Check mate 2: on The run

straffen

de pijn die me leek te verstikken groeide elke dag. Het was net een soort monster dat gevoed werd. Mijn innerlijk monster dat me verscheurde me tanden waar het gif van mijn emoties langzaam en pijnlijk van afdroop. Ik keek neer naar mijn lichaam. Mijn huid was grauw en wat ooit mijn gladde vel was stond vol met littekens en wondes. Ik dacht terug aan het bad van enkele dagen terug. Tranen prikten in mijn sombere ogen. Het besef dat Davids mark helemaal weg was deed mijn bonzende hart stilstaan. Ik verwilderde. Werd woest op de oude hulpeloze dames en scheurde  één van hen bijna aan stukken. Ik wou geloven dat er iets in het water zat dat de wonde liet verdwijnen, maar dat was slechts een illusie. Een theorie die de waarheid leek te verbergen. Een theorie waar ik twee dagen lang had over gepikeerd en waarvoor ik mijn slaap had gelaten. Tot ik mijn ogen weer opende voor de realiteit. Mijn realiteit. Een bestaan vol met verdriet en verderf een leven en een relatie dat gedoemd was om te falen. Ik was samen met de broer van mijn overleden mate. Alles was fout. Dat wist ik al een lange tijd, maar nu pas kon ik het toegeven. Ik was fout geweest en was banger dan ooit tevoren. De dood zou ik onmiddelijk omarmen als een oude vriend. Want ik had niemand meer. Niemand die me zou laten vechten. Niemand die mijn innerlijke demonen weg joeg. Niemand die mijn vallende zelf zou opvangen. Ik moest alles helemaal alleen doen. Iets wat onmogelijk leek te zijn. Ik schrok op toen de ijzeren deur van mijn cel openging. Een man die duidelijk verzwakt en mishandeld was werd ruw de ruimte in geduwd. Ik opende mijn mond , maar was niet snel genoeg. De boze stem van de man die verantwoordelijk was voor mijn ongeluk echode door de gangen heen. "Laat die man gaan !" Zijn woorden verasten me en snel wierp ik een korte blik op de cipier. Hij had een gepijnigde uitdrukking op zijn gezicht en leek even helemaal niet meer met beide voeten op de grond te staan. Na een lange stilte knikte de man en liep al mopperend weg. De alpha kwam naar de oude zwakke man toegelopen en offerde zijn hand aan. "Vergeef mijn wachters heer, ze horen onschuldige mensen zoals u niet slecht te behandelen degene die voor alles verantwoordlijk is zal dan ook boeten iemand zal u naar uw familie brengen, nogmaals het spijt me erg." Ik rolde mijn ogen en liet een bittere lach horen. De alpha keek me streng aan en bestudeerde mijn gezicht. "Heb ik iets verkeerd gezegd gevangene? " de toon in zijn stem was moordend en deed me sidderen van angst , maar toch stelde ik me met al mijn kracht recht en liet mijn stembanden branden. "U zegt dat u de verantwoordelijke zult straffen , maar hoe alpha zeg me eens bent u van plan uzelf te straffen, want er is maar één die iets kan beginnen of eindigen en laten we eens eerlijk zijn....dat bent u...."

sorry voor het lange wachten :( stem en reageer xoxo amber