Check mate 2: on The run

waardigheid

Ik voelde hoe iets warm in contact kwam met mijn huid. Een misselijkmakende geur drong mijn neusgaten binnen. Het rode bloed dat eens door mijn aderen stroomde rolde nu over mijn arm heen. Snel liet ik mijn blik afdwalen naar de wonde die het bloeden veroorzaakte. Vijf lijntjes leken erop mijn  ivoren vel te zijn getrokken. Het was zoals een modern kunstwerk waar de betekenis een geheim bleef, maar in realiteit waren het de afdrukken die de mans vuile nagels achterlieten. Zonder nog een woord te zeggen gooide het monster dat voor niets of niemand enige angst kende me tegen een koude harde muur aan. Alsof ik een stuk vuil was. Mijn trots was te groot om dat toe te laten en alweer kon ik mijn bittere woorden niet voor me houden. "Ik maak je kapot, Met mijn eigen klauwen." Een zelfingenomen grijns sierde zijn aantrekkelijke gezicht. Traag maakte hij de afstand die er zich tussen ons bevond kleiner . Intimiderend en stap voor stap kwam zijn ogen dichter naar de mijne. De bruine ogen vol met vuur waren ingeruild voor een hint van amusement. Alsof hij de marteling die hij anderen aandeed met plezier aanschouwde. Zijn vinger streelde langs mijn kaaklijn , en al snel draaide ik kwaad mijn gezicht van hem weg. Al weigerend hem nog een blik waardig te gunnen. "De dag dat jij mij kapot maakt , is de dag dat de mens krachtiger is dan de weerwolf." "Zeg me waarom?" Mijn vraag was duidelijk onverwachts en deed hem even nadenken. "Wel als dat geen herhaling is." "Antwoord me?" "Schat als ik herhalingen wil zien of horen kijk ik wel naar de televisie." Mijn kaken klemden zich op elkaar en in mijn gedachten zag ik hoe ik hem een slag in het gezicht gaf. "Ik heb mezelf zowat opgeofferd voor antwoorden en familie , denk je niet dat ik enig recht heb op respect ?" Zijn gezicht verstrakte en zijn  speelse ogen verdwenen nog voor de wijzer van de klok veranderde. "Jij verdient maar dan respect, je verdient het beste van het beste , maar dat alles kan ik je niet geven?" Alweer stelde ik de waarom vraag. "Laat enkele dames haar wassen en breng haar daarna naar de anderen." Zijn woorden waren duidelijk niet naar mij toegericht. Twee brede mannen sleurden me uit de kerker waar ik nog geen uur had in doorgebracht. Na door twee lange gangen geduwd te worden ontfermden twee oudere vrouwen zich over mijn gepijnigde lichaam. Ze lieten in een badkamer die duidelijk bedoeld was voor belangrijke gasten een bad lopen. Eenmaal er geen enkele druppel water meer bijkon vroegen ze me vriendelijk mijn kleren uit te doen. Verrast door de verandering van gedrag dat zich rondom me afspeelde gehoorzaamde ik en liet de stoffen van mijn geschaafde huid glijden. Eenmaal ik mezelf wou omdraaien om het bad in te stappen merkte ik iets zeer bijzonder op. Mijn hele lichaam dat bedekt was in schrammen en littekens ontbrak één belangrijke wonde. David mark was helemaal verdwenen......

sorry voor het korte deel en het lange wachten stem en reageer xoxo - amber