ik heb het ook moeilijk. Ik wil je vasthouden, wil naast je liggen in avond. Urenlang met je praten, maar dat kan ik niet!" Ik had David nog nooit zo woedend gezien, maar ik was ook nog nooit zo woedend geweest. "Waarom niet!" schreeuwde ik zo luid mijn stem maar kon. Zijn woorden brachten meer vragen met zich mee. Vragen die ik die avond nog beantwoord wilde hebben. Al brak het ons beiden. Ik verliet de kamer niet tot hij me alles vertelde wat ik wou weten. "Je gaat het niet eens snappen luna !" "Dat bepaal ik zelf wel, ik ben geen kleine meid meer David, stop me met zo te behandelen!" "Hoe dichter ik bij je kom hoe moeilijker het voor me word!" Mijn frustratie had zijn grens bereikt en ik liet mijn voeten naar hem toelopen. Ik keek naar hem op. "Wat bedoel je, beantwoord mijn vragen, David nu!" beval ik door opeengeklemde tanden. "Mijn wolf wil je claimen Luna, hoe dichter je komt hoe moeilijker het word voor me om mijn tanden niet in je nek te zetten en je als de mijne op te eisen!" Een lange stilte overheerste in de kamer.

Stem en reageer, jullie weten nu waarom David zo afstandelijk deed, maar heeft hij wel het juiste gedaan om het haar niet eerder te vertellen ? ps: Ik ben op dit moment zo hyper. Voor wie fan is van fall out boy en Bring me the horizon zoals mij :) de beide bands komen naar België !!!! HanneDeSmaele  je moet echt met me mee!!